Υπάρχει άραγε ελπίδα;

Μέσα στην εβδομάδα, μετά από αρκετές χαμηλών τόνων, είναι η αλήθεια συνεδριάσεις, ψηφίστηκε ο προϋπολογισμός του επόμενου έτους με τον οποίο η σημερινή Κυβέρνηση θα προχωρήσει στον οικονομικό σχεδιασμό.  Το τοπίο , κατά γενική ομολογία είναι θολό και οι στόχοι δυσδιάκριτοι. Το μόνο σίγουρο είναι ότι για μία ακόμη χρονιά οι χαμηλόμισθοι θα στενάξουν και θα καταφύγουν σε πραγματικά άξια θαυμασμού τεχνάσματα να φέρουν σε πέρας τις οικονομικές τους υποχρεώσεις. Και το ακόμη πιο σίγουρο είναι ότι ο κυκεώνας της οικονομικής δυσπραγίας δεν έχει τελειωμό. Συνεχώς ανακυκλώνεται η πρακτική της οικονομική εξασθένισης και φθοράς της αστικής τάξης, χωρίς να της παρέχεται έστω και στο ελάχιστο, το δικαίωμα να ατενίσει το φώς της ημέρας με ελπίδα και προσμονή.

Όλα τα μέτρα τα οποία ανακοινώνονται είναι φοροεισπρακτικά και έχουν αποκλειστικό σκοπό τη συλλογή οικονομικών εισόδων τα οποία απομακρύνονται από τον απλό λαό και καταλήγουν στον μπεζαχτά του Υπουργείου Οικονομικών, για να καλύψουν όμως τι; Ο απλός Έλληνας πολίτης, κατηγορείται στις ημέρες μας ότι έζησε πέρα από τις δυνατότητές του, αγόρασε αυτοκίνητα ακριβά (δεν θα έπρεπε να έχει ασφάλεια, αλλά να σκοτώνεται στον Μαλιακό, που ο Λαλιώτης ήθελε να τον γεφυρώσει...), πήγε διακοπές σε μέρη παράξενα (ενώ δεν έπρεπε να φύγει μακριά από το χωριό του παππού του...), δαπάνησε λεφτά για να σπουδάσει στο εξωτερικό (ενώ η κόρη του Γ.Α.Π έχει περισσότερο μυαλό και πρέπει να σπουδάσει στο εξωτερικό αφού στο μέλλον θα μας κάτσει στον σβέρκο σαν Πρωθυπουργός, νας μας σώσει από τα λάθη του παρελθόντος...) και γενικά διήγε βίον ευγενή χωρίς να έχει δικαίωμα.

Ο απλός Έλληνας δεν έχει δικαίωμα. Μόνο υποχρεώσεις. Να πληρώνει τους 300 (λέμε τώρα, γιατί είναι πολλοί περισσότεροι αυτοί που τρωγοπίνουν...), ώστε να το κυβερνούν χρηστά σύμφωνα με τις οδηγίες και τις επιταγές της τρόικα. Είναι η αγελάδα που συνεχώς αμέγετι χωρίς να ταϊστεί και που τώρα κοντεύει να ψοφήσει.

Τι έχει όμως ο Έλληνας; Δυστυχώς ούτε ελπίδα. Όσο και να αντικρύζει τον ορίζοντα του μέλλοντός του δεν αχνοβλέπει μία αχτίδα φωτός. Ένα τρεμόπαιγμα που κάνει ο ήλιος μέσα από τα βαριά σύννεφα που τον κρύβουν. Γι’ αυτό ο Έλληνας θα πρέπει να ψάξει μέσα του αντοχή (όχι ανοχή...) και καρτερία. Να αγωνιστεί ώστε να βγει από το αδιέξοδο. Και να στείλει τον μοντέρνο κατακτητή και τους δοσύλλογους νεο-γερμανοτσολιάδες του για πάντα στο χρονοντούλαπο της ιστορίας (έτσι δεν το ‘λεγε ο μπαμπάς του Γιωργάκη;).

Ζούμε υπό κατοχή. Δεν έχει σημασία αν είναι Γερμανική ή Ευρωπαϊκή. Σημασία ότι πάντα θα υπάρχει ο «Τσολάκογλου». Να δέχεται τις σφαλιάρες της δυτικοευρωπαϊκής υποκουλτούρας και να παρουσιάζει στον απλό λαό τον ηθικό και οικονομικό κατήφορο ως μονόδρομο.

Μόνο που η Ελληνική Ιστορία εκτός από τον Τσολάκογλου είχε και τον Βερσή που πάνω από όλα αισθανόταν τιμή και αγάπη γι’ αυτό που έκανε. Και απου είχε το ψυχικό σθένος να αυτοκτονήσει όταν τον διέταξαν να παραδώσει τα κανόνια του, δείχνοντας την διέξοδο καθώς και  την ανατολή της ελπίδας για την αποτίναξη του ζυγού του κατακτητή.

Κλείνω παραπέμποντας στο παλιό καλό κινηματιογράφο και στην τανία «Οι Γερμανοί ξανάρχονται» (αχ και που να ξέρατε...)., στην ακόλουθη διεύθυνση: www.youtube.com/watch?v=5n5BEDrd7FE&feature=related

Ψηλά το κεφάλι και να θυμόμαστε: Την ελπίδα θα την βρει ο καθένας μέσα του στις ρίζες των προγόνων του και στις αρχές του Ελληνισμού.

                Καλά Χριστούγεννα!