Εν Βαλκανική Αποικία, 2011 μ.Χ.

Ότι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ’ ευχήν στην Aποικία
δεν μέν’ η ελαχίστη αμφιβολία,
και μ’ όλο που οπωσούν τραβούμ’ εμπρός,
ίσως, καθώς νομίζουν ουκ ολίγοι, να έφθασε ο καιρός
να φέρουμε Πολιτικό Aναμορφωτή.

Όμως το πρόσκομμα κ’ η δυσκολία
είναι που κάμνουνε μια ιστορία
μεγάλη κάθε πράγμα οι Aναμορφωταί
αυτοί. (Ευτύχημα θα ήταν αν ποτέ
δεν τους χρειάζονταν κανείς.) Για κάθε τι,
για το παραμικρό ρωτούνε κ’ εξετάζουν,
κ’ ευθύς στον νου τους ριζικές μεταρρυθμίσεις βάζουν,
με την απαίτησι να εκτελεσθούν άνευ αναβολής.

Έχουνε και μια κλίσι στες θυσίες.
Παραιτηθείτε από την κτήσιν σας εκείνη·
η κατοχή σας είν’ επισφαλής:
η τέτοιες κτήσεις ακριβώς βλάπτουν τες Aποικίες.
Παραιτηθείτε από την πρόσοδον αυτή,
κι από την άλληνα την συναφή,
κι από την τρίτη τούτην: ως συνέπεια φυσική·
είναι μεν ουσιώδεις, αλλά τί να γίνει;
σας δημιουργούν μια επιβλαβή ευθύνη.

Κι όσο στον έλεγχό τους προχωρούνε,
βρίσκουν και βρίσκουν περιττά, και να παυθούν ζητούνε·
πράγματα που όμως δύσκολα τα καταργεί κανείς.

Κι όταν, με το καλό, τελειώσουνε την εργασία,
κι ορίσαντες και περικόψαντες το παν λεπτομερώς,
απέλθουν, παίρνοντας και την δικαία μισθοδοσία,
να δούμε τι απομένει πια, μετά
τόση δεινότητα χειρουργική.—

Ίσως δεν έφθασεν ακόμη ο καιρός.
Να μη βιαζόμεθα· είν’ επικίνδυνον πράγμα η βία.
Τα πρόωρα μέτρα φέρνουν μεταμέλεια.
Έχει άτοπα πολλά, βεβαίως και δυστυχώς, η Aποικία.
Όμως υπάρχει τι το ανθρώπινον χωρίς ατέλεια;
Και τέλος πάντων, να, τραβούμ’ εμπρός.....

Η ψυχή του Έλληνα

Σήμερα η μέρα εμφάνισε ένα από τα πιο οξύμωρα σχήματα που έχω συναντήσει εδώ και 20 χρόνια. Ήταν μια σκληρή μέρα για όλους τους συναδέλφους. Ήταν η μέρα που όλοι διαπίστωσαν ότι το εισόδημά τους, μειωνόταν δραστικά, και οι ίδιοι χωρίς να μπορούν να πιστέψουν σε αυτά που έβλεπαν στα ΑΤΜ των τραπεζών, έσκυψαν το κεφάλι και ήρθαν για δουλειά. Πικραμένοι, απογοητευμένοι από την αχαριστία που δείχνει προς το προσωπό τους το Κράτος, σφίξαν τα χείλια και με την απόγνωση καλά κρυμμένη πίσω από ασπράδι του ματιού απέδειξαν ότι ο Έλληνας έχει φιλότιμο και αξιοπρέπεια. Εδώ και ένα μήνα δουλέυοντας σκληρά, έξω από τα όρια του απλού οχταώρου, βάζοντας προσωπικές επιδιώξεις και οικογενειακές ανάγκες πίσω από την συλλογική επαγγελματική προσπάθεια εκτέλεσαν την αποστολή τους συναισθανόμενοι ένα πράγμα: η Πατρίδα μας έχει ανάγκη. Μπορεί η ευγνωμοσύνη της Πατρίδας να μην μπορεί να φανεί αλλά να διακρίνεται η αχαριστία και η οικονομική εξόντωση, αλλά αγαπώντας αυτή την Πατρίδα, την δουλειά τους και το συνάδλεφό τους, ξεπέρασαν όλα τα όρια, δίνοντας απάντηση στους μονίμους αργόμισθους και απεργιολάτρες του Δημοσίου.
Προσωπικά, αυτοί οι άνθρωποι μου έκαναν το καλύτερο δώρο αυτές τις δύσκολες εποχές. Και πραγματικά χάρηκα που βρίσκομαι ανάμεσα σε τέτοιους ανθρώπους που στα δύσκολα δεν σκύβουν το κεφάλι και ας ξέρουν ότι το γάλα των παιδιών τους δεν θα είναι αύριο εξασφαλισμένο. Αλλά, αυτοί οι άνθρωποι διαθέτουν κάτι που οι πολιτικοί μας το έχουν ξεχάσει: Υπερηφάνεια που είναι Έλληνες, φιλότιμο γιατί είναι Έλληνες και σεβασμό στο συνάδελφο γιατί είναι Έλληνες.
Και σαν Έλληνες δεν περιμένουν από την Πατρίδα μπράβο και συγχαρητήρια. Τους αρκεί ένα χαμόγελο και ο καλός ο λόγος. Παιδιά σας ευχαριστώ!!!

Ηθική χρεωκοπία

Καλό χειμώνα!
Αγαπητοί φίλοι της καταπληκτικής Δυτικής Φθιώτιδας, ας είναι η συγκεκριμένη ευχή πραγματική και ας εκπληρωθεί με επιτυχία. Πρόκειται, κατά γενική ομολογία για τον δυσκολότερο χειμώνα της νεότερης ιστορίας της Ελλάδας και για εμάς τους απαίδευτους χαρακτηρίζεται εφάμιλλος με τον χειμώνα του '41. Βέβαια, ούτε κατά διάνοια δεν πρόκειται να ζήσουμε τις φρικτές συνέπειες της γερμανικής κατοχής, αλλά σίγουρα, θα βιώσουμε τις θλιβερές συνέπειες της αβλεψίας μας και της απρονοησίας μας.
Σύμφωνα και με τις προσωπικές εκτιμήσεις κάθε Έλληνα ζούμε μια ανάσα από την οικονομική καταστροφή. Δύο χρόνια μετά από την έναρξη της προσπάθειας οινομικής διάσωσης της χώρας από την παρούσα κυβέρνηση βρισκόμαστε σε απίστευτα δεινότερη θέση και με τις συμμαχίες μας να λιγοστεύουν. Οι μέχρι σήμερα πιστοί "σύμμαχοι" που μας εύχονταν "... καλό κουράγιο" και διατυμπάνιζαν της φιλελληνικότητα τους, έχουν αλλάξει ρότα πλεύσης και πλέον έχουν θέσει ως αντικειμενικό σκοπό την διάσωση των τραπεζών των χωρών τους και όχι της Ελλάδας. Και γιατί άραγε;
Μα φυσικά όταν ο πνιγμένος δεν απλώνει τα χέρια του να πιάσει την σανίδα σωτηρίας που του προσφέρεται, τότε πνίγεται. Οι λόγοι και οι αιτίες που οδήγησαν την Ελλάδα σε αυτή την οικονομική κατάσταση δεν αντιμετωπίστηκαν. Ποτέ η παρούσα Κυβέρνηση δεν δέχτηκε σαν γεγονός ότι ο υπερδιογκωμένος Δημόσιος τομέας, η έλλειψη ελεγκτικών μηχανισμών, η λειτουργία της κοινωνίας με βάση το συμφέρον των συντεχνιών και σύμφωνα με τους κανόνες μιάς κλίκας που λυμαίνεται τη χώρα οικονομικά, ήταν η κύρια αιτία της οικονομικής της καταστροφής.
Εδώ και τριάντα χρόνια κάθε έννοια αξιοκρατίας, κάθε ηθική και πνευματική αρχή είχε καταρρεύσει και πάντα αναδεικνύονταν η πονηριά, ο δόλος, η κακώς εννοούμενη καπατσοσύνη, με την οποία ο ξύπνιος και "ικανός" μπορούσε να παρασιτεί στην πλάτη των πολλών εκμεταλλευόμενος το κράτος και τον κορβανά του, χρησιμοποιώντας αδιαφανείς διαδικασίες που θεσπίστηκαν για να ενισχύσουν και να εγκαθιδρύσουν την διακτατορία της ανικανότητας και μετριότητας.
Επί τριάντα χρόνια όλοι ανεξαρτήτως δυνατοτήτων και ικανοτήτων προσπαθούσαν να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι για να εξασφαλισθούν. Ακόμη και θεσμοί όπως ο Στρατός κατάντησαν οικοτροφεία της μετριότητας και ανικανότητας, ταϊζοντας πλήθος ανίκανων και απρόθυμων να προσφέρουν. Η οκνηρία, η τεμπελιά και ο "ωχαδερφισμός" αποτέλεσε την λογική λειτουργίας του κράτους. Επικράτησε η λογική ότι η χώρα χρωστά στους πολίτες και όχι οι πολίτες στην Ελλάδα, η οποία και μόνο με την ιδιότητα του Έλληνα που απέδιδε στους πολίτες της θα έπρεπε να εξασφάλιζε την αιώνια εκτίμηση και σεβασμό.
Επί τριάντα χρόνια το κοινωνικό και εθνικό DNA του Έλληνα μεταλλασόταν και τώρα ήρθε η ώρα να πληρωθεί το αντίτιμο.
Το πρόβλημα δυστυχώς δεν είναι οικονομικό. Είναι ηθικό. Αν ο Έλληνας δεν εμπνευστεί από τον Σωκράτη και να πειθαρχήσει στους νόμους, αν δεν έχει αυτογνωσία και να καταλάβει τις δυνάμεις του δεν μπορεί αυτή η χώρα να συνεχίσει να υπάρξει. Τετρακόσια χρόνια τουρκοκρατίας έκαναν πολύ μεγάλο κακό στην Ελλάδα ποτίζοντας τους κατοίκους αυτής της χώρας με φαυλότητα και κουτοπονηριά.
Για εμένα δεν έχει σημασία αν θα χρεωκοπήσουμε ή όχι. Για μένα σημασία έχει ότι έχουμε ήδη χρεωκοπίσει ηθικά.
Το θέμα είναι αν θα παραμείνουμε χρεωκοπημένοι ή θα ανασυντάξουμε τις δυνάμεις ώστε να ξαναγεννηθεί αυτός ο τόπος. Διότι όταν μια έγκυος στον Ιδιωτικό τομέα σε 119 ημέρες πρέπει να είναι στο πόστο της ενώ στον Δημόσιο θέλει 14 μήνες τότε αυτή η χώρα προάγει τον ρατσισμό στον όνομα της κοινωνικής αλληλεγγύης. Και σίγουρα δεν είναι χώρα, αλλά χαμαιτυπείο...