Είμαι ένας άνθρωπος νέος ο οποίος βρίσκεται πλησίον στην ηλικία που για τον άνδρα χαρακτηρίζεται ως ακμή. Βιώνω, ως απλός παρατηρητής, εδώ και πολλά χρόνια όλα τα πολιτικά δρώμενα των δεκαετιών '80, '90 και 2000 σχηματίζοντας την άποψη ότι σαν κράτος και έθνος αρμενίζουμε σταβά. Εδώ και δύο περίπου χρόνια μπήκαμε και στην νέα δεκαετία του 2010 στην οποία πλέον οι εξελίξεις δρομολογούνται με τρομερή ταχύτητα και δραματικό τρόπο αφήνοντάς μας αμέτοχους και έρμαια.
Ακούγοντας και διαβάζοντας και για παρελθούσες εποχές έχω σχηματίσει σαν άποψη το εξής:
Είμαστε στον πηρύνα ενός παγκόσμιου πολέμου ο οποίος βρίσκεται σε εξέλιξη τα τελευταία τρία με τέσσερα χρόνια. Τα θεμέλια του τέθηκαν με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και με την ένωση των δύο Γερμανιών. Προσωπικά πιστεύω ότι τα λάθη των Δυτικών κατά την διάρκεια του μεσοπολέμου επαναλήφθηκαν. Τελικά, αυτό που με τόση ένταση εδώ και αιώνες επιδικώκει η Γερμανική Αυτοκρατορία λαμβάνει χώρα με το 4ο Ράιχ, το οποίο έχει οικονομική μάσκα.
Στα θέματα όμως της Ελλάδας εκείνο που με ανησυχεί δεν είναι αν η χώρα μου θα τα καταφέρει. Όπως στο εθνικό ένστικτο των Γερμανών κυριαρχεί ο ιμπεριαλισμός και η ρατσιστική αντιμετώπιση των υπολοίπων λαών, έτσι και στη ελληνική ράτσα κυριαρχεί το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και ο επιτυχής αλλά συνεχής αγώνας επιβίωσης. Εκείνο που με ανησυχεί είναι το τίμημα που σαν έθνος θα πληρώσουμε. Η φτώχια πραγματικά θα στοιχίσει στο έθνος μας αλλά θα το καθαρίσει από τις προσμίξεις που το μολύνουν και το καθιστούν αδύναμο. Όμως όπως και σε άλλες εποχές με φοβίζει η διαδικασία της κάθαρσης αφού και το ατσάλι πρέπει να σφυρηλατηθεί ώστε να δυναμώσει. Οι διαδικασίες αυτές στη χώρα επιτυγχάνονται με δύο τρόπους: είτε με δικτατορίες, είτε με εμφύλιο πόλεμο. Και επειδή ο στρατός έχει τόση πείνα και προβλήματα που δεν μπορεί να ασχοληθεί με τα κοινωνικοπολιτικά, βλέπω να βιώνουμε την εθνική κάθαρση μέσω του εμφυλίου. Δυστυχώς οι ηγέτες γεννιούνται μέσα σε εθνικά καθαρτήρια. Οι πολιτικές καταστάσεις θυμίζουν εκείνες τις εποχές. Οι κοινωνικές συνθήκες συνηγορούν στην ύπαρξη μιας κοινωικής υποβόσκουσας έκρηξης η οποία χρειάζεται το απαραίτητο οξυγόνο για να εκδηλωθεί. Συνιστώ στο ευατό μου και σε όλους ψυχραιμία, ομοψυχία και καθαρό μυαλό. Και πάνω από όλα η μητέρα Ελλάδα να λυπηθεί τα παιδιά της. Πολλές φορές η εφαρμογή της αφαίμαξης αποτελεί θεραπεία, και εμείς σαν Έλληνες είμαστε εθισμένοι σ' αυτήν την θεραπεία.
Τελικά η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, πέφτει σε κώμα και στο τέλος αυτοθεραπεύεται. Είδωμεν...
