Του Αγίου Νικολάου, σήμερα, προστάτη των ναυτικών μας, βοήθειά μας! Και η Σπερχειάδα γιορτάζει, αφού ο Αη-Νικόλας είναι ο πολιούχος της πόλης. Και οι αρχές του τόπου, και οι απερχόμενες και οι νεοεκλεγείσες, κουστουμαρισμένες και περισσότερο ή λιγότερο απαστράπτουσες (ανάλογα με το πώς τα πήγαν στις εκλογές…), θα μαζεύτηκαν με «περισσή κατάνυξη» στο «σπίτι» του Αγίου για να τον τιμήσουν….
Και αφού ξεμπέρδεψαν με τα θρησκευτικά τους καθήκοντα, ε’, μάλλον θα πήραν και κανένα καφεδάκι στην πλατεία, είτε χώρια-χώρια είτε και όλοι μαζί, που ξέρεις! Και αφού ... έβγαλαν κι αυτή την υποχρέωση, θα μαζεύτηκαν βαριεστημένοι στα σπίτια τους για το αναγκαίο μεσημεριανό, και για κανέναν υπνάκο, ενόψει των επισκέψεων που θα δεχτούν όλο χαμόγελα το βραδάκι, ή που θα πραγματοποιήσουν, τις περισσότερες φορές, από υποχρέωση σε φίλους και συγγενείς, αφού έτσι επιβάλλει η παράδοση… Η παράδοση…
Και θα ξέχασαν… Θα ξέχασαν να ανεβούν λίγα βήματα (Ώχου, μωρέ κι αυτή η παληοανηφόρα, και με σφίγγει και η γραβάτα…) πάνω από τον νέο Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου, για να επισκεφτούν τα ερείπια του παλιού Ναού…
Θα ξέχασαν να αφήσουν κανένα, έστω ταπεινό, στεφάνι, για να τιμήσουν το ένα από τα δυο μεγαλύτερα τεκμήρια της συμβολής της Σπερχειάδας στην Αντίσταση (το άλλο είναι η καλύβα του Στεφανή)…
Θα ξέχασαν να πάνε να τιμήσουν έναν χώρο ιερό, που θα σηματοδοτεί και θα καταδεικνύει στη γενιά μας και στις γενιές που θα έλθουν, όσο τα ερείπια του θα στέκονται όρθια, την ψυχοσύνθεση, τον χαρακτήρα, τα σκοτεινά «ιδεώδη» και τη φρικαλεότητα των πράξεων των προγόνων ετούτων των Τροϊκανών, στους οποίους έχουμε παραδώσει, όπως και τότε, τα κλειδιά της Πατρίδας…
Με τη διαφορά πως, τότε, τουλάχιστον, πέσαμε πολεμώντας μέχρις εσχάτων! Σήμερα, απλώς … ξεβρακωθήκαμε και … στρωθήκαμε σαν τις κότες!
Με τη διαφορά ότι τότε αντισταθήκαμε ως Έλληνες, πνίγοντας τους λυγμούς και θάβοντας 700.000 αδέλφια μας, ενώ σήμερα κοντεύουμε να έχουμε 1.000.000 υποψήφιους νεκρούς (λέγε με άνεργο…), επειδή έτσι αποφάσισαν οι δανειστές μας και οι … αμερικανο-γραικύλοι λακέδες τους, που θέλουν συν τοις άλλοις να αναθεωρήσουν και το Σύνταγμα της Ελλάδας, που ουδέποτε το σεβάστηκαν… Γιατί αν το σέβονταν, θα έστηναν κάλπες για δημοψήφισμα, πριν πάρουν την … γενναία απόφαση να παραδώσουν τα κλειδιά της χώρας σ’ αυτούς που κατάγονται από «τα πετεινά του Βορρά και της Ανατολής τα θηρία» (Ελύτης από το «Άξιον Εστί»), που «στερνά στο συκώτι μας επάνω ερίζοντας» (πάλι Ελύτης, ελαφρά παραφρασμένος...), ταπεινώνουν έναν λαό που έδωσε στους αιώνες των αιώνων τα πάντα για μια και μόνη ιδέα: ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!
