Ποιός έπρεπε να προστατεύσει το άσυλο στη Νομική?

Με πολύ προσοχή παρατηρήσαμε είναι η αλήθεια, τα γεγονότα τα οποία έλαβαν χώρα στο κτήριο της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, με 250 αλλοδαπούς άγνωστης προέλευσης και ταυτότητας να έχουν καταλύσει σε αυτή.

Μεγάλη εντύπωση, πραγματικά, προξένησαν τα αιτήματα τα οποία προέβαλλαν οι συγκεκριμένοι άνθρωποι τα οποία, αν και επιχείρησαν να θέσουν εκβιαστικά διλλήματα εν τούτοις, οι κυβερνώντες, αντιλαμβανόμενοι την ορθή κρίση του Ελληνικού λαού δεν υποχώρησαν, αρνούμενοι να νομιμοποιήσουν  παράλογες απαιτήσεις.

Το θέμα, κα’ εμέ, δεν είναι αν οι συγκεκριμένοι άνθρωποι, είχαν δίκιο στα όποια αιτήματά τους. Είναι ότι αν ο συγκεκριμένος χειρισμός που, επέλυσε, πολύ προσωρινά είναι η αλήθεια, το πρόβλημα ήταν ορθός και ενδεδειγμένος.

Ποιός έπρεπενα επιλύσει το πρόβλημα?

Σύμφωνα με το Άρθρο 3 του Ν.1549/2007 ισχύουν τα κάτωθι σχετικά με το πανεπιστημιακό άσυλο:

1.            προστατεύει την ελεύθερη έρευνα και διαδασκαλία, καθώς και η ελεύθερη έκφραση και διακίνηση των ιδεών.

2.         προστατεύει το δικαίωμα στη γνώση, τη μάθηση και την εργασία όλων ανεξαιρέτως των μελών της ακαδημαϊκής κοινότητας των Α.Ε.Ι. και των εργαζομένων σε αυτά, έναντι οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει. (κρατήστε αυτό υπ’ όψη).

3.         δεν επιτρέπεται η επέμβαση δημόσιας δύναμης στους χώρους όπου τελείται εκπαίδευση και έρευνα,  παρά μόνο κατόπιν πρόσκλησης ή άδειας του αρμόδιου οργάνου του Ιδρύματος και με την παρουσία εκπροσώπου της δικαστικής αρχής.

4.         αρμόδιο όργανο για την πρόσκληση ή άδεια της προηγούμενης παραγράφου, είναι το Πρυτανικό Συμβούλιο για τα Πανεπιστήμια και το Συμβούλιο για τα Τ.Ε.Ι., με δικαίωμα ψήφου όλων των μελών τους. Τα όργανα αυτά συνέρχονται αμέσως, αυτεπαγγέλτως, ή μετά από καταγγελία. Το αρμόδιο όργανο αποφασίζει κατά πλειοψηφία, τηρουμένων των διατάξεων του Εσωτερικού Κανονισμού του οικείου ιδρύματος και του Κώδικα Διοικητικής Διαδικασίας.

5.         επέμβαση δημόσιας δύναμης χωρίς την άδεια του αρμοδίου οργάνου του Α.Ε.Ι. επιτρέπεται μόνον εφ’ όσον διαπράττονται αυτόφωρα κακουργήματα ή αυτόφωρα εγκλήματα κατά της ζωής.

6.                  Οι παραβάτες των διατάξεων του άρθρου αυτού για το ακαδημαϊκό άσυλο τιμωρούνται με φυλάκιση τουλάχιστον έξι (6) μηνών μετά από έγκληση του αρμόδιου οργάνου της παραγράφου 5 του άρθρου αυτού ή της Συγκλήτου για τα Πανεπιστήμια και της Συνέλευσης για τα Τ.Ε.Ι..

Από όλα αυτά, προκύπτουν τα παρακάτω ερωτηματικά:

1.                  Κατά την διάρκεια της όλης κατάληψης, ήταν ελεύθερη η τέλεση έρευνας και εκπαίδευσης στους χώρους της Νομικής Σχολής, ή υπήρχε αυξημένη αποχή – απουσία των φοιτητών, δασκάλων και εργαζομενων του Α.Ε.Ι,  οι οποίοι δεν ήθελαν να συμμετέχουν σε πανηγυράκια «προοδευτικής» διανόησης;

2.                   Τι είδους πράξης τελέστηκαν εντός του χώρου της Νομικής Σχολής; Ποιός επιτηρούσε τις πράξεις των καταληψιών;

3.                  Πόσο γρήγορα συγκλήθηκε το Πρυτανικό συμβούλιο; Έλαβε εγκαίρως την απόφαση επέμβασης των δυνάμεων που από τον Νόμο οφείλουν να προστατεύσουν τον χώρο της Νομικής Σχολής;

4.                  Που ήταν οι φοιτητικές παρατάξεις των κομμάτων που τόσο κόπτονται για την προστασία του ασύλου; Επέδειξαν τον ίδιο ζήλο όπως και κατά την διάρκεια του εορτασμού της επετείου του Πολυτεχνείου;

Προσωπικά, μετά από περίσκεψη και επιστράτευση της λογικής κατέληξα, ότι το μεγαλύτερο μέρος του ανθρώπινου δυναμικού (φοιτητές, καθηγητές, απλοί εργαζόμενοι), δεν προσήλθε καν στο χώρο της Νομικής για την εκπαίδευση και για την εκτέλεση έρευνας. Ο χώρος προφανώς είχε μετατραπεί σε δημόσιο υπνωτήριο και σε στρατόπεδο συγκέντρωσης και σε καμία περίπτωση δεν θύμιζε την εικόνα ακδημαϊκού ιδρύματος.

Κανείς, δεν πρέπει να επιτηρούσε τις όποιες πράξεις, στις οποίες προέβαιναν οι καταληψίες με αποτέλεσμα να μην υπάρχει αντίληψη σχετικά με την τέλεση αξιοποίνων πράξεων.

Ο χρόνος σύγκλησης του Πρυτανικού Συμβουλίου και η λήψη έγκαιρης απόφασης για την επέμβαση των αρμόδιων δυνάμεων, ουδεμία σημασία έχει, αφού η καθ’ αυτή επέμβαση ουδέποτε πραγματοποιήθηκε. Παρατηρήθηκε για μία ακόμη φορά, η θυσία της νομιμότητας στο βωμό της πολιτικών συμφερόντων αφού η νόμιμη επέμβαση θα κατακρίνονταν από ολίγους προοδευτικούς ως πράξη βίας. Δηλαδή, φωνάζει ο κλέφτης για να φύγει ο νοικοκύρης. Ο φόβος αυτός λοιπόν από πλευράς επισήμου κράτους, επέλυσε το όλο θέμα για ένα εξαιρετικά βραχύ χρονικό διάστημα, μετά τη λήξη του οποίου αναμένουμε νέες εικόνες άπειρου κάλλους!  

Τέλος, οι φοιτητικές παρατάξεις από ότι αντιλαμβάνομαι σαν Έλληνας πολίτης, παίζουν ρόλο και έχουν λόγο μόνο για την οργάνωση πάρτυ και εκδρομών. Προσωπικά, πιστεύω ότι αυτοί που διατρανώνουν τις δημοκρατικές καταβολές και ιδέες θα έπρεπε να ματώνουν γι’ αυτές τις ιδέες και να μην επιτρέπουν μια μειοψηφία καταπατητών να αμαυρώνει το χώρο της γνώσης και της προόδου.

Οι φοιτητικές παρατάξεις, όφειλαν να αποκλείσουν την όποια προσπάθεια των καταληψιών να εισέλθουν στη Νομική Σχολή, να περιφρουρήσουν την ομαλή λειτουργία της εκπαίδευσης και της έρευνας εντός του χώρου αυτού, επί 24ώρης βάσης και να εξασφαλίσουν ότι το άσυλο ισχύει προς όλες τς κατευθύνσεις και για τον σκοπό για το οποίο αυτό νομικά κατοχθρώνεται.

Αλλά τι τα θέλουμε; Η νομιμότητα και η τάξη αποτελούν απαγορευμένες έννοιες, υπερσκελισμένες από την λανθάνουσα «προοδευτική» διανόηση και την ψευτοαριστερίζουσα νοοτροπία.

Να ισχύει αυτό άραγε και στο Πανεπιστήμιο Λομονόσωφ; Πολύ αμφιβάλλω!       

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΓΡΙΒΑΣ – ΔΙΓΕΝΗΣ (1897-1974)

Στις 27 Ιανουαρίου 2011, συμπληρώθηκαν 37 χρόνια από το θάνατο του μεγάλου Ελληνοκύπριου Αγωνιστή της Ένωσης της Μεγαλονήσου με την μητέρα Ελλάδα, Γεωργίου Γρίβα-Διγενή. 

Ο Γεώργιος Γρίβας, γνωστός και με το ψευδώνυμο Διγενής, ήταν αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού και σημαντική αν και κατά ορισμένους αμφιλεγόμενη προσωπικότητα της ιστορίας της Κύπρου. Οργάνωσε και ηγήθηκε του αγώνα των Κυπρίων για Ένωση με την Ελλάδα.

Γεννήθηκε στη Χρυσαλινιώτισσα, στη Λευκωσία της Κύπρου, στις 5 Ιουλίου 1897 και μεγάλωσε στο χωριό Τρίκωμο της επαρχίας Αμμοχώστου. Αφού τελείωσε το σχολείο του Τρικώμου, πήγε στη Λευκωσία όπου φοίτησε στο Παγκύπριο Γυμνάσιο (1909-1915), διαμένοντας στην οικία της γιαγιάς του. Το 1916 μπήκε στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων από την οποία αποφοίτησε το 1919 με το βαθμό του ανθυπολοχαγού Πεζικού. Συμμετείχε στη Μικρασιατική εκστρατεία όπου πολέμησε γενναία. Για τη δράση του παρασημοφορήθηκε και προάχθηκε σε υπολοχαγό. Αργότερα, επιλέχθηκε να φοιτήσει στη Γαλλική Ακαδημία Πολέμου. Το 1925 προάχθηκε σε λοχαγό και το 1935 σε ταγματάρχη. Με την έναρξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου μετατέθηκε στη διεύθυνση επιχειρήσεων του Γενικού Επιτελείου Στρατού. Κατά την Ιταλική εισβολή εναντίον της Ελλάδας ο Γρίβας μετατέθηκε στο αλβανικό μέτωπο, ύστερα από διαρκή του αιτήματα, όπου και υπηρέτησε ως επιτελάρχης της ΙΙ Μεραρχίας. Κατά την διάρκεια της γερμανικής κατοχής ίδρυσε στην Αθήνα την Οργάνωση Χ. Το 1946 παραιτήθηκε από την ενεργό υπηρεσία με το βαθμό του αντισυνταγματάρχη.

Μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας μετέβη μυστικά στην Κύπρο με το ψευδώνυμο "Διγενής" και ίδρυσε την ΕΟΚΑ, της οποίας ήταν και ο στρατιωτικός αρχηγός (πολιτικός αρχηγός ήταν ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος), με στόχο την εκδίωξη των Βρετανών από το νησί και την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Η Βουλή των Ελλήνων, με το Νόμο 3944 που δημοσιεύτηκε στο Φύλλο της Εφημερίδας της Κυβερνήσεως Α 51 στις 20 Μαρτίου 1959, προήγαγε ομόφωνα τον Γεώργιο Γρίβα από αντισυνταγματάρχη σε αντιστράτηγο, του απένειμε ειδική σύνταξη, καθώς επίσης και τον τιμητικό τίτλο του "Αξίου Τέκνου της Πατρίδος". Η Βασιλική Ακαδημία Αθηνών απένειμε στον Γρίβα το Χρυσό Μετάλλιο, την ύψιστη τιμή απ' όσες διαθέτει, κατά την πανηγυρική της συνεδρία της 24ης Μαρτίου 1959.

Μετά την ανακήρυξη της Κυπριακής Δημοκρατίας το 1960 ο Γρίβας συνέχισε να αποτελεί ουσιαστικό παράγοντα των εξελίξεων. Αναχώρησε για την Ελλάδα, όπου έγινε δεκτός με μεγάλες τιμές και του απονεμήθηκε ο βαθμός του στρατηγού εν αποστρατεία. Τον Ιούνιο του 1964 τον ξαναέστειλε η κυβέρνηση Παπανδρέου επικεφαλής 5.000 στρατιωτών και ανέλαβε την αρχηγία των ελληνικών στρατιωτικών δυνάμεων και στη συνέχεια και της Εθνικής Φρουράς με τη συναίνεση του Μακάριου. Το Νοέμβριο του 1967 ελληνοκυπριακές δυνάμεις υπό τις διαταγές του Γρίβα επιτέθηκαν στους Τουρκοκυπρίους στις περιοχές Άγιος Θεόδωρος και Κοφίνου δυτικά της Λάρνακας, ύστερα από εντάσεις και προκλήσεις μεταξύ των δύο πλευρών, με αποτέλεσμα τον θάνατο 22 Τουρκοκυπρίων και ενός Ελληνοκύπριου. Η Τουρκία απείλησε να εισβάλει στο νησί και η εισβολή απετράπη μόνο με ανταλλάγματα την απόσυρση της ελληνικής μεραρχίας από την Κύπρο και την ανάκληση του Γρίβα στην Ελλάδα. Το καλοκαίρι του 1971, όταν οι σχέσεις του Μακαρίου με τη δικτατορία των Συνταγματαρχών είχαν ενταθεί, επέστρεψε κρυφά στην Κύπρο και ίδρυσε την ΕΟΚΑ Β', η οποία στελεχώθηκε κυρίως από πρώην άνδρες της ΕΟΚΑ και νέους που πίστεψαν ότι με τη δυναμική δράση θα πειθόταν ή θα εξαναγκαζόταν ο Μακάριος να ακολουθήσει τη γραμμή της Ένωσης, της οποίας ο Γεώργιος Γρίβας υπήρξε θιασώτης μέχρις εσχάτων. Πέθανε από καρδιακή προσβολή στο κρυσφήγετο του στη Λεμεσό στις 27 Ιανουαρίου 1974. Παρά την οξύτατη πολιτική αντιπαράθεση Μακαρίου-Γρίβα, με το άγγελμα του θανάτου του, κηρύχθηκε στην Κύπρο τριήμερο εθνικό πένθος, ελάχιστο δείγμα της αξίας  το9υ άνδρα που έφυγε, και των πράξεών του που είχαν γνώμονα το εθνικό συμφέρον. Ο Γεώργιος Γρίβας ευτύχησε να κλείσει τα μάτια του πριν δει τον "Αττίλα" να βιάζει τη Μεγαλόνησο στην οποία αφιέρωσε την ζωή του...

Αθάνατος!

Κώστας Γ. Αρβανίτης

ΦΙΛΟΠΟΙΜΗΝ ΦΙΝΟΣ (1907-1977)

Στις 27 Ιανουαρίου 2011 συμπληρώθηκαν 34 χρόνια από το θάνατο του «Πατέρα του Ελληνικού Κινηματογράφου», του μεγάλου Φθιώτη Φιλοποίμενα Φίνου. 

Ο Φιλοποίμην Φίνος γεννήθηκε το 1907 στην Κάτω Τιθορέα Λοκρίδας. Σπούδασε νομικά και πολιτικές επιστήμες, αλλά δεν εξάσκησε ποτέ το επάγγελμα, καθώς τον κέρδισε ο κινηματογράφος, αρχικά σαν ηθοποιό κι αργότερα ως σκηνοθέτη και τεχνικό. Ο πατέρας του ήταν γιατρός, αλλά παράλληλα ασχολούνταν και με κινηματογραφικές επιχειρήσεις και έτσι ο Φιλοποίμην αγάπησε το σινεμά. Έτσι, το 1928, μόλις τελείωσε με τις σπουδές του, ανέλαβε τις κινηματογραφικές αίθουσες του πατέρα του. Μάλιστα, το 1930, ήταν ο πρώτος στον κόσμο, ο οποίος καθιέρωσε τον ομιλούντα κινηματογράφο σε θερινή αίθουσα, στο Αλκαζάρ, απέναντι από το Σταθμό Λαρίσης. Εκτός όμως από την επιχειρηματικότητα, ήταν και δαιμόνιος εφευρέτης. Πρώτος αυτός στην Ελλάδα κατασκεύασε μηχάνημα για να γίνεται εγγραφή του ήχου στα ελληνικά, πρώτος έκανε σύγχρονη εγγραφή του ήχου πάνω στο φιλμ με λυχνίες παλλόμενου φωτός, κατασκευάζοντας γι’ αυτό, ειδικούς κινητήρες.

Το 1939 αποφασίζει να πραγματοποιήσει το όνειρό του. Πουλάει όλα του τα υπάρχοντα και ιδρύει την «Ελληνικά Κινηματογραφικά Στούντιο».

Την επόμενη χρονιά κάνει την πρώτη του και τελευταία σκηνοθετική απόπειρα, με την ταινία «Το τραγούδι του χωρισμού», με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα και την Λήδα Μιράντα στους πρωταγωνιστικούς ρόλους.

Την περίοδο του ελληνοϊταλικού πολέμου υπηρετεί στην Γεωγραφική Υπηρεσία Στρατού κινηματογραφώντας τα κατορθώματα του ελληνικού στρατού στο μέτωπο.

Ίδρυσε την Φίνος Φιλμ (Finos Film), το Μάρτιο του 1943, ύστερα από την καταστροφή από τους Γερμανούς, των Ελληνικών Κινηματογραφικών Στούντιο που είχε ιδρύσει στο Καλαμάκι. Πρώτη ταινία της νέας εταιρίας, ήταν «Η φωνή της καρδιάς» (1943), σε σενάριο και σκηνοθεσία του Δημήτρη Ιωαννόπουλου, με πρωταγωνιστή τον μεγάλο Αιμίλιο Βεάκη.

Τον Ιανουάριο του 1944, ο Φιλοποίμενας Φίνος, λίγο έλειψε να εκτελεστεί από τους Γερμανούς, αφού συνελήφθη για συμμετοχή στην Αντίσταση. Αφού έμεινε κλεισμένος στη φυλακή 4 μήνες, αφέθηκε ελεύθερος, αλλά ο πατέρας του οδηγήθηκε στο εκτελεστικό απόσπασμα. Λίγο πριν συλληφθεί είχε ξεκινήσει τα γυρίσματα της ταινίας «Η βίλα με τα νούφαρα», η οποία ολοκληρώθηκε μετά την απελευθέρωση.

Με το τέλος του πολέμου η Φίνος Φιλμ άνοιξε τα φτερά της. Η ιστορία της εταιρίας θα μπορούσε να χωριστεί σε δύο φάσεις. Η πρώτη μέχρι το 1960 όταν η μικρή κινηματογραφική βιοτεχνία του θα γίνει κανονική εταιρία θαυμάτων. Με παραγωγές σπουδαίες. Το σύνολο βέβαια αφορούσε ηθογραφίες της εποχής. Αυτό όμως δεν μειώνει την αξία των ταινιών. Και πως άλλωστε όταν μιλάμε για την «Αγνή του Λιμανιού», το «Σωφεράκι», την Ωραία των Αθηνών», «Λατέρνα φτώχεια και φιλότιμο» που αργότερα γέννησε το μοναδικό σίκουελ στον ελληνικό κινηματογράφο (πλην Λούφας και παραλλαγής) «Λατέρνα φτώχεια και γαρύφαλλο», το «Τελευταίο ψέμα», «Μια ζωή την έχουμε» κ.α.

Η επιτυχία της Φίνος Φιλμ είναι μοναδική στα χρονικά. Η Αμερική είχε το Χόλυγουντ, η Γαλλία τη Νουβέλ Βαγκ, η Ιταλία την Τσινετσιτά και τον νεορεαλισμό, η Ινδία το Μπόλυγουντ. Στη χώρα μας η εταιρία του Φιλοποίμενα Φίνου για πολλά χρόνια έπαιζε τον ρόλο όλων αυτών των πραγμάτων μαζί. Και υπερθέαμα, και μιούζικαλ, και δράμα, και μελό, και κωμωδία, και ταινίες δημιουργών. Πλήθος δημιουργών βρίσκουν εδώ την χρυσή ευκαιρία για να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους και το καταφέρνουν με επιτυχία. Άνθρωποι δοκιμασμένοι στο θέατρο, στην λογοτεχνία, στη δημοσιογραφία όπως ο Σακελάριος, ο Τσιφόρος, ο Φώσκολος, ο Δαλιανίδης, ο Δημόπουλος.

Στις αρχές του ’60 ο Φίνος πλέον τολμά να δοκιμάσει μια πιο μαζική παραγωγή ταινιών. Ο κινηματογράφος πλέον στην Ελλάδα είχε περάσει στο επίπεδο της βιομηχανίας. Τα μηνύματα που παίρνει είναι ενθαρρυντικά με την συνεχώς αυξανόμενη ζήτηση νέων ταινιών στις αίθουσες. Γυρίζει δυνατά δράματα όπως η «Στεφανία», το «Γυμνοί στο δρόμο» και ο «Κατήφορος». Κάνει συμπαραγωγές με την εταιρία των Δαμασκηνός – Μηχαηλίδης. Ρίχνει λεφτά στο θέαμα με τα μιούζικαλ του Γιάννη Δαλιανίδη. Ο ίδιος θέλει να έχει τον τελευταίο λόγο από την πρώτη λέξη του σεναρίου, σε όλη τη διάρκεια των γυρισμάτων μέχρι και το τελευταίο κόψιμο στο μοντάζ. Ήταν ο πρώτος θεατής των ταινιών του και όποτε δεν του άρεσε κάτι «Κορνάριζε» όπως έλεγαν αστειευόμενοι χαρακτηριστικά οι φίλοι και συνεργάτες του. Περνούσε ώρες δίπλα στο συνεργείο και βέβαια όποτε έβρισκε την ευκαιρία έβγαζε το κατσαβίδι και διόρθωνε τις μηχανές που είχαν πρόβλημα. Το παρατσούκλι που του είχαν βγάλει για αυτό ήταν ο «Κατσαβιδάκιας».

Από τα στούντιο της Φίνος πέρασε πλήθος δημιουργών γυρίζοντας τις ταινίες τους. Στον ίδιο χώρο θα παρελάσουν τα περισσότερα ονόματα των μουσικών της μεταπολεμικής Ελλάδας. Λάτρης της τέχνης του σινεμά ο Φιλοποίμην ήξερε καλά πως για να δέσεις εικόνα με ήχο χρειάζεται απαραιτήτως μουσική. Αρκετά από τα σάουντρακ είναι σπάνια αφού την εποχή εκείνη οι εταιρίες δεν ενδιαφέρονταν και τόσο για το μετρημένο εναλλακτικό ακροατήριο των σάουντρακ. Δεν υπήρχε και η ζήτηση που στο εξωτερικό θεωρούνταν δεδομένη. Τα τελευταία χρόνια χάρη στην τόλμη και την φροντίδα κάποιων ανθρώπων έχει αρχίσει μια κάπως συστηματική κυκλοφορία αυτών των έργων και έτσι όσοι αγαπούν την μουσική αυτών των ταινιών μπορούν να έχουν στο ράφι τους αυτές τις μελωδίες.

Η λίστα με τα ονόματα των συνθετών της Φίνος Φιλμ είναι τεράστια. Ξεκίνησε με τον Γιαννίδη, τον Μουζάκη και τον Σουγιούλ, τις δόξες της επιθεώρησης και του ελαφρού τραγουδιού. Στη συνέχεια όμως και όσο η εταιρία καθιερώνεται στη συνείδηση του κόσμου δοκιμάζει και αναδεικνύει νέα ταλέντα που θα καθιερωθούν στον χώρο. Από τους πιο σπουδαίους σε αυτόν τον τομέα ο Κώστας Καπνίσης. Ένας αληθινός κινηματογραφικός συνθέτης με τα δεδομένα του εξωτερικού που δυστυχώς περιορίστηκε στα σύνορα της χώρας μας. Σπουδαία η δουλειά του σε ταινίες όπως ο «Κατήφορος» και η «Υπολοχαγός Νατάσα».

Από τα ονόματα που μέσα στη δεκαετία του ’60 πρωταγωνιστούν στη Φίνος με την μουσική δουλειά τους είναι ο Μίμης Πλέσσας. Η μουσική του Πλέσσα αποτελεί σε αρκετές περιπτώσεις το σήμα κατατεθέν της εταιρίας καθώς υπήρξε μέχρι τέλους από τους πιο πιστούς συνεργάτες του Φίνου. Συνολικά υπογράφει τη μουσική σε 112 ταινίες, όλες της Φίνος Φιλμς.

Πολύ σημαντικές υπήρξαν οι συμμετοχές του Σταύρου Ξαρχάκου, του Γιάννη Μαρκόπουλου, του Μάνου Λοΐζου, του Νίκου Μαμαγκάκη, του Γιώργου Χατζηνάσιου, του Γιώργου Κατσαρού. Όμως κανένας μουσικός δεν έπαιξε καθοριστικότερο ρόλο στις ταινίες της Φίνος Φιλμ όσο ο Μάνος Χατζιδάκις. Υπήρξε από τους στυλοβάτες στα βήματα της καθιέρωσης της στο χώρο του σινεμά. Ο ίδιος είδε την εμπειρία αυτή κάτι σαν πρακτική πάνω στη μουσική του σινεμά γράφοντας πολύ όμορφες μελωδίες, οι οποίες επιπλέον αγαπήθηκαν και από το ευρύ κοινό των ταινιών. Σε όλη την δεκαετία του ’50 η συμμετοχή του είναι κάτι παραπάνω από σοβαρή στο θέμα σινεμά.

Ο Φίνος τον συγκινεί για πολλού λόγους. «Πρώτα πρώτα γιατί είχε πάθος για τη δουλειά του, γεγονός που χαρακτηρίζει όλους τους γνήσιους ανθρώπους. Ποτέ δεν τον είδα να κάθεται σε γραφείο, μα πάντα να μαστορεύει με τους βοηθούς του. Πολλές φορές σαν ήθελα να δω τον Φίνο και μου λέγανε ότι βιδώνει ή ξεβιδώνει ένα μηχάνημα έφευγα γιατί ήξερα πως για αυτόν ήταν ιερή στιγμή. Μας ενώνει η αγάπη μας για τον κινηματογράφο λοιπόν».

Τη δεκαετία του ’60 η Φίνος Φιλμ είναι κατεστημένο στον κινηματογραφικό χώρο. Παράγει πλήθος ταινιών, αναδεικνύει ηθοποιούς σε πρώτου μεγέθους, αστέρες με υψηλό κασέ, συμπράττει το μοναδικό κινηματογραφικό τραστ με την Δαμασκηνός Μιχαηλίδης, δημιουργεί μόδα και στυλ. Είναι μια εποχή που στον τομέα της τέχνης η Ελλάδα βρίσκεται σε ένα δημιουργική ευφορία. Μέχρι τον Απρίλη του 1967. Η δικτατορία ανακόπτει αυτή την έκρηξη δημιουργίας. Η στάθμη αρχίζει να κατεβαίνει. Η μαζική παραγωγή δεν φέρνει και καλύτερες ταινίες.

Η μεγάλη ακμή δίνει τη δεκαετία του ’70 τη θέση της σε έναν άνισο αγώνα για επιβίωση. Οι ακριβοί αστέρες που ο ίδιος ο Φίνος έφτιαξε, για να πλασάρει το προϊόν του, αρχίζουν να τον προδίδουν. Η μαζική παραγωγή ταινιών αρχίζει να μειώνεται. Η ποιότητα βέβαια των παραγωγών δεν αλλάζει. Το 1971 η επιτυχία της «Υπολοχαγού Νατάσσας» (η οποία στην εποχή της είχε κόψει πάνω από 700.000 εισητήρια) δίνει μια μικρή ελπίδα στην εταιρία ότι κάτι μπορεί να αλλάξει. Μάταια όμως περιμένουν.

Η εποχή είναι περίεργη. Το εκρηκτικό πολιτικό κλίμα και η μεταπολίτευση δεν βοηθούν. Άλλωστε η Φίνος Φιλμ δηλώνεται στη συνείδηση της διανόησης και της αριστεράς κομμάτι της παλιάς κατάστασης, του συντηρητισμού. Αυτό φανερώνεται και από την υποδοχή των ταινιών της Φίνος Φιλμ στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Ο Β εξώστης με το που βλέπει το σήμα της εταιρίας με τα 2 F έριχνε γιούχα. Αυτό βέβαια αποτελεί μεγάλη παρεξήγηση για έναν άνθρωπο που ουδέποτε έδειξε ότι προτιμά το ένα ή το άλλο κόμμα, ή ακόμα ότι του αρέσει να διαλέγει ανάμεσα σε βασιλιά, χούντα ή δημοκρατία. Γιατί ο Φιλοιποίμην Φίνος στο μόνο πράμα που δήλωνε πίστη ήταν το σινεμά.

Γύρισε πάνω από 180 ταινίες και συνεργάστηκε με τους πιο γνωστούς έλληνες ηθοποιούς όπως η Αλίκη Βουγιουκλάκη, Ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ, η Ζωή Λάσκαρη, η Τζένη Καρέζη, η Ρένα Βλαχοπούλου, ο Αλέκος Αλεξανδράκης, η Μάρθα Καραγιάννη, η Γεωργία Βασιλειάδου, ο Ντίνος Ηλιόπουλος, ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, η Άννα Καλουτά, ο Βασίλης Αυλωνίτης, ο Λάμπρος Κωνσταντάρας, ο Βασίλης Διαμαντόπουλος, η Ειρήνη Παπά, ο Θανάσης Βέγγος κ.α. Ο μεγάλος αυτός κινηματογραφάνθρωπος έδωσε ώθηση στην σταδιοδρομία της Ειρήνης Παπά, αλλά δεν πίστευε όμως πως και η Μελίνα Μερκούρη μπορεί να κάνει καριέρα στο σινεμά επειδή είχε μεγάλο στόμα. Αν και στη συγκεκριμένη περίπτωση διαψεύστηκε, αυτό δε μειώνει τη διορατικότητά του, απλά αναφέρεται ως περιστατικό.

Κέρδισε δύο υποψηφιότητες για Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας, με την «Ηλέκτρα» (1962) του Μιχάλη Κακογιάννη και με «Το χώμα βάφτηκε κόκκινο» (1965) του Βασίλη Γεωργιάδη. Κέρδισε το βραβείο καλύτερης ταινίας στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, το 1962 («Ηλέκτρα»), και το βραβείο αρτιότερης παραγωγής το 1967 («Πυρετός στην άσφαλτο» του Ντίνου Δημόπουλου) και το 1970 («Αστραπόγιαννος» του Νίκου Τζήμα).

Τελευταία του ταινία ήταν «Ο κυρ-Γιώργης εκπαιδεύεται» (1977) του Γιάννη Δαλιανίδη, με πρωταγωνιστή τον Διονύση Παπαγιαννόπουλο. Αυτή ήταν και η «ταφόπλακα» της ήδη χρεωκοπημένης Φίνος Φιλμ. Ο Φίνος δεν ασχολήθηκε ποτέ με την τηλεόραση, την οποία απεχθάνονταν. Λίγο πριν φύγει αρνήθηκε να δώσει τα στούντιο που έφτιαξε με κόπο και θυσίες για το γύρισμα ταινιών στην τηλεόραση. Αυτή ήταν ο μεγάλος εχθρός, αυτή του έδιωξε τον κόσμο από τις σκοτεινές αίθουσες.

Στις 26 Ιανουαρίου του 1977, ο Φιλοποίμην Φίνος ταλαιπωρημένος από επτάχρονη αρρώστια, αποχώρησε από την ζωή. Δεν άφησε διάδοχο, άφησε όμως μια κληρονομιά 186 ταινιών, παρακαταθήκη για τις νέες γενιές κινηματογραφιστών.

Ο Φιλοποίμην Φίνος ήταν από τους ανθρώπους που έδωσαν ώθηση και πνοή στον ελληνικό κινηματογράφο. Υπήρξε ένας πρωτοπόρος, ένας μεγάλος οραματιστής. 

Οι ταινίες που μας άφησε, αποτελούν ορόσημα του ελληνικού κινηματογράφου, μας συνεπαίρνουν και φέρνουν το γέλιο και το δάκρυ στον μέσο Έλληνα. Ταινίες όπως οι "Υπάρχει και φιλότιμο", "Ζητείται ψεύτης", "Φωνάζει ο κλέφτης", "Τζένη-Τζένη", "Οι Γερμανοί ξανάρχονται", είναι διαχρονικές καταγραφές του πολιτικού ήθους των Ελλήνων και ιδιαίτερα επίκαιρες στις ζοφερές μέρες που περνάει η πατρίδα μας και όλοι εμείς! 

Αιωνία του η μνήμη!

Κώστας Γ. Αρβανίτης

ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΟΥΜΕ…

Πριν από 68 χρόνια, στις 21 Ιανουαρίου 1943, απεβίωσε στην Αδριατική Θάλασσα ο θρυλικός Συνταγματάρχης Πεζικού Κωνσταντίνος Δαβάκης, ήρωας του ελληνο-ιταλικού πολέμου του 1940-1941, και υπερασπιστής της Πίνδου.

O Κωνσταντίνος Δαβάκης γεννήθηκε το 1897 στο μικρό χωριό Κεχριάνικα της Μέσα Μάνης. Ήταν γιος του δασκάλου Δικαίου Ντάβου Δαβάκη. Πήγε στο Δημοτικό σχολείο της Κίττας και το 1906 εισήχθηκε στο Σχολαρχείο Κίττας. Σε ηλικία δέκα ετών του δόθηκε η αφορμή για την απόφαση της ζωής του να γίνει αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού. «...Ο καπετάν Γέρμας (Ανθυπολοχαγός Τσοτάκος) είχε σκοτωθεί στα Μακεδονικά. Ένα μεσημέρι, ο πατέρας μου έφερνε την εφημερίδα στη Ρούγα του χωριού και την εδιάβαζε. Ήμουνα τότε 10 χρονών... Από τότε μου γεννήθηκε η ιδέα να μπω στη Σχολή των Ευελπίδων, να γίνω Αξιωματικός!...»

Ο Κωνσταντίνος Δαβάκης εισήχθη το 1913 και σπούδασε στη Σχολή Ευελπίδων (από την οποία αποφοίτησε ως Ανθυπολοχαγός πεζικού, την 1 Οκτωβρίου του 1916). Σπούδασε επίσης στην Ανωτάτη Σχολή Πολέμου της Αθήνας, και στο Παρίσι (γαλλική Σχολή Αρμάτων). Έλαβε μέρος στο Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο όπου διακρίθηκε για την τόλμη και ανδρεία του στο Μακεδονικό Μέτωπο (μάχες Σκρα και Δοϊράνης), όμως παράλληλα η υγεία του βλάφτηκε σοβαρά εκεί, από την επίδραση των ασφυξιογόνων αερίων. Το 1918 προβιβάστηκε σε λοχαγό επ’ ανδραγαθία. Έλαβε μέρος και στην Μικρασιατική Εκστρατεία, όπου το 1921 διακρίθηκε στη μάχη των υψωμάτων του Αλπανός, και τιμήθηκε με το Χρυσούν Αριστείο Ανδρείας. Στο διάστημα μεταξύ 1922 και 1937 υπηρέτησε ως επιτελάρχης της 2ης μεραρχίας και του 1ου σώματος στρατού, φοίτησε και δίδαξε σε στρατιωτικές σχολές, και έγραψε διατριβές για την στρατιωτική ιστορία και την τακτική των τεθωρακισμένων. Το 1931 πήρε το βαθμό του Αντισυνταγματάρχη. Στις 30 Δεκεμβρίου του 1937 και μετά από μεγάλες αναρρωτικές άδειες, αποστρατεύθηκε για λόγους υγείας και τέθηκε σε πολεμική διαθεσιμότητα.

Όταν, τον Αύγουστο του 1940, συντελέστηκε η μερική επιστράτευση, ο Δαβάκης ανακλήθηκε στην ενεργό υπηρεσία και τοποθετήθηκε διοικητής του 51ου Συντάγματος Πεζικού και στην συνέχεια του Αποσπάσματος Πίνδου (αποτελούμενου από το 51ο ΣΠ υπό άλλον διοικητή και διάφορες μικρομονάδες) το οποίο είχε ως έδρα το Επταχώριο Πίνδου. Η διοίκηση των ελληνικών δυνάμεων ανατέθηκε στον Βασίλειο Βραχνό. Το πρωί της 28ης Οκτωβρίου του 1940, οπότε εκδηλώθηκε η Ιταλική εισβολή, ο Δαβάκης αντιμετώπισε την 3η Ιταλική Μεραρχία Αλπινιστών ΤΖΟΥΛΙΑ με ένα απόσπασμα 2.000 ανδρών, υπό τις εντολές και τις οδηγίες του Τμήματος Στρατιάς Δυτικής Μακεδονίας. Η τακτική του σε ολόκληρη την έκταση της ζώνης ευθύνης του (35 χιλιόμετρα) ήταν αμυντική, και μάλιστα έκανε υποχρεωτικό ελιγμό, αναμένοντας ενισχύσεις. Την 1η Νοεμβρίου 1940, οπότε έφτασαν οι ενισχύσεις που περίμενε ο Δαβάκης, οι ελληνικές δυνάμεις έκαναν αντεπίθεση και κύκλωσαν τις ιταλικές, που αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν. Κατά την αντεπίθεση αυτή, και συγκεκριμένα την 6η ημέρα από την έναρξη των επιχειρήσεων, στον Προφήτη Ηλία Κάντσικου (μετέπειτα Δροσοπηγής), ο Δαβάκης τραυματίστηκε στο στήθος. "Στον αξιωματικό, που τον πλησίασε για να τον περιποιηθεί, πρόσταξε, μαζεύοντας όσες δυνάμεις τού 'μεναν ακόμα: "Άσε με εμένα, πες με πεθαμένο! Και κοίτα να μη σου πάρουν τις θέσεις! Τράβα!" Στη συνέχεια τον μετέφεραν αναίσθητο με το φορείο στο Επταχώρι. Ο τραυματισμός προκάλεσε προβλήματα σε συσχετισμό με την παλαιά στηθική του νόσο. Έτσι χρειάστηκε να αποχωρήσει από το μέτωπο, όπου τον αντικατέστησε ο τότε ταγματάρχης Ιωάννης Καραβίας.

Η νίκη του αποσπάσματος του Δαβάκη είχε αποφασιστική σημασία στην έκβαση του πολέμου. Μάλιστα θεωρήθηκε η πρώτη ήττα του άξονα. Η επιτυχία του Δαβάκη συνίσταται "στην άμεση διάγνωση ενός τακτικού λάθους, που έκανε ο Ιταλός μέραρχος να προχωρήσει γοργά προς τη Σαμαρίνα, χωρίς να καλύψει το πλευρό της φάλαγγάς του". Ο Δαβάκης το είδε αμέσως και από τη δεύτερη μέρα του σκληρού αγώνα ήταν σίγουρος ότι χάρη σ' αυτό το λάθος "θα μάντρωνε τους Ιταλούς".

Κατά την διάρκεια της μακρόχρονης νοσηλείας του Δαβάκη, οι πολεμικές επιχειρήσεις έληξαν και η χώρα βρέθηκε υπό κατοχή. Τον Δεκέμβριο του 1942, και ενώ ακόμα νοσηλευόταν στην Αθήνα, ο Δαβάκης συνελήφθη ως όμηρος από τις Ιταλικές αρχές κατοχής, μαζί με πολλούς διακεκριμένους αξιωματικούς, γιατί θεωρήθηκαν ύποπτοι αντιστασιακής δράσης. Οι συλληφθέντες επιβιβάστηκαν στην Πάτρα στο ατμόπλοιο “Τσιτά ντι Τζένοβα” (“Πόλη της Γένοβα”) για να μεταφερθούν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στην Ιταλία. Το πλοίο αυτό τορπιλίστηκε από συμμαχικό υποβρύχιο και βυθίστηκε στα ανοιχτά των νότιων αλβανικών ακτών, με αποτέλεσμα να πνιγούν οι επιβαίνοντες στα νερά της Αδριατικής. (21-22 Ιανουαρίου 1943). Το πτώμα του Δαβάκη περισυνελέγη, αναγνωρίστηκε και ετάφη στον Αυλώνα. Μεταπολεμικά τα οστά του διακομίστηκαν και ενταφιάστηκαν στην Αθήνα.

Ο Κωνσταντίνος Δαβάκης υπήρξε από τους πρωτοπόρους της ιδέας της μηχανοκίνησης του πεζικού και της χρησιμοποίησης αρμάτων ως κύριου όπλου για την διάσπαση και καταδίωξη του εχθρού, καθώς πρόκρινε την ευελιξία των μηχανοκίνητων μονάδων έναντι της γραμμής οχυρών. Έγραψε αρκετά στρατιωτικά έργα, μεταξύ των οποίων και το βιβλίο «Ο πόλεμος του μέλλοντος» (1939).

Ο Σ. Μελάς, στο βιβλίο του “Η δόξα του ‘40” έχει χαρακτηρίσει τον Κωνσταντίνο Δαβάκη ως "μοναδική σύνθεση προσόντων, που σπάνια πάνε μαζί: Σπουδαίος 'τρουπιέ' όπως λένε οι Γάλλοι, πολέμαρχος, καπετάνιος με καρδιά βουνό, αισιοδοξία τρελή, θάρρος απροσπέλαστο, διοικητής ασύγκριτος, χέρι δυνατό, θέληση αλύγιστη, αλλά και ιδιοφυία στρατηγική, κάτοχος του εδάφους όσο λίγοι διοικητές στρατευμάτων. Ακούραστος μελετητής και γνώστης βαθύτατος της τέχνης του πολέμου, πρωτεύων στις ξένες πολεμικές Ακαδημίες, δάσκαλος αξιωματικών σπάνιος, συγγραφεύς στρατιωτικός πρωτότυπος και πρωτοπόρος - ολόκληρη βιβλιοθήκη τα έργα του - μοναδικός ιχνηλάτης των 'τακτικών καταστάσεων', ξάστερος στην κρίση, ευφάνταστος και γοργότατος στη σύλληψη του σχεδίου κι εκτελεστής άμεσος, μεγάλος μαέστρος του ελιγμού, επίμονος και παράφορος στον αγώνα".

Μετά τον θάνατό του η Ακαδημία Αθηνών του απένειμε το αργυρό μετάλλιο της αυτοθυσίας, ενώ στον δήμο της Καλλιθέας υπάρχει πλατεία με το όνομά του, και μια προτομή του. Οδοί, προτομές και ανδριάντες του ήρωα υπάρχουν και στην Ήπειρο.

Εκεί οι ακρίτες της Ελλάδας τον τιμούν όποτε γιορτάζεται η επέτειος του Έπους της Αλβανίας. Μόνο στη Μάνη, που την τίμησε τόσο, τον παραγνώρισαν, “τιμώντας” τον με μια κακοφτιαγμένη προτομή μισού μέτρου, εγκαταλελειμμένη και παρατημένη στην άκρη του δρόμου, στη διασταύρωση για το χωριό Κεχριάνικα με τον Κούνο, σκεπασμένη από πινακίδες οδικών σημάτων, η οποία τελευταία υπέστη την έσχατη ντροπή: Κάποιοι συμπολίτες μας ασκήθηκαν στο σημάδι πάνω στην προτομή του ήρωα Κωνσταντίνου Δαβάκη, η οποία φέρει διαμπερή τραύματα σε διάφορα μέρη του προσώπου. Τα διαμπερή τραύματα αυτά δεν τα φέρει βέβαια η δόξα του Μανιάτη ήρωα, αλλά τα φέρει η δική μας λειψή παρουσία, το υπό διαπραγμάτευση φιλότιμό μας, οι τσαλαπατημένες αρετές μας. Κυρίως τα διαμπερή τραύματα τα φέρουν οι τοπικοί άρχοντες, οι οποίοι, ενώ σκορπούν εκατομμύρια από τον ιδρώτα του ελληνικού λαού, για φαγοπότια και άλλες παράτες σε κάθε γιορτή, δεν αξιώθηκαν να στήσουν έναν περίλαμπρο ανδριάντα του ήρωα, σ' έναν ωραίο χώρο, κάπου εκεί στη γενέτειρά του, ώστε να αποτελέσει επίκεντρο εορτασμού της 28ης Οκτωβρίου και σημείο αναφοράς για όλη τη Μάνη και τη Λακωνία. Το επαναλαμβάνουμε ότι πλήθος είναι οι οδοί, οι προτομές και οι ανδριάντες του ήρωα του 1940, κυρίως στην Ήπειρο και την Αθήνα. Δεν υπάρχει, όμως, πουθενά στη Λακωνία, στη Σπάρτη, στο Γύθειο ή αλλού οδός Κ. Δαβάκη. Αίσχος, Λάκωνες!

Αλλά, ακόμη κι έτσι, αποξεχασμένος από τους συμπατριώτες του, αυτός ο θρύλος της Πίνδου, αυτός ο χιλιο-τραγουδισμένος ήρωας, ο καταξιωμένος στη συνείδηση των Πανελλήνων, που έκανε πράξη το ΟΧΙ στα βουνά της Ηπείρου, έχει πάρει ήδη τη θέση του στο συμπόσιο των ηρώων της ελληνικής φυλής, από τον Μιλτιάδη ως τον Παλαιολόγο, κι απ’ τον Λεωνίδα, ως τον Μπότσαρη και τον Καραϊσκάκη!

Κι ας πασχίζουν άδικα να τους εξοβελίσουν όλους μαζί από την ιστορική μνήμη των Ελλήνων! Δεν σβήνει η δόξα της Ελλάδας, ούτε οι ήρωες που την στεφάνωσαν! Και δεν σβήνει γιατί, είτε το θέλουν είτε δεν το θέλουν οι ντόπιοι προδότες, αυτούς τους ήρωες διδάσκονται σε όλα τα σχολεία της Δύσης τα παιδιά των … συμμάχων μας! Χαμένες και απέλπιδες οι προσπάθειές σας βρε γραικύλοι…

Αιωνία σου η μνήμη, Συνταγματάρχη Δαβάκη! Εμείς, τα παιδιά μας και τα παιδιά των παιδιών μας σου χρωστάμε χάρη αιώνια!

Κώστας Γ. Αρβανίτης

ΕΦΥΓΕ ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΛΗΝΙΔΑ

Σε ηλικία 79 ετών έφυγε από τη ζωή, χθες το απόγευμα (ώρα Ελλάδας), στην πολιτεία Κονέκτικατ των ΗΠΑ, η βραβευμένη με Όσκαρ Ελληνίδα ενδυματολόγος Θεώνη Βαχλιώτη-Όλντριτζ. Την είδηση του θανάτου της ανακοίνωσε ο σύζυγός της, Αμερικανός ηθοποιός, Τομ Όλντριτζ.

Η Θεώνη Βαχλιώτη-Όλντριτζ είχε γεννηθεί στις 22 Αυγούστου 1932 στη Θεσσαλονίκη και σπούδασε στην Αθήνα και το Σικάγο. Ήταν μια από τις μεγαλύτερες ενδυματολόγους της εποχής της, φτιάχνοντας κοστούμια για πάνω από τριακόσια θεατρικά και κινηματογραφικά έργα.

Μετά το εντυπωσιακό της ξεκίνημα στο Μπρόντγουεϊ με κοστούμια στο έργο του Τενεσί Ουίλλιαμς «Γλυκό Πουλί της Νιότης», σε σκηνοθεσία του Ηλία Καζάν και με πρωταγωνιστές τους Τζεραλντίν Πέιτζ και Πολ Νιούμαν, συνέχισε και έγινε μια από τις πλέον σημαντικές ενδυματολόγους του αμερικανικού θεάτρου και κινηματογράφου.

Η Ελληνίδα ενδυματολόγος ήταν πολυβραβευμένη. Μεταξύ άλλων, είχε λάβει τρία βραβεία Τόνι για τα κοστούμια που έκανε στα έργα « Το Κλουβί με τις Τρελές» και για τα μιούζικαλ «Άννι» και «Μπάρνουμ». Επίσης, βραβεύτηκε για τα κοστούμια της στα έργα «Chorus Line», «42nd Street», «Γυναίκα της Χρονιάς» και «Gypsy».

Το 1974, τιμήθηκε με το βραβείο Όσκαρ για τα κοστούμια στην ταινία «Ο υπέροχος Γκάτσμπι». Για την ίδια ταινία, έλαβε και το βραβείο του Βρετανικού Συμβουλίου Τεχνών. Το 1986, έλαβε την τιμητική θέση στο γνωστό «Theater Hall of Fame».

Η πρώτη της συμμετοχή σε ταινία ήταν το 1955, στη «Στέλλα», μια ταινία που γίνεται αφορμή να γνωριστεί με την αξέχαστη Μελίνα Μερκούρη και θα έχει ως αποτέλεσμα μια φιλία η οποία θα κρατήσει ως το θάνατο της Μελίνας.

Η Θεώνη Βαχλιώτη -Όλντριτς απαριθμεί πλειάδα κινηματογραφικών έργων στο ενεργητικό της όπως: «Μάτια της Λόρα Μαρς» και το «Γκοστμπάστερς», «Τρεις μέρες του Κόνδορα», η κινηματογραφική εκδοχή της «Άνι» σε σκηνοθεσία Τζον Χιούστον , «Κάτω από το φως του φεγγαριού» (Moonstruck), η ταινία της Μπάρμπρα Στράιζαντ «Ο καθρέφτης έχει δυο πρόσωπα» και πολλές άλλες.

Το 1976, στα βραβεία που δόθηκαν με την ευκαιρία της επετείου των 200 ετών από την ίδρυση των Ηνωμένων Πολιτειών, η Θεώνη Βαχλιώτη-Όλντριτζ διακρίθηκε με το «Μετάλλιο της Ελευθερίας» της Νέας Υόρκης. Επίσης, έλαβε το βραβείο της Ακαδημίας Μόδας για κοστούμια σε ταινίες και τιμήθηκε με τη διάκριση της Επιτίμου Διδάκτορος στο τμήμα Ανθρωπιστικών Σπουδών του Πανεπιστημίου DePaul.

Η ελληνική ομογένεια και ολόκληρος ο ελληνισμός είναι από χθες το απόγευμα φτωχότερος, σε μια εποχή που η συσπείρωση όλων των δυνάμεών του είναι η μόνη απάντηση στους εχθρούς της Ελλάδας που συστηματικά επιχειρούν να μειώσουν το ρόλο της στο διεθνές στερέωμα. 

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που την σκεπάζει!

Κώστας Γ. Αρβανίτης

Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ...

Θέλετε να γνωρίσετε την καταγωγή της Πολιτικής και των πάσης φύσεως και εποχής πολιτικών μας;

Νομίζω πως δεν χρειάζεται να κάνετε κάποιες υψηλού επιπέδου μεταπτυχιακές σπουδές στα περίφημα Αμερικανικά, Βρετανικά ή Γαλλικά Πανεπιστήμια, από τα οποία αποφοίτησαν οι μεταπολεμικοί κυβερνήτες μας που μας … νοικοκύρεψαν, ώστε να κάνετε τη γνωριμία της!

Αρκεί απλά να ανατρέξετε σε έναν από τους αναντίρρητους επαγωγικούς συλλογισμούς του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, στο περίφημο έργο του “Οι Έμποροι των Εθνών”, ώστε να διαπιστώσετε πόθεν έλκει την καταγωγή της η τέχνη … της διαχείρισης των κοινών και γιατί έχει οδηγήσει άπαντες, και τους εξασκούντες αυτήν και τους υφιστάμενους την εξάσκησή της, σε αυτό το αδιαμφισβήτητο … χάλι!

Γράφει λοιπόν ο “άγιος των ελληνικών γραμμάτων” και γράφει παρακαλώ στα 1883, μόλις 50 χρόνια από τη συγκρότηση του νεοελληνικού κράτους, που τότε έφτανε μέχρι τη  Μελούνα, 17 χλμ. από τον Τύρναβο, τα εξής:

"Η γενεαλογία της πολιτικής είναι συνεχής 
και γνησία κατά τους προγόνους:

Η αργία εγέννησε την πενίαν. 

Η πενία έτεκε την πείναν. 

Η πείνα παρήγαγε την όρεξιν. 

Η όρεξις εγέννησεν την αυθαιρεσίαν. 

Η αυθαιρεσία εγέννησε την ληστείαν. 

Η ληστεία εγέννησε την πολιτικήν. 

Ιδού η αυθεντική καταγωγή του τέρατος τούτου. 

Τότε και τώρα, πάντοτε η αυτή. 

Τότε δια της βίας, τώρα δια του δόλου... και δια της βίας."

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, “Οι Έμποροι των εθνών”, (Αθήνα, 1883).

Με αυτόν τον προφητικό τρόπο, ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης αποκαλύπτει 128 χρόνια πριν, τι σόι παιδάκια θα ήταν στο μέλλον … κάτι Σημίτηδες, Μαντέληδες, Τσουκάτοι Τσοχατζοπουλαίοι, Παπαντωνίου, Βερελήδες, Χριστοδουλάκηδες, Μαλέσιοι, Λιάπηδες, Αλογοσκούφηδες, Βουλγαράκηδες, Πολύδωρες, Παυλόπουλοι, Μαρκογιαννάκηδες, και βέβαια κάτι Καραμανλήδες, Παπανδρέου, Μητσοτάκηδες, Πάγκαλοι, και οι λοιποί … Πεταλωτήδες και … σταυρωτήδες της Ελλάδας!

Παρακαλάτε, μονάχα, να μην βρεθεί και σήμερα κανένας Παπαδιαμάντης. Λίγο απίθανο, βέβαια, αλλά που ξέρεις! Γιατί τότε είναι δυνατόν, όχι μετά από 130, αλλά μόλις μετά από 20 χρόνια να επιβεβαιωθεί, και να μας αποκαλύψει προφητικά πόθεν … κατάγονται όλοι αυτοί που έχουν βαλθεί να μετατρέψουν την Ελλάδα σε «Ιρακινο-ιρανικο-αλβανο-αφγανο-τουρκο-πακιστανο-αραβο-αφρικανική-Ισλαμική Συνοσπονδία».

Αχ, κυρ’Αλέξανδρε, άγιο το χώμα που σε σκεπάζει… Μ’ έκανες και δάκρυσα στα πενήντα μου…

Που σε πέταξαν σε μια γωνιά, οι Ρεπούσηδες, οι Δραγώνες και οι Βερέμηδες, για να μην μαθαίνουν τα παιδιά μας την αλήθεια! Και να χαζεύουν με τους Χάρι Πότερ και τους Άρχοντες των Δαχτυλιδιών, γιατί δεν μπορούν να σε διαβάσουν πια…


Κώστας Γ. Αρβανίτης

Τα αίτια της ήττας του συνδυασμού "Ν. Σελίδα"

    Στα  τόσα που ελέχθησαν, γράφτηκαν και συζητήθηκαν γύρω από το εκλογικό αποτέλεσμα του  β' γύρου των δημοτικών εκλογών του καλλικρατικού δήμου Μακρακώμης, της 14ης Νοεμβρίου 2010, θά'θελα  να προσθέσω κι εγώ μερικά.  Τώρα που μπορούμε να δούμε με πιο ψύχραιμη και νηφάλια ματιά τι έγινε στην προεκλογική περίοδο και στους δύο γύρους των αυτοδιοικητικών εκλογών.

    Αυτό που προκάλεσε ποικίλες απορίες ήταν  αυτό καθ' εαυτό το αποτέλεσμα, η ανατροπή δηλαδή των προγνωστικών, που σύμφωνα με τα αποτελέσματα του α' γύρου, έφεραν ως πιό πιθανό νικητή τον, ως τις 31 Δεκεμβρίου δήμαρχο της Σπερχειάδος. Ο τότε δήμαρχος Σπερχειάδος και επικεφαλής του συνδυασμού "Νέα Σελίδα" Ν. Τζιβελέκας συγκέντρωσε το 42,5% των ψήφων, ποσοστό αρκούντως υψηλό για να έχει την αδιαμφισβήτητη υπεροχή έναντι του αντιπάλου του Ευθ. Παπαευθυμίου, ο οποίος συγκέντρωσε το 33% των ψήφων στον α' γύρο. Γιατί όμως αυτή η ανατροπή;

    Πολλοί αναλυτές υποστηρίζουν ότι μεγάλο ρόλο έπαιξε η αποχή, η οποία πράγματι κινήθηκε σε υψηλά επίπεδα. Γιατί όμως η αποχή αδίκησε τον κ. Ν. Τζιβελέκα και ευνόησε τον κ. Ευθ. Παπαευθυμίου;  Άλλοι αναλυτές υποστηρίζουν ότι ο συνδυασμός του πρώην δημάρχου Μακρακώμης, κ. Κ. Κρητικού (πίσω από τον οποίο ευρίσκετο  ο πρώην υφυπουργός και νυν βουλευτής Φθιώτιδος της ΝΔ, Αθ. Γιαννόπουλος) στήριξε τον νικητή των εκλογών. Γιατί όμως ο κ. βουλευτής να στηρίξει κάποιον υποψήφιο, ο οποίος δεν ανήκε  καν στον ίδιο ιδεολογικοπολιτικό χώρο με τον δικό του;

    Κατά την άποψή μου, η νίκη του κ. Παπαευθυμίου οφείλεται σε δύο βασικούς λόγους, χωρίς να σημαίνει ότι και οι εκτιμήσεις πολλών αναλυτών δεν έχουν εν μέρει δίκηο. Ο κ. Παπαευθυμίου είχε με το μέρος του ένα ηθικό πλεονέκτημα. Κατάφερε και πέρασε το μήνυμα (ανεξαρτήτως αν είχε δίκηο ή όχι) στους ψηφοφόρους ότι οι αντίπαλοί του, και πολύ περισσότερο ο σπουδαιότερος εξ αυτών, ο Ν. Τζιβελέκας, ως διατελέσαντες δήμαρχοι την προηγούμενη τετραετία δεν έκαμαν και την χρηστότερη  διαχείριση των τεραστίων κονδυλίων, που διαχειρίστηκαν. Με δεδομένη την καχυποψία των ψηφοφόρων, όχι μόνον προς τους δημάρχους, αλλά ακόμη και προς το σύνολο των μελών του Ελληνικού Κοινοβουλίου και όλου του πολιτικού κόσμου  και με δεδομένη την απαξία προς όσους διαχειρίζονται σήμερα την οικονομική, κοινωνική, πνευματική  και πολιτική ζωή της χώρας (υπουργούς, βουλευτές, δικαστικούς, δημοσίους υπαλλήλους, πανεπιστημιακούς, εκκλησία, επιχειρηματίες, δημοσιογράφους) το μήνυμα αυτό βρήκε πρόσφορο έδαφος και κάρπισε. Ανεξαρτήτως αν είχε δίκηο, ή όχι, το αποτέλεσμα είναι ότι πολλοί ψηφοφόροι τον πίστεψαν και τον εμπιστεύθηκαν. Με άλλα λόγια ο πολύς κόσμος, στις κατ' ιδίαν συζητήσεις του, έλεγε και επαναλάμβανε, ανεξαρτήτως αν αυτό εστερείτο βάσεως, ή αν είχε ψήγμα αλήθειας, ότι "ο Τζιβελέκας είναι "λαμόγιο" " Το διαπίστωσα προσωπικά στην επαφή μου με τους δυνητικούς ψηφοφόρους μου και στην προσπάθειά μου να τους μεταπείσω δεν εύρισκα ευήκοα ώτα. Βέβαια σε μένα είναι γνωστή η ρήση του Γκαίμπελς "προπαγανδίστε, προπαγανδίστε, στο τέλος κάτι θα μείνει", αλλά δεν είχα την  δυνατότητα να κάμω κάτι περισσότερο την προεκλογική περίοδο. Τι κι αν τους έλεγα για την συντριπτική υπεροχή    
του Ν. Τζιβελέκα έναντι του αντιπάλου του σε θέματα οργανωτικά και δυνατοτήτων άσκησης διοίκησης. Φωνή βοώντος εν τη ερήμω . Έτσι οι ψηφοφόροι προτίμησαν τον  πασιφανέστατα ολιγότερο δυναμικό και αποτελεσματικό  αλλά "ακεραίου ήθους" και σεμνότητας Παπαευθυμίου και εμείς αναζητάμε σήμερα τα αίτια της ήττας. Συνέβη δηλαδή εδώ, στις αυτοδιοικητικές εκλογές, ό,τι συνέβη και στις εθνικές εκλογές της 4ης Οκτωβρίου 2009, όταν ο τότε αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολιτεύσεως κατήγγειλε καθ' όλη την περίοδο πριν από τις εκλογές προς όλες τις κατευθύνσεις και με όλους τους τόνους "τα σκάνδαλα της ΝΔ", σκάνδαλα που μέχρι στιγμής μόνον "οι σύντροφοί του στο ΠΑΣΟΚ" εξ όσων γράφουν οι εφημερίδες και όσα ομολόγησαν οι ίδιοι (Τσουκάτος, Μαντέλης και Τσοχατζόπουλος) διέπραξαν. Αλλά βέβαια η ρετσινιά κόλλησε, η λάσπη έμεινε.

   Συναφής με τον παραπάνω λόγο είναι και ο λόγος για τον οποίο δύο εξέχουσες πολιτικές-αυτοδιοικητικές προσωπικότητες, με αποδεδειγμένη αγάπη και ενδιαφέρον για την περιοχή, δύο πρώην δημοτικοί σύμβουλοι του δήμου Αγ. Γεωργίου, καίτοι παρεκλήθησαν δεν θέλησαν να συμμετάσχουν στον συνδυασμό του Ν.Τσιβελέκα.  Είναι συμπτωματικό;

    Ο δεύτερος λόγος στον οποίο οφείλεται κατά την γνώμη μου η καταψήφιση του Ν.Τζιβελέκα στον β' γύρο, ήταν η συμπεριφορά μερικών υποψηφίων δημοτικών συμβούλων του. Τινές λοιπόν υποψήφιοι πιθανολογούντες ως βέβαιη την εκλογική νίκη του Τζιβελέκα στις δημοτικές εκλογές, συμπεριφέρθηκαν όπως οι ύαινες, έτοιμες να κατασπαράξουν ό,τι απέμεινε από την λεία που τα λιοντάρια εγκατέλειψαν αφού ικανοποίησαν τις δικές τους διατροφικές ανάγκες. Θεωρήσαντες  ως δεδομένο αυτό που τους είπε ο ίδιος προκειμένου να τους παροτρύνει στην επίτευξη του επιθυμητού αποτελέσματος, ότι σε περίπτωση νίκης, άπαντες (;) θα αξιοποιηθούν, (το πού είναι άλλου παπά ευαγγέλιο) εφόρμησαν επί φίλων και αντιπάλων προκειμένου να εκλεγούν, παραβιάζοντας οικογενειακό άσυλο, υποτιμώντας την νοημοσύνη των ψηφοφόρων, τσαλακώνοντας την αξιοπρέπειά τους, ερχόμενοι σε κάθε είδους συναλλαγές,
ευτελίζοντας το δικαίωμα του ψηφοφόρου να λαμβάνει αποφάσεις κατόπιν ωρίμου σκέψεως, καταστρατηγώντας άγραφους κανόνες ηθικής συμπεριφοράς και ευγενούς άμιλλας, προβάλλοντας εαυτούς ως τους γκουρού της αυτοδιοίκησης (τρομάρα τους) και σωτήρες του τόπου, ο οποίος διαφορετικά, σε περίπτωση μη εκλογής τους δηλαδή, θα κατεστρέφετο και ανακαλύπτοντας συγγενείς 18ου βαθμού συγγενείας,  στους οποίους έτρεχε το ίδιο αίμα!   Κι όταν αυτές οι ενέργειες έγιναν ευρύτερα γνωστές μεταξύ των α' και β' γύρου, οι ίδιοι υποψήφιοι υπέστειλαν την σημαία του ενθουσιασμού οι δε ψηφοφόροι εστράφησαν εναντίον του συνδυασμού.

   Όσον αφορά την φημολογούμενη βοήθεια που παρέσχε ο συνδημότης μας βουλευτής κ. Αθ. Γιαννόπουλος,  στον εκλεγέντα δήμαρχο δεν μπορώ να εκφράσω άποψη, διότι δεν υπέπεσε κάτι τέτοιο στην αντίληψή μου. Μπορώ όμως να πω μετά βεβαιότητος ότι δεν βοήθησε καθόλου τον συνδυασμό "Ν. Σελίδα" Κι επειδή  γνωρίζω πόσο βοήθησε στις εκλογές του 2006 τον εκλεγέντα δήμαρχο Αγ. Γεωργίου, κ. Ν. Αντωνόπουλο,  μπορώ  να καταλήξω στο συμπέρασμα ότι δεν τήρησε στάση αυστηρής ουδετερότητας. "Παλιός γάϊδαρος καινούργια περπατησιά δεν βγάζει" λέει ο σοφός λαός.

Και κλείνοντας δράττομαι της ευκαιρίας να αναδημοσιεύσω ένα ερώτημα που είχα υποβάλει τότε, το 2007, στον κ Υφυπουργό, αλλά απάντηση δεν πήρα. Εξακολουθεί να είναι επίκαιρο.

Γιατί κ. Υφυπουργέ;

Απορεί ο εκ Μερκάδος Ηρακλής Γ.Τσιούνης , Αξιωματικός ΠΝ ε.α. οικονομολόγος,ΜSc

  Aφησα επίτηδες να παρέλθει μεγάλο χρονικό διάστημα από τις δημοτικές εκλογές για να εκφράσω μία απορία,όσον  αφορά την στήριξη που παρέσχε στον εκλεγέντα δήμαρχο,αλλά και την στάση γενικότερα του εκ του δήμου μας καταγομένου, αλλά και δημότη του δήμου μας,Υφυπουργού Υγείας Πρόνοιας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, κ. Αθ. Γιαννόπουλου,απορία ωστόσο που δεν είναι μόνο δική μου,αλλά φαίνεται να βασανίζει και πολλούς συμπατριώτες μου.

 ΄Ηθελα να καταλαγιάσουν τα πάθη,να ξεχαστούν οι όποιες πικρίες από την μη επικράτηση του συνδυασμού "ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ" στο οποίο είχα την τιμή να συμμετέχω, και με την όσο το δυνατόν πιο ψύχραιμη και αντικειμενική διάθεση να προσπαθήσω να δώσω μία απάντηση στην απορία μου αυτή, απάντηση που, δυστυχώς δεν κατάφερα να βρώ.

   Είναι σε όλους γνωστό ότι στις δημοτικές εκλογές του περασμένου Οκτωβρίου,η με όλα τα μέσα και όλους τους τρόπους στήριξη του ανωτέρω Υφυπουργού προς τον υποψήφιο δήμαρχο κ. Ν.Αντωνόπουλο ήταν οφθαλμοφανής, αδιαμφισβήτητη.ενίοτε προκλητική, μη τηρούσα τα προσχήματα της δήθεν ουδετερότητας προς τους δύο υποψηφίους αλλά και μη αποκρυπτόμενη.Οι πιέσεις που ασκήθηκαν σε συμπολίτες μας, ιδίως σ΄αυτούς που κατά τον ένα ή τον άλλο τρόπο "βοηθήθηκαν" από τον κ. Υφυπουργό, δεν περιποιούν τιμή στην δημοκρατική λειτουργία του δήμου.  Ακόμη και προς ανεξάρτητες προσωπικότητες, εγνωσμένης αξίας, που δεν επιθυμούσαν να κατέλθουν ως υποψήφιοι.,ασκήθηκαν πιέσεις να στελεχώσουν τον συνδυασμό του κ, Ν.Αντωνόπουλου.

Και εδώ γεννάται για την ταπεινότητά μου, αλλά και για πολλούς άλλους σκεπτόμενους συμπατριώτες μας, το ερώτημα:  Γιατί αυτή η προκλητική, άνευ προσχημάτων  και αιδούς, αλλά και καθοριστική, όπως αποδείχθηκε εκ του αποτελέσματος, βοήθεια του κ. Υφυπουργού προς τον κ.Ν, Αντωνόπουλο,.

Πολιτικοί φίλοι δεν υπήρξαν, τουλάχιστον στο παρελθόν, για να εξηγείται μία τέτοια βοήθεια. Ιδεολογικοί επίσης δεν ήταν, τουλάχιστον όπως εδήλωνε ο δεύτερος στις κοινωνικές του συναναστροφές, οπότε θα δικαιολογείτο η, έστω καθ'  υπερβολήν, εκδήλωση συμπάθειας. Να επέλεξε άραγε ο κ, Υφυπουργός τον υποψήφιο δήμαρχο αξιοκρατικά και εξ αυτού του λόγου να τον  υποστήριξε με όλες του τις δυνάμεις, πολιτικές και μη, δεν το πιστεύω, Μου είναι αδιανόητο, ούτε στην πιο τολμηρή φαντασία μου δεν θα μπορούσα να το φαντασθώ, ότι ο κ. Υφυπουργός πήρε στα χέρια του (μεταφορικά η μη) τα βιογραφικά των δύο υποψηφίων, τα συνέκρινε, τα αξιολόγησε και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο υποψήφιος δήμαρχος κ. Ν. Αντωνόπουλος υπερείχε συντριπτικά (γιατί μόνον τότε θα εδικαιολογείτο η βεβαιότητα της υπεροχής και η συνακόλουθη βοήθεια, που παρέσχε ) στην ευφυία , στις γνώσεις, στην ικανότητα εξεύρεσης λύσεων των αυτοδιοικητικών προβλημάτων, στην εμπειρία από την λειτουργία του Δημόσιου τομέα, σε τεχνικά και κατασκευαστικά θέματα, στα διανοητικά, οργανωτικά, διοικητικά, επαγγελματικά προσόντα, έναντι του αντιπάλου του Ν, Κουμαντάνου. Ναι, μου είναι αδύνατο να το πιστεύω. Γιατί αν το πιστέψω, θα πρέπει να ανησυχώ σφόδρα και θα πρέπει ν' αρχίσω τις προσευχές, τις νηστείες, τις αγρυπνίες μήπως ο  καλός θεός με προστατεύσει και δεν καταλήξω στα νοσοκομεία που εποπτεύει ο κ. Υφυπουργός.

Ενδεχομένως θα επιχειρηματολογήσετε, ο κ.Γιαννόπουλος είναι δημότης του δήμου Αγ. Γεωργίου και ως δημότης έχει το δικαίωμα , όπως και οι υπόλοιποι δημότες του δήμου, να τάσσεται υπέρ κάποιου υποψηφίου και να τον υποστηρίζει με όλες του τις δυνάμεις. Ουδεμία αντίρρηση.Συμφωνώ απολύτως.

Η απορία μου, η οποία δεν βρίσκει μέχρι στιγμής απάντηση, δεν είναι γιατί ο δημότης κ. Αθ. Γιαννόπουλος υποστήριξε τόσο ανοικτά τον κ, Ν, Αντωνόπουλο, αλλά γιατί ο βουλευτής της Φθιώτιδος και Υφυπουργός κ, Αθ, Γιαννόπουλος προέβη σ΄αυτήν την  ενέργεια.

Αλλιώς συμπεριφέρεται κάποιος ως ιδιώτης, κι αλλοιώς πρέπει να συμπεριφέρεται όταν αυτός ο ίδιος είναι πολιτικό πρόσωπο και μάλιστα όταν κατέχει υπουργικό αξίωμα. Για την ταπεινότητά μου, η πιο σώφρων πολιτική συμπεριφορά, αυτή που θα έπρεπε να ακολουθείται από    τους πολιτικούς σ΄αυτές τις περιπτώσεις , θα ήταν η πολιτική της αυστηρής ουδετερότητας. Μια τέτοια πολιτική ενδυναμώνει μακροπρόθεσμα τους ασχολούμενους με τα κοινά, τους αναβιβάζει στην συνείδηση του πολίτη, τους καθιστά πρότυπο για μίμηση, τους ωφελεί σε τελική ανάλυση,Στην θέση του κ. Γιαννόπουλου, εγώ, θα προσκαλούσα στο σπίτι μου τους αρχικά τέσσερεις και τελικά δύο υποψηφίους δημάρχους και μεταξύ "τυρού και αχλαδίου " θα τους συνιστούσα να επιλέξουν απ΄ ΄ολα  τα Τοπικά Διαμερίσματα τους καλύτερους  από άποψη γνώσεων , ήθους και εντιμότητας, υποψηφίους δημοτικούς συμβούλους, γιατί, θα τους εξηγούσα, στο Δημοτικό Συμβούλιο λαμβάνονται αποφάσεις που επηρεάζουν τις τύχες τριών και πλέον χιλιάδων δημοτών, κατανέμονται κονδύλια εκατομμυρίων. Ευρώ και τέτοιοι δημοτικοί σύμβουλοι είναι απαραίτητοι και θα συνέβαλαν στην ανάπτυξη της περιοχής μας. Θα τους συμβούλευα, επίσης, να διεξάγουν ένα τίμιο προεκλογικό αγώνα, να αποφύγουν τις οξύτητες και τις προσωπικές αντιπαραθέσεις και θα τους υποσχόμουν ότι εγώ  θα βοηθήσω με όλες μου τις δυνάμεις όποιον εκλεγεί για το καλό πάντοτε του δήμου μας. Και θα αναγορευόμουν , με την στάση μου αυτή, σε υπερκομματικό "Τοπάρχη" αγαπητό από ιδεολογικούς φίλους και αντιπάλους και όχι σε θλιβερό "Αυτοδιοικητικό Κομματάρχη" περιστοιχιζόμενο από αυλοκόλακες και  οσφυοκάμπτες, που οδηγεί η άλλη στάση, αυτή της υποστήριξης του ενός υποψηφίου,\

     Και εδώ γεννιέται μία δεύτερη απορία, συνακόλουθη της πρώτης: καλά, αυτά τα απλά, αυτά τα κοινότυπα πράγματα δεν τα αντιλαμβάνεται ο κ. Υφυπουργός; Είναι δυνατόν να δημιουργείς δύο μέτωπα, το πρώτο της συμμετοχής σου σ΄ένα κόμμα που αυτομάτως θέτει στην αντίπερα όχθη αυτούς που δεν ανήκουν στον ίδιο πολιτικό χώρο με σένα, κι αυτό της υποστήριξης του ενός υποψηφίου δημάρχου, που αυτομάτως θέτεις εκτός των προτιμήσεων στό πρόσωπό σου τους ψηφοφόρους που ανήκουν στον ίδιο με σένα ιδεολογικοπολιτικό χώρο αλλά δεν προτιμούν τον υποψήφιο δήμαρχο που εσύ επέλεξες πριν απ΄αυτούς γι αυτούς; Ομολογώ ότι δεν μπορώ να βρω πειστική απάντηση. Θα μπορούσα να μεταφέρω εδώ ορισμένα Ευαγγελικά ρητά, όπως "Μωραίνει Κύριος ον βούλεσαι απωλέσαι", μερικές εύστοχες για την περίπτωση, παροιμίες του λαού μας, όπως "λαγός την φτέρη έκρουε, κακό της κεφαλής του" ή το ότι οι άνθρωποι διαπράττουν κάποτε το μοιραίο λάθος, μερικές σοφές κουβέντες ανθρώπων- διάνοιες, όπως του Einstein,που είπε "πρέπει να είσαι ιδιοφυία για να αντιληφθείς απλά πράγματα και μεγαλοφυία να τα εφαρμόσεις" απάντηση όμως πειστική μάλλον το μέλλον θα δώσει.

Υ.Γ.  Φαίνεται ότι ο κ, Υφυπουργός δεν έμαθε τίποτε από τον προϊστάμενό του Υπουργό, κ. Δ.Αβραμόπουλο, ο οποίος , κατά δήλωσή του και όπως έγραψαν οι εφημερίδες, στις δημοτικές εκλογές ψηφίζει λευκό για να μην δυσαρεστήσει κανέναν από τους υποψηφίους της ιδιαίτερης πατρίδας του.

Τσιούνης Ηρακλής

ΤΟ ΞΕΚΑΡΦΩΜΑ ΤΟΥ … ΠΕΤΑΛΩΤΗ ΚΑΙ ΟΙ ΑΤΑΚΕΣ ΤΟΥ ΘΟΔΩΡΟΥ!

Δεν πάνε λίγα 24ωρα από τις δηλώσεις του … Πεταλωτή, της γνωστής φάρσας που το “παίζει” κυβέρνηση των Ελλήνων, με βάση τις οποίες ο ίδιος και η κυβερνητική … φαρσοκωμωδία έπαιρναν αποστάσεις από τις ποικίλες θέσεις του Αντιπροέδρου της Θεόδωρου Πάγκαλου, με σαφή διάθεση να προσπαθήσουν να του καρφώσουν … πέταλα, και, δυστυχώς, άρχισαν να τη δουλεύουν ανάποδα τη μηχανή.

Ο εκπρόσωπος της κυβέρνησης Γιώργος Πεταλωτής έβαλε προχτές … τα πράγματα στη θέση τους, δηλώνοντας: «Ο κ. Πάγκαλος έχει κάνει μια εξαιρετική δουλειά εδώ και πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα με πολύ μεγάλη βαρύτητα και αυτό εξακολουθεί να κάνει». Επίσης, σημείωσε ότι ο ρόλος του κ. Πάγκαλου είναι “θεσμικός” ως αντιπροέδρου της κυβέρνησης και «ασχολείται με σημαντικότατο έργο το οποίο και δημοσιοποιεί».

Ας θυμηθούμε, λοιπόν, κάποιες από τις βαρύνουσας σημασίας δημόσιες παρεμβάσεις του αντιπροέδρου της κυβέρνησης, σχετικές με το σημαντικό έργο που έχει αναλάβει.

Μιλώντας σε δημοσιογράφους μετά το τέλος της διυπουργικής (στις 5 Ιανουαρίου 2011) για το ιστορικό κέντρο της Αθήνας και αναφερόμενος στην ομιλία του στην Οξφόρδη τον περασμένο Μάιο, είπε χαρακτηριστικά: «Κάτι φοιτητές του κώλου στην Οξφόρδη έκοψαν αποσπάσματα μόνο από όσα είπα, ενώ είπα κι άλλα πράγματα. Κάποια ζώα στον Ελεύθερο Τύπο τα αναπαρήγαγαν. Απορώ, αλλά πιο πολύ απορώ με τα ζώα που τα διάβασαν» κατέληξε ο κ. Αντιπρόεδρος.

Υπενθυμίζεται ότι στην ομιλία του αυτή ο Θεόδωρος Πάγκαλος δήλωσε ότι «Είναι ψευδαίσθηση η εντύπωση των σύγχρονων Ελλήνων πως αποτελούν άμεσους απογόνους του Περικλή...”. Oι απόψεις του για μη συνέχεια του ελληνικού έθνους από την αρχαία Ελλάδα μέχρι σήμερα, προκάλεσαν έντονες αντιδράσεις ανάμεσα στο ακροατήριο, ανάμεσα στο οποίο βρέθηκε ο επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Τράπεζας για την Ανοικοδόμηση και την Ανάπτυξη Joao Cravinho.

Στην ίδια ομιλία του ο κ. Πάγκαλος φέρεται να δήλωσε ότι την Επανάσταση του 1821 την έκανε «ένα μάτσο αγράμματων και αδαών χωρικών που μετά βίας μιλούσαν ελληνικά».

Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης μίλησε και για τη διαφθορά, για την οποία υποστήριξε ότι «κανένας πολιτικός δεν είναι τόσο διεφθαρμένος, ώστε να βγαίνει στους δρόμους και να στρατολογεί ψηφοφόρους. Κάθεται στο γραφείο του και διεφθαρμένοι πολίτες πάνε και τον βρίσκουν».

Τέλος, στράφηκε εναντίον των διαδηλώσεων, δηλώνοντας ότι «μόνη πηγή νομιμοποίησης είναι οι εκλογές και όσοι διαμαρτύρονται δεν μπορούν να καθορίσουν τη νομιμότητα», ενώ ταύτισε τους διαδηλωτές «με όσους οργανώνουν δολοφονίες προσώπων».

Ο κ. Πάγκαλος παρομοίασε επίσης την Ελλάδα με την … Κοκκινοσκουφίτσα. Όπως είπε, ο κακός λύκος μπορεί να μεταμφιέζεται σε γιαγιά της Κοκκινοσκουφίτσας, η οποία (όπως η Ελλάδα δεν εφάρμοσε τις σωστές αρχές), δεν έπρεπε να κόψει δρόμο μέσα από το δάσος… Τέτοια βαρυσήμαντα…

Επισημαίνεται ότι στην εφημερίδα Ελεύθερος Τύπος, την οποία “στόλισε” κανονικότατα, έκανε, τις ίδιες περίπου ημέρες, την ακόλουθη δήλωση αναφερόμενος στους Έλληνες μετά την Επανάσταση του 1821: “Μετά την απελευθέρωση ψήφιζαν οποιονδήποτε θα μπορούσε να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά τους (συγγενείς, γνωστούς, φίλους), λογική που διατηρείται μέχρι σήμερα”.

Σε μια άλλη πρόσφατη ιδιαίτερα βαρύνουσας σημασίας παρέμβαση του ο Θ.Π. … νέος πράκτωρ 000, είπε:"Όταν στο Δημόσιο βάζεις τον κοπρίτη επειδή σε ψηφίζει η οικογένεια του και παίρνεις πολλούς σταυρούς, ε, τότε ο κοπρίτης θα μείνει κοπρίτης σε όλη του τη ζωή, δεν πρόκειται να βελτιωθεί. Ξέρει ότι δεν πρόκειται ποτέ να απολυθεί. Έχει αλλοιωθεί αυτή καθαυτή η έννοια της απόλυσης. Τι να πει ας πούμε "απελύθη ο έχων σύμβαση ορισμένου χρόνου"; Δεν απελύθη. Επήλθε ο ορισμένος χρόνος".

Επίσης, σε επιτροπή του Κοινοβουλίου που επεξεργαζόταν συγκεκριμένο νομοσχέδιο έκανε την ακόλουθη … βαρυσήμαντη παρέμβαση: «Η απάντηση σε όλους αυτούς που μας ρωτάνε, πού τα φάγατε τα λεφτά, είναι μία: Σας διορίζαμε για χρόνια, τα φάγαμε μαζί, ακολουθώντας μια πρακτική αθλιότητας, εξαγοράς και διασπάθισης του δημοσίου χρήματος».

Από τις προηγηθείσες αναφορές στις δημόσιες παρεμβάσεις του κ. Πάγκαλου είναι σαφές ότι ουδείς μπορεί να διαφωνήσει με τον κ. Πεταλωτή! Πράγματι, πρόκειται περί “εξαιρετικής” δουλειάς του κ. Πάγκαλου και περί έργου που όμοιό του σε έκταση και σε βάθος έχει να δει ο ελληνικός λαός από την εποχή του αλήστου μνήμης παππού του, γνωστού “δημοκρατικού” δικτάτορα και κινηματία της νεοελληνικής ιστορίας. 

Το θέμα είναι βέβαια γιατί δεν τον ξηλώνουν, αυτόν τον … “ογκόλιθο” τη πολιτικής ζωής του τόπου; Διότι ο ίδιος δεν έχει καμία πρόθεση να φύγει αυτοβούλως, όπως άλλωστε δήλωσε πρόσφατα στον Πειραιά: “Δεν θα αποχωρήσω από την πολιτική γιατί το θέλουν ο Μήτσος και ο Κώτσος”, συμπληρώνοντας ότι κάτι τέτοιο έχουν αρμοδιότητα να πράξουν μόνο οι πολίτες που τον εκλέγουν στο βουλευτικό αξίωμα εδώ και δεκαετίες!

Και μπορεί από την πολιτική να μη θέλει να φύγει! Δικαίωμά του! Και πράγματι, αρμόδιοι να τον στείλουν να πατάει σταφύλια στο εξοχικό του είναι οι πολίτες της εκλογικής περιφέρειας στην οποία εκλέγεται (του Υπολοίπου Αττικής,)! Αλλά, από αυτό που θέλει να αυτό-αποκαλείται κυβέρνηση, είναι αρμόδιος ο … Τζέφφρυ Μνεμόνικ, να τον εξαποστείλει. Γιατί, λοιπόν, δεν το πράττει;

Μα είναι πολύ απλό! Διότι … ο αισιόδοξος Τζώρτζ, έχει ενστερνιστεί απόλυτα την άποψη, ότι “καλύτερα το μαντρόσκυλο να το έχεις μέσα στο μαντρί και να γαβγίζει στους απέναντι, παρά να το έχεις ατάιστο έξω από το μαντρί και να γαβγίζει σε σένα!”

Και κάτι παραπάνω ξέρει ο … Μνημονιακός πρωθυπουργεύων, από τα γαβγίσματα του Θόδωρου, πολλά από τα οποία στο παρελθόν στρέφονταν εναντίον του, και εναντίον του προκατόχου του κ. Σημίτη και των λοιπών στελεχών του Κινήματος.

Ας θυμηθούμε μερικά, από τα κατά καιρούς … γαβγίσματα, με αποδέκτες τους συντρόφους του στο κίνημα:

1.       Το Ιούνιο του 1996, έκανε την εξής οργίλη δήλωση: “Δεν μπορώ να δεχτώ ότι στην πολιτική ηγεσία μιας χώρας περιλαμβάνονται ανεπάγγελτα και κρατικοδίαιτα άτομα, όπως αυτά που είναι σήμερα στην Κεντρική Επιτροπή του ΠΑ.ΣΟ.Κ.”. (Σ.σ. Είναι, λοιπόν, σαφές από πού ο κ. Πάγκαλος αντλεί τις ιδιαίτερες γνώσεις του για τους πάση φύσεως “κοπρίτες”!)

2.       Στις 25-8-2006 σε δηλώσεις του στον Ελεύθερο Τύπο (αυτόν με τα “ζώα”) επεσήμανε και το εξής εξαιρετικά “τιμητικό” για το ΠΑ.ΣΟ.Κ.: “Μετά το 2000, τα κάναμε χάλια σε όλους του τομείς, διαλύσαμε τη χώρα”. (Σ.σ. Κατά τα λοιπά, όλοι μαζί τα φάγαμε!)

3.       Τον Ιούλιο του 2003, στο περιοδικό “Κράμα”, δήλωνε για την κυβέρνηση Σημίτη: “Ο πολίτης έχει την αίσθηση ότι παρακολουθεί μια ομάδα που είναι πρόθυμη για τα πάντα, για όλους τους συμβιβασμούς, τους εξευτελισμούς, τις παραποιήσεις της αλήθειας, για να διατηρήσει τη νομή της εξουσίας”. (Σ.σ. Ενώ τώρα, παρακολουθεί άλλο έργο, την παράδοση τη Μπρέντα του Βελάσκεθ! Κοινώς, την παράδοση των κλειδιών τη χώρας, υπογεγραμμένη από την αυτού … μεγαλειότητα, τον μαιτρ της … οσφυοκαμψίας, τον Γιωργάκη!)

4.       Στις 15 Νοεμβρίου 2003, και ενώ η κυβέρνηση Σημίτη το πήγαινε από “επιτυχία” σε “επιτυχία”, και ο Γιωργάκης ετοιμαζόταν να φορέσει το “δαχτυλίδι” της διαδοχής, δήλωσε: “Να προσέξουν οι Έλληνες, μήπως την περίοδο της σταθερής βελτίωση την αντικαταστήσουν με μια περίοδο σύγχυσης που θα είναι δυσάρεστη για όλου. Εμείς προτείνουμε στους Έλληνες νοικοκυραίους να υπερασπιστούν το μικροαστικό όνειρό τους”. (Σ.σ. Δηλαδή, επανεκλέξτε μας, για να συνεχίσουμε να δανειζόμαστε, να τα τρώμε παρέα και να σας διορίζουμε στο Δημόσιο. Η συνέπεια στο απόλυτο μεγαλείο της!)

5.       Απευθυνόμενος στον Ευάγγελο Βενιζέλο σε κάποια συνεδρίαση κομματικού οργάνου του ΠΑ.ΣΟ.Κ: του είπε: “Βαγγέλη κάτσε εκεί. Είτε όρθιος είτε καθιστός, το ίδιο μαλάκας είσαι πάντα”

6.       Στο περιοδικό “Schooligans”, στις 24 Απριλίου 2009, δήλωνε: “Με απέλυσε ο Σημίτης από ένα νησί, στο οποίο βρισκόταν όταν διάβασε μια συνέντευξή μου στο “Έθνος”, όπου έλεγα να αποσυρθεί το νομοσχέδιο Γιαννίτση. Με απέλυσε ραδιοφωνικά, χωρίς καν να με δει και να μιλήσει μαζί μου. Και έβαλε στη θέση μου τον κύριο Βενιζέλο, ο οποίος την ίδια μέρα είχε γράψει στον “Ελεύθερο Τύπο” τα ίδια ακριβώς που είχα πει κι εγώ”! (Σ..σ. Ωραία συνεργασία έχετε ρε παιδιά στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. Θα τη σώσετε οπωσδήποτε την … Πατρίδα!)

7.       Στο ίδιο περιοδικό και στην ίδια συνέντευξη, έδωσε την εξής απάντηση στην ερώτηση αν θεωρεί την ανάμιξή του στην υπόθεση Οτσαλάν το μεγαλύτερο λάθος της μέχρι εκείνη τη στιγμή καρριέρας του: “Το μεγαλύτερο λάθος ήταν ίσως ότι ανάλαβα το χειρισμό τη υποθέσεως. Δεν ήταν δική μου δουλειά αυτή. Αυτή ήταν κατ’ αρχάς δουλειά του πρωθυπουργού του κυρίου Σημίτη. Ο οποίος παρέμεινε στο εξωτερικό για να μην έρθει εδώ να αναλάβει. Και δευτερευόντως των υπουργών, οι οποίοι υπήρχαν στο χειρισμό τη υπόθεσης – του υπουργού Προεδρίας, Δημοσίας Τάξεως, ενδεχομένως του υπουργού Δικαιοσύνη…” (Σ.σ. Όλοι έφταιγαν εκτός από αυτόν! Αυτό τα πήγε … τέλεια!) Άλλωστε, όπως δήλωνε στις 29 Μαΐου 2003: “Είμαι υπερήφανος για τον τρόπο που χειρίστηκα το ζήτημα, γιατί απάλλαξα τη χώρα από μια τρομακτική περιπέτεια” (Σ.σ. Κι από μία άλλη την απάλλαξε ο ίδιο και ο Σημίτης στα ΄Ίμια, τον Ιανουάριο του 1996. Με αποτέλεσμα σήμερα, να μην τολμάει να ξεμυτίσει ούτε καΐκι ελληνικό στις γκρίζες ζώνες που άφησαν αυτοί οι … απιθάνως απίθανοι στο Αιγαίο). Παρόλη, βέβαια, την υπερηφάνειά του, στο περιοδικό Schooligans δήλωσε και τα εξής, σε ερώτηση αν νιώθει τύψεις για τον τρόπο που χειρίστηκε την υπόθεση Οτσαλάν, ως υπουργός Εξωτερικών: “Όχι! Νιώθω απογοήτευση γιατί δεν έγινε αυτό που προσπάθησα να κάνω. ¨εκανα κάθε προσπάθεια να απομακρύνω τον άνθρωπο αυτό από το ελληνικό έδαφος και θεωρώ ότι πρόσφερα μεγάλη υπηρεσία στη χώρα. Ιστορικής σημασίας υπηρεσία!” (Σ.σ. Άιντε εσύ τώρα να βγάλει άκρη… Είναι υπερήφανος; Είναι απογοητευμένος; Έπρεπε να τη χειριστεί την υπόθεση; Δεν έπρεπε; Αλλά, η υπηρεσία, υπηρεσία, και μάλιστα ιστορικής σημασίας! Ο άνθρωπος είναι … το μπαλόνι!!!). Παρόλα αυτά είχε και απόψεις για το πω έπρεπε να δρα ως επαναστάτης ο Οτσαλάν! Όταν στο ίδιο περιοδικό ρωτήθηκε πω βρέθηκε ξαφνικά ο Οτσαλάν στην Ελλάδα, είπε τα εξής … απίθανα: “Δεν τον κάλεσε κανείς. Είναι άνθρωπος που έχει επιλέξει τη δράση του και τους κινδύνους. Και αν και δεν μου πέφτει λόγος, θα σας έλεγα ότι οι γνήσιοι επαναστάτες, όπως ο Άρης Βελουχιώτης ή ο Τσε Γκεβάρα, σκοτώνονται στο μέτωπο της μάχης. Δεν την κοπανάνε από δω κι από κει ζητώντας άσυλο” (Σ.σ. Ακριβώς όπως έπραξε ο ίδιος τον καιρό τις Χούντας όταν είχε λουφάξει στο μακρινό Παρίσι ή ο αρχηγός του ο Ανδρέας Παπανδρέου που με διαβατήριο του Παττακού, την “κοπάνησε” σε … Σουηδίες και … Kαναδάδες, “σπέρνοντας” εξώγαμα και … κατεβάζοντας κάβες ουίσκι σε διάφορες επαναστατικές γιάφκες, προετοιμάζοντας την επανάσταση κατά της χούντας των συνταγματαρχών. Που τα λες αυτά ρε μπαγλαμά! )

8.       Αναφερόμενος, πρόσφατα, σε μέλη τη Νομαρχιακής Επιτροπής του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Θεσσαλονίκης, σχετικά με τις θέσεις τους και την απόφασή τους για το πως πρέπει να χορηγείται η ιθαγένεια σε μετανάστες (ενόψει της συζήτησης σχετικού νομοσχεδίου στη βουλή), δήλωσε τα ακόλουθα: “Όσοι ψήφισαν αυτή την απόφαση, είναι κάπου δεξιά από τον Καρατζαφέρη. Είναι τελείως ηλίθιοι, δεν έπρεπε να κινούνται στην κοινωνία ελεύθεροι, θα έπρεπε να είναι σε κάποιο άσυλο! Απαιτούν από τους μετανάστες που θέλουν να αποκτήσουν την ελληνική ιθαγένεια να γνωρίζουν καλά την ελληνική Ιστορία και την ελληνική γλώσσα. Καταλαβαίνετε ότι με βάση μόνο αυτό το κριτήριο περίπου από το μισό ελληνικό λαό πρέπει να αφαιρεθεί η ιθαγένεια. Είναι γελοίο!”. Και απευθυνόμενος στον παρευρισκόμενο “σύντροφο” Σωκράτη Ξυνίδη, τότε Γραμματέα του ΠΑ.ΣΟ.Κ., συμπλήρωσε: “Δεν ξέρω μέσα από ποιες διαδικασίες αναδείχθηκαν τα μέλη της Νομαρχιακής στη δεύτερη πόλη της χώρα, αλλά προφανώς, κύριε Σωκράτη εκεί πρέπει να παρέμβεις. Κάλεσε μια ολομέλεια της Θεσσαλονίκης και βάλε τους – αν η Θεσσαλονίκη είναι έτσι- δίπλα στον Ψωμιάδη και τον Καρατζαφέρη, να τους κάνουμε αγάλματα εκεί να τελειώνουμε!” (Σ.σ. Αυτό θα πει μάθημα πολιτικής ορθοδοξίας!)

