Το τέλος του 3ου δρόμου

Τελικά, μετά από πολύ σκέψη ξεκίνησαν οι βομβαρδσμοί στην Λιβύη. Ουσιαστικά, πρόκειται για αεροπορικές επιχειρήσεις καταστολής αεράμυνας και τίποτε άλλο. Οι Δυτικοευρωπαίοι, με αρχιστράτηγο το πρόεδρο της Γαλλίας εκδήλωσαν ενέργειες, έστω και με πέπλο ανθρωπιστικού χαρακτήρα.

            Έχουν δίκιο οι χώρες της Δύσης να αντιδρούν με τον συγκεκριμένο τρόπο; Κανείς από εμάς δεν ξέρει. Φυσικά ο Καντάφι, βλαστημά την ώρα και την στιγμή που στο παρελθόν προσέφερε αφειδώς τη οικονομική και όχι μόνο στηριξή του σε πολλούς από αυτούς. Από πλευράς δυτικών δεν είναι και το πιο τίμιο. Αυτά πολλές φορές δεν συμβαίνουν ούτε στους κόλπους της Μαφίας, αφού μια στοιχειώδης μπέσα υπάρχει.

            Στο ερώτημα αν ο Καντάφι πρέπει να πέσει, για να ανασάνουν οι πολίτες της Λιβύης, εγώ θα πω ότι στο παρελθόν, υπήρχαν σαφώς πολλοί πρισσότεοι λόγοι που να δικαιολογούσαν μία τέτοιου είδους επέμβαση. Στην σημερινή εποχή, αυτό φαντάζει κομματάκι ετεροχρονισμένο και παράξενο. Τι να πεις όμως οταν έχεις να κάνεις με λυκόφιλους;

            Γεγονός, όμως είναι ότι ο 3^ος δρόμος, αυτόν που είχε διακηρύξει ο Ανδρέας Παπανδρέου, πάει περίπατο. Όσο και να κοπιάζουμε και να σπάμε το κεφάλι μας οι δρόμοι είναι δύο, ο εξής ένας. Η Δύση θέλει να ανήκουμε στη Δύση και όσο και αν προσπαθούμε να αποτινάξουμε τον ζυγό, το ΔΝΤ και η κα Μέρκελ θα μα το θυμίζουν κουνώντας επιδειτικά τα ομόλογα των δανείων που έχουμε υπογράψει, υποθηκευοντας το μέλλον, τις εθνικές μας αξίες και τέλος την ίδια την χώρα. Βέβαια και ο Καντάφι δεν αποτελούσε τον δρόμο προς την εθνική μας επιτυχία. Μάλλον ένας βαρετός συνδαιτυμόνας σε λαϊκά γλέντια με εθνικά ζεϊμπέκικα και τριτοκοσμική ψευτοπερηφάνια ήταν, ο οποίος μας έκανε να νομίζουμε ότι έχουμε την δύναμη τον τσαμπουκά και την μαγκιά να αγνοούμε και αψηφούμε τα συνοφρυομένα βλέματα των δυτικών, κάνοντας παρέα με τον χασάπη του Λόκερμπι...

            Γεγονός, επίσης είναι ότι μετά το 1974 για πρώτη φορά κάποιοι Έλληνες, συγκεκριμένα πιλότοι, θα αισθανθούν το άγχος του πολέμου και θα αντικρύσουν τα ίχνη στα ραντάρ τους με την γνώση ότι είναι εχθροί και όχι συμπαίκτες. Κύριοι βρισκόμαστε σε καθεστώς πολέμου, όσο και αν αυτό μας φαίνεται πρωτόγνωρο ή πρωτάκουστο. Μόνο που αυτή την φορά δνε υπάρχει ένα τόσο δα εθνικό υπόβαθρο, ούτε η απλή αίσθηση ότι κάνουμε το σωστό για την χώρα και το έθνος. Νομίζω ότι η κρίση και το ΔΝΤ έχουν βλάψει κάτι άλλο βαθύτερο. Τον ανθρωπισμό και το εθνικό φρόνημα το οποίο δεν ξυπνά όσα F-16 και αν συμμετάσχουν σε αυτή την παρωδία που  λέγεται “Odyssey Dawn”.