Τα μαυρισμένα ερείπια του παλιού Αη-Νικόλα, θυμίζουν από τον Ιούλιο του 1944 και θα θυμίζουν πάντα αυτές τις διαφορές… Κι ας τα ξέχασαν κάποιοι, ανήμερα της γιορτής του… Δεν πειράζει, υπάρχουν κάποιο που δεν ξεχνάνε! Και το σημαντικότερο, υπάρχουν και κάποιοι που δεν πρέπει με τίποτε να ξεχάσουν…
Υπάρχουν εκείνοι, οι «Ενεγοί Πολίτες της Δυτικής Φθιώτιδας» που, κάποια ζεστή αυγουστιάτικη βραδιά του περασμένου καλοκαιριού (και ενώ κάποιοι άλλοι, περί … άλλων ετύρβαζαν), ζωντάνεψαν τα λείψανα της εκκλησιάς και τα έκαναν καταφύγιο για τα χελιδόνια της Σπερχειάδας: Τα μικρά παιδιά της πόλης… Μέσα σε μια ατμόσφαιρα ονειρική που συνεπήρε μικρούς και μεγάλους, η θεατρική ομάδα του Πνευματικού Κέντρου Σπερχειάδας «ζωντάνεψε» παλιά και νέα παραμύθια, και κατάφερε, μαζί με τους εμπνευστές αυτής της εκδήλωσης, να βάλει τα θλιβερά ερείπια του Ναού στην σύγχρονη ζωή της Σπερχειάδας… Αχ, πόσο ζωντανά, πόσο διαχρονικά, πόσο ελληνικά ήταν, εκείνη τη βραδιά, αυτά τα λείψανα! Και πόσο κοντά στις ψυχές αυτών που έχτισαν τον παλιό Αη-Νικόλα και αυτών που τον είδαν να σωριάζεται από την … πολιτισμική υπεροχή των προγόνων των Τροϊκανών, έφθασαν εκείνο το βράδυ τα γέλια και οι φωνές των παιδιών! Και ήταν λες και, ανάμεσα στις σκιές που άφηναν οι προβολείς, είχαν κατεβεί και οι ψυχές αυτές, πετώντας προστατευτικά πάνω από τα σώματα των παιδιών, χαϊδεύοντας τα μικρά κεφαλάκια και ψιθυρίζοντας: Μην ξεχνάτε…. Ποτέ μην ξεχάσετε…
Γιατί εκεί είναι το ζήτημα: Ότι αυτή η νέα γενιά δεν πρέπει να ξεχάσει, δεν πρέπει να συμβιβαστεί! Πρέπει να σηκωθεί και να χτυπήσει «το θεριό με το καμάκι του ήλιου». Πρέπει να πετάξει στον κάλαθο των αχρήστων τα δανεικά φτιασίδια με τα οποία της παραφορτώσαμε την καθημερινότητα, και να ξαναβάλει τον τόπο σε έναν νέο ελληνικό δρόμο, στον οποίο η εθελοντική προσφορά, η αλληλεγγύη και ο αυθορμητισμός της παράδοσης, είναι απαραίτητα συστατικά!
Για τους άλλους, δεν υπάρχει γλιτωμός! Αυτοί πάντα θα ξεχνάνε! Γιατί από την ποικιλία των γονιδίων με τα οποία μπολιάστηκε η ελληνική ράτσα μέσα στους αιώνες, αυτοί ανέπτυξαν στον υπέρτατο βαθμό μόνο εκείνα της οθωμανικής μοιρολατρίας, της βενετσιάνικης μηχανορραφίας και της σλάβικης υποτακτικότητας. Κι ας λένε κάποιοι … εσχάτως πονηροί, ότι ορισμένοι από αυτούς (και μάλιστα άρτι εκλεγέντες στις πιο υπεύθυνες θέσεις του νέου Δήμου) είναι μέλη του «Ομίλου Ενεργών Πολιτών Δυτικής Φθιώτιδας». Άλλα τα μάτια του λαγού και άλλα της κουκουβάγιας, φίλτατοι… Δεν τους είδαμε πουθενά μπροστά όταν οι Ενεργοί Πολίτες έπαιρναν πρωτοβουλίες σαν κι αυτές που περιγράψαμε πριν! Ενώ κάποιοι άλλοι, που αποδοκιμάστηκαν, παρείχαν τη βοήθειά τους, έστω μέχρι εκεί που μπορούσαν ή μέχρι εκεί που αντιλαμβάνονταν…
Κατά τα λοιπά, Άγιε Νικόλα φύλαγε… Βοήθειά μας!
Κώστας Γ. Αρβανίτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου