ΕΝΑΣ ΜΕΓΑΛΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ!

«Σε κλαίνε χώρες και χωριά

Σε κλαίνε βιλαέτια

Σε κλαίει κι η Ντρομπολιτζά

μαζί με την Αθήνα»

Στις 4 Φεβρουαρίου του 1843, στην Ελλάδα σκοτείνιασε ο ήλιος! Τη μέρα αυτή, έφυγε για πάντα από τη ζωή, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο Γέρος του Μωριά, ο άνθρωπος που αφιέρωσε τη ζωή του στην απελευθέρωση το Γένους από τους Οθωμανούς Τούρκους.

Ό,τι και να γράψει κι ό,τι και να πει κανείς γι’ αυτόν είναι ελάχιστο μπροστά στην αποδεδειγμένη αξία ενός τέτοιου άνδρα…

Ας τον αφήσουμε, λοιπόν, να μιλήσει με τη δωρική τπου λιτότητα, ο ίδιος μέσα από τα Απομνημονεύματά του, που τον βοήθησε να συγγράψει, ο εκ των δικαστών του Γεώργιος Τερτσέτης, που αρνήθηκε να βάλει την υπογραφή του στην καταδικαστική σε θάνατο του Κολοκοτρώνη απόφαση, στα χρόνια της Αντιβασιλείας.

Ας αφήσουμε να μιλήσουν γι’ αυτόν άνθρωποι που τον έζησαν και τον γνώρισαν, τις μέρες του Μεγάλου Ξεσηκωμού, κι αργότερα όταν με τον αγώνα και το αίμα του η Ελλάδα πήρε τη θέση της ανάμεσα στα σύγχρονα κράτη.

Η γέννησή του

«Εγεννήθηκα εις τα 1770, Απριλίου 3, την δευτέραν της Λαμπρής. Η αποστασία της Πελοποννήσου έγινε εις τα 1769. Εγεννήθηκα εις ένα βουνό, εις ένα δένδρο αποκάτω, εις την παλαιάν Μεσσηνίαν, ονομαζόμενον Ραμαβούνι»  
(Γεωργίου Τερτσέτη, Κολοκοτρώνη Απομνημονεύματα)

Η όψη του

«Αδύνατη και μαυρειδερή. Μάτια βαθουλά, ματιά σκληρή και δυνατή. Μεγάλο μουστάκι μαύρο, γερακωτή μεγάλη μύτη. Μαλλιά μακρυά κυματιστά (τσαμπάς). Μικρό κόκκινο φέσι στραβοφορεμένο. Τέλος, πρόσωπο που χτυπάει και ξαφνίζει, και που του κάκου θα γύρευε κανείς, να βρει σ’ έναν Ευρωπαίο το ταίρι του».

(Memoires du Colonel Voutier, Paris, 1823, σ. 265)

«Σκοπελοπρόσωπος! Η όψη του η αγριωπή, η σκαμμένη από των καιρών το πέρασμα, η χαλασμένη από του πολέμου την οργή, η ανήσυχη από του νου του την αστραπή, που ‘φεγγε στη ματιά του άσβυστη, έμοιαζε με βράχο που τονέ δέρνουνε τα κύματα»

(Π.Σούτσος, Λόγος Πανηγυρικός, 1846, σ. 12)

Ο πόνος της Πατρίδας

«Ζώντας στη Ζάκυνθο γύριζε συχνά τα μάτια κι αγνάντευε τα βουνά του Μωριά. «-Αχ, έλεγε, δεν θα ξανάρθη πάλι το σεφέρι [Σ.σ. ο πόλεμος]; Δε θ’ αντιλαλήση πάλι στης ράχες του Μωριά το ντουφέκι το Κολοκοτρωναίϊκο;» »

(Memoirs du Colonel Voutier, Paris, 1823, σ. 266)

«Εσυνείθιζε και έπαιρνε τον Κουλίνον μικρόν την ηλικίαν και ανέβαιναν από την Παναγίαν του Πικρίδ τον δρόμον του Κάστρου, εις Ζάκυνθον, του έδειχνε την Πελοπόννησον και τα βουνά τη και του έλεγε: «-Εκεί έζησαν οι προπάτορές μας, τώρα η γη εκείνη στενάζει εις τον ζυγόν…» »

(Γεωργίου Τερτσέτη, Απομνημονεύματα)

Η φούντα του σπαθιού

«Όσαις φοραίς και αν εγράφη εις ξένην στρατιωτικήν υπηρεσίαν, δεν εκρέμασε ποτέ φούντα εις το σπαθί του, εξηγών κατά γράμμα του πολεμιστηρίου άσματος του Ρήγα:

Κάλλιο για την πατρίδα κανένας να χαθή,

Ή να κρεμάση φούντα για ξένον στο σπαθί!»

(Γεωργίου Τερτσέτη, Απομνημονεύματα)

Του Θεού η υπογραφή

«- Ο Θεός, έλεγε, έδωσε την υπογραφή του δια την Ελευθερίαν της Ελλάδος