9.      Αλλά η αποθέωση των δηλώσεών του σχετίζεται με την υπόθεση των Ιμίων, για την οποία τον μάζεψαν άρον-άρον απ’ τα κανάλια προκειμένου να ασκήσει … έστω και τυπικώς τα καθήκοντά του, ως υπουργός Εξωτερικών! Για την υπόθεση αυτή δήλωσε σε διάφορες ευκαιρίες τα ακόλουθα: “Κύριε Λυμπέρη, δεν λες ότι την πήρε τη σημαία το κύμα και ο άνεμος να κλείνουμε την υπόθεση;” (Σ.σ. και να πέσουμε στη μάσα, καθότι γι’ αυτό μπήκαμε στην κυβέρνηση). Προς τον υφυπουργό Εξωτερικών των Η.Π.Α. Γ.Κρίστοφερ, διεμήνυσε: “Η σημαία θα παραμείνει. Οι ισχυροί άνεμοι θα καταστρέψουν τη σημαία και η Ελλάδα δεν θα την αντικαταστήσει…” Εξάλλου στην συνεδρίαση της Κοινοβουλεευτικής Ομάδας του ΠΑ.ΣΟ.Κ. για την υπόθεση της σημαίας στα Ίμια είπε τα εξής: “… Ο Χόλμπρουκ δεν μου ζήτησε να αφαιρέσουμε τη σημαία. Αντελήφθη ότι υπήρχε η δέσμευσή που είχα αναλάβει με τον Κρίστοφερ. Θα μου πείτε, γιατί δεν τον ρώτησα; Ε, δεν γίνονται έτσι οι διαπραγματεύσεις…” (Σ.σ. και πως γίνονται ρε λεβέντη; Έχοντας λυτά τα ζωνάρια, δοθείσης ευκαιρίας;). Αλλά, μην παραξενεύεστε τόσο! Η σχέση Πάγκαλου-σημαίας έχει βαθιές ρίζες στο παρελθόν, δεομένου ότι έχει κάνει την ακόλουθη δήλωση: «Όσο πιο καθυστερημένος είναι ένας λαός, τόσο πιο μεγάλος είναι ο φετιχισμός του με τη σημαία». Είπατε, τίποτα!;!;

Με βάση τα ανωτέρω, είναι σαφές γιατί εκείνος, ο άλλος … αποφασιστικός, ο … αισιόδοξος Γιωργάκης, δεν τον στέλνει σπίτι του. Είναι τώρα ώρες να μας βγάλει όλα τα άπλυτα στη φόρα; Άσε που κατά το παρελθόν, του έχει σύρει τα εξ αμάξης. Απολαύστε, τι έχει πει ο Θόδωρος για τον Τζέφφρυ Μνεμόνικ, τότε που ακόμη ήταν ένας πολλά υποσχόμενος Δελφίνος του Σημίτη:

1.       Στις 3 Οκτωβρϊου 1999 στην εφημερίδα “Το Βήμα”, δήλωνε: “Εγώ δεν είμαι φίλος του κυρίου Παπανδρέου ούτε υπάρχει καμία προοπτική να γίνουμε φίλοι στο μέλλον (…) Με το που ανέλαβε, εμφανίστηκε ένα σύνολο ανθρώπων που δεν μιλάνε καν καλά ελληνικά – διότι είναι Ελληνοαμερικανοί πάντες μεσα στο υπουργείο. Οι διπλωμάτες γελάνε… “Στους διαδρόμους του υπουργείου” λένε “επίησημη λώσσα είναι η αγγλική, με αμερικανική πρόφορά”. ¨όχι ότι η χρήση της αγγλικής αποτελεί κανενός είδους ένδειξη για μειωμένη εθνική συνείδηση, αλλά το να υπηρετείς στο υπουργείο Εξωτερικών μιας χώρας και η μητρική σου γλώσσα να είναι άλλη, οπωσδήποτε σοκάρει”. (Σ.σ. Τότε σοκαριζόταν που άκουγε αγγλικά στο υπουργείο Εξωτερικών… Σήμερα που οι αλλόγλωσσοι της Τρόικας έχουν εγκαθιδρυθεί σε κάθε υπουργείο, οργανισμό, νοσοκομείο κλπ. τι κάνει;;;…)

2.       Στις 18 Οκτωβρίου Οκτωβρίου 1999 στο τηλεοπτικό κανάλι “Κρήτη TV”, αναφερόμενος στην υπόθεση Οτσαλάν, την οποία διαχειρίστηκε ως υπουργός Εξωτερικών, ενώ ο Γ.Παπανδρέου ήταν αναπληρωτής του, είπε τα ακόλουθα: “Με τον κ. Παπανδρέου έχω πράγματι ένα ζήτημα: το γεγονός ότι μαχαίρωσε πισώπλατα τους συνεργάτες του, όχι μόνο εμένα, αλλά και τον πρωθυπουργό τον ίδιο στην υπόθεση Οτσαλάν…” (Σ.σ. Ώστε και … Ιούδας ο Γιωργάκης που τον υπηρετεί σήμερα ως Αντιπρόεδρος! Βρε μπας και του ανταποδίδει τα ίσα με όλες αυτές τις δηλώσεις που κάνει τον τελευταίο καιρό;;;…)

3.       Στις 5 Νοεμβρίου 1999, στην εφημερίδα “Ελεύθερος Τύπος”, αναφερόμενος στην πολιτική του Γ.Παπανδρέου ως υπουργού των Εξωτερικών, δήλωσε τα εξής: “Πρόκειται για πλήρη υπαγωγή της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής στα κελεύσματα της Ουάσινγκτον και ενσυνείδητη παράδοση όλων των εθνικών θέσεων που ενσυνείδητα υποστήριξαν όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις από το 1974 μέχρι σήμερα”. (Σ.σ. Ενώ σήμερα με την συναίνεση και του κ. Πάγκαλου παραδόθηκαν τα πάντα σε διάφορους, από Βρυξέλλες μέχρι Βερολίνο, και από Ουάσινγκτον μέχρι … Άγκυρα!)

4.       Μιλώντας στη Βουλή στις 13 Δεκεμβρίου 2000, εξαπέλυσε βολές κατά του τότε υπουργού Εξωτερικών Γ. Παπανδρέου για τους χειρισμούς του στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Συγκεκριμένα είπε: “Αν οποιοσδήποτε μιλούσε ή έγραφε για μεγάλες αγάπες με την Τουρκία, δεν θα το έθετα, αλλά, αν γίνονται δηλώσεις από επίσημα χείλη, τότε υπάρχει πρόβλημα” (Σ.σ. Τώρα που οι αγάπες με την Τουρκία έχουν φτάσει στο αποκορύφωμα των τελευταίων ετών, όπως είδαμε πρόσφατα στο Ερερούμ, δεν υπάρχει πρόβλημα κ. Πάγκαλε;;;…)

5.       Στις 14 Ιανουαρίου 2001, στο περιοδικό “ΒΗΜΑgazino”, “καρφώνοντας” απερίφραστα τον Γ.Παπανδρέου στον Κ.Σημίτη, είπε τα εξής: “Είναι πρόβλημα του πρωθυπουργού να λέει ο υπουργός Εξωτερικών ότι έχει βάλει προσωπικό στοίχημα με την Ιστορία και απορώ πως ο κ. Σημίτης δεν αντιλαμβάνεται ότι έτσι ο υπουργός του τον κατήργησε” (Σ.σ. Και δεν είναι πρόβλημα να λέει “κοπρίτες” Έλληνες, ο Αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και ο Πρωθυπουργός να κάθετε να τον κοιτάει;;;… Πόσες φορές κατήργησε τον Παπανδρέου ο Πάγκαλος εδώ και 15 μήνες;;;…)

6.       Στις 7 Αυγούστου 2001, όταν ο λαός ήταν στα μπάνια του, στην εφημερίδα “Ελευθεροτυπία” έκανε την ακόλουθη βαρυσήμαντη δήλωση: “Θα φύγω από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. αν γίνει αρχηγός ο Γιώργος Παπανδρέου” (Σ.σ. Και όπως βλέπετε τήρησε απόλυτα το λόγο του! Έγινε μέχρι αντιπρόεδρός του στην κυβέρνησή του! Τρία πουλάκια κάθονταν, δηλαδή…).

7.       Στην εφημερίδα “Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία”, στις 16 Σεπτεμβρίου 2001, δήλωνε: “… εγώ δεν θεωρώ ότι ο κ. Παπανδρέου έχει τα προσόντα να γίνει πρωθυπουργός της Ελλάδας (…) θα μου επιτρέψετε να σας πω ότι δεν τον θεωρώ κατάλληλο για να γίνει πρωθυπουργός, ασχέτως αν είναι σήμερα πολύ της μόδας ο κ. Παπανδρέου. Πιστεύω, επιπλέον, και για λόγους αισθητικούς ότι θα είναι απαράδεκτη εξέλιξη, θα είναι παλινδρόμηση, αν η χώρα πάει πίσω προς τον ανιψιό του ενός και το γιο του άλλου”. (Σ.σ. Τότε δεν ήταν κατάλληλος για πρωθυπουργός! Σήμερα είναι; Και του βαστάς και το φανάρι!)

8.       Στην εφημερίδα “Έθνος της Κυριακής”, στις 19 Νοεμβρίου 2001, αναφερόμενος και πάλι στον Γ.Παπανδρέου, ως υπουργό των Εξωτερικών, είπε τα εξής … εξόχως κολακευτικά: “Κάνει ανιστόρητες και αδιέξοδες επιλογές. Για να κάνεις εξωτερική πολιτική, πρέπει να έχεις στοιχειώδεις γνώσεις Ιστορίας. Είναι μια πολιτική η οποία, κατά την άποψή μου, θα μας οδηγήσει ακριβώς στο σημείο απ’ όπου ξεκινήσαμε. Δεν έχει τίποτα το πρωτότυπο”. (Σ.σ. Ενώ σήμερα που η πολιτική αυτή είναι εν πλήρη εξελίξει, είναι άκρως … πρωτότυπη και οδηγεί σε διεξόδους υποτέλειας … στο νέο-οθωμανικό καθεστώς που στήνει η Άγκυρα στην περιοχή!)

9.       Τέλος, στην εφημερίδα “Το Βήμα”, στις 3 Οκτωβρίου 2007, δήλωσε: “Δεν θα ξαναμιλήσω φιλικά με τον Γιώργο Παπανδρέου. Δεν θα τον συγχωρήσω ποτέ, δεν έχει πολλά κοινά με τον πατέρα του”. (Σ.σ. Απορώ με τη γλώσσα των νοημάτων συνεννοούνται σε εκείνο το Υπουργικό Συμβούλιο;;;… Το ότι δε ο Γιωργάκης είναι “παιντί” της Μάρκαρετ περισσότερο παρά του Ανδρέα είναι γνωστό τοις πάσι! Άλλωστε που να βρει καιρό ο Ανδρέας να διαπαιδαγωγήσει το Γιώργο; Αυτός απλώς προήδρευε και έσπερνε εξώγαμα…).

Τέτοια, λοιπόν, και άλλα πολλά που θα χρειαζόταν μέρες και μέρες για να τα σταχυολογήσουμε έχει … σούρει κατά καιρούς ο … ανεπανάληπτος αυτός πολιτικό άνδρας σε κίνημα και Γιωργάκη. Και είναι φανερό ότι για να τον ξεμπήξει και να τον στείλει σπίτι του κανείς, πρέπει να είναι αποδεδειγμένης … ανδρείας!

Αλλά, για πέστε μου που θα βρεθεί άντρας με παντελόνια σε αυτό το θεατρικό μπουλούκι που κάνει πως κυβερνάει τον δύσμοιρο τούτο τόπο; Δείξτε μου έναν! Όχι δύο! Έναν!

Κι αν βρείτε γράψτε μου!

Κώστας  Γ. Αρβανίτης