Παρακολουθώ όλες αυτές τις μέρες, μία αγωνιώδη προσπάθεια ώστε έγκαιρα να συμφωνηθεί η διαδικασία "κουρέματος" του χρέους μας προς τους ιδιώτες, η οποία αποφασίστηκε με ευθύνη των Μεγάλων Ευρωπαϊκών δυνάμεων. Εντύπωση μου έχει προκαλέσει η προσήλωση κάποιων σε αυτό τον σκοπό, ώστε τους έχει αποστερήσει την δυνατότητα να παρακολουθούν τις εικόνες που απλόχερα προσφέρονται σε όλους εμάς, με ανθρώπους κατεστραμένους οικονομικά, οι οποίοι έχοντας από πριν υποθηκεύσει το μέλλον τους βασισμένοι σε ψεύτικες υποσχέσεις και διαβεβαιώσεις, πλέον έχουν οδηγηθεί στο κατώτατο οικονομικό στρώμα της πατρίδας.
Το δυστυχές είναι ότι η δομή της "σοσιαλιστικής - καπιταλιστικής" κοινωνίας μας, αποκύημα της μεταπολιτευτικής δράσης συγκεκριμένων πολιτικών κληρονόμων του δαχτυλιδιού της εξουσίας, σου υπαγορεύει και την απομάκρυνση του ελάχιστου μανδύα αξιοπρέπειας ο οποίος είχε απομείνει. Η κοινωνία μας διατάζει ότι όταν χάνεις τα λεφτά σου χάνεις και την αξιοπρέπεια σου. Αυτό βέβαια, είναι μία "κατάκτηση" των τελευταίων δεκαετιών αφού η πλούσια σε παραδείγματα ελληνική ιστορία άλλα αφηγείται.
Ο Έλληνας είναι ίσως ο πιο αξιοπρεπής λαός παγκοσμίως. Λίγοι λαοί με μακραίωνη ιστορία και πολιτισμό μπορούν να τον συναγωνιστούν, όπως οι Κινέζοι, οι Ιάπωνες, οι Ινδοί. Όλοι οι άλλοι λαοί οι οποίοι αποτέλεσαν περισσότερο οικονομικά και λιγότερο πνευματικά κα πολιτισμικά παιδιά αυτού του κόσμου ξέρουν ότι η αξιοπρέπεια, το φιλότιμο, είναι αξία πολλές φορές επικίνδυνη και συνάμα καταστροφική για τη ζωή. Τους ενδιαφέρει η ζωή σαν ζωτική λειτουργία και όχι η ποιότητά της και οι αξίες που θα πρέπει να την διέπουν.
Βέβαια, αυτό είναι εύκολο να παρατηρηθεί σε λαούς που δεν γέννησαν Λεωνίδες και Σπαρτιάτες αφού οι έννοια του "Μολών Λαβέ" είναι γονιδιακό χαρακτηριστικό του Έλληνα και όχι μία φράση στον αέρα.
Προσωπικά φοβάμαι, μήπως αυτά τα 38 χρόνια που μεσολάβησαν από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, όπου ο στείρος καταναλωτισμός και η καλοπέραση, η αποφυγή συμμετοχής σε μία εθνική προσπάθεια, που να γεννά πόνο και πίκρα αλλά συνάμα ανείπωτη χαρά και εθνική περηφάνια, έχουν κάνει τους ανθρώπους διστακτικούς. Δύσκολα δέχονται αλλαγές που ουσιαστικά θα ξεβολέψουν την καθεστηκυία τάξη, ανεξάρτητα βέβαια, αν καθημερινά αυτή ανατρέπεται από την ανέχεια και τελικά την πείνα. Ο Έλληνας παραμένει μέχρι σήμερα προσκολλημένος στην καλοπέραση του, με ένα διαρκές ευχολόγιο στο στόμα, να περιοριστεί το κύμα ανατροπής του κοινωνικού ιστού, χωρίς όμως, ο ίδιος να συμπεριληφθεί σε αυτή την ανατροπή.
Όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι. Ξέρουμε καλά ότι όταν το σπίτι του γείτονα πάρει φωτια τότε το δικό σου γίνεται προσάναμμα και θα πρέπει να κουνήσεις τον απαυτό σου αν δε θες να κλαις σε αποκαΐδια. Υάρχουν και οι φωνές που μιλάνε για συνεχή αντίσταση και ανταρσύα, αλλά που έχουν μάθει να μιλούν με μονότονα κλισέ χωρίς την υπεύθυνη γλώσσα της συνεισφοράς και της συλλογικής δράσης.
Ο Έληννας πρέπει να ξυπνήσει από τον λήθαργο στο οποίο έχει περιπέσει. Τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο. Να στρέψει την προσοχή και τον ενδιαφέρον του από τα υλικά αγαθά και διασκεδάσεις στις εθνικές αξίες του που για χιλιετηρίδες τον κρατησαν ζωντανό στο παγκόσμιο χωνευτήρι. Και για να τονωθεί αυτή η μεταστροφή πρέπει να βρεθεί ο εγγυητής της χαμένης αξιοπρέπειας του Ελληνικού Έθνους. Στην Ελλάδα υπήρξαν διάφοροι δοσίλογοι, αλλά υπήρξαν και εθνάρχες. Άνθρωποι που δεν λογίστηκαν κόπους και θυσίες του Έθνους για να εξασφαλίσουν κάτι άυλο: την αξιοπρέπεια και το φιλότιμο του Έλληνα. Αυτό προστάτευσαν στις Θερμοπύλες το 480 π.Χ, στην Βασιλεύουσα το 1453 μ.Χ, στο Κούγκι, στο Αρκάδι, στο Καλπάκι και στο ύψωμα 731 στην Κλεισούρα, και σε όλους τους ιστορικούς τόπους όπου η η θυσία και η προσφορά στην πατρίδα έστησαν ανδριάντες και τρόπαια υμνώντας τη γενναιότητα και αυτοθυσία των Ελλήνων.
Να "πεθάνεις" για ένα κούρεμα, το οποίο σου εγγυάται την εθνική υποδούλωση και το θάνατος της εθνικής συνείδησης δεν έχει νόημα. Να πεθάνεις γιαν να είσαι μία ζωή ελεύθερος, έστω και πάμπτωχος, ίσως να σημαίνει τα πάντα. Γιατί εμείς οι Έλληνες δεν ζούμε για κάτι άλλο, παρά μόνο για μια ελεύθερη ανάσα, την αρμυρή μυρωδιά της θάλασσας, το κρύο ανασαμό του βουνών, το γλυκό κελάηδημα ενός πουλιού και την αιώνια ευλογία του να είσαι ελεύθερος!!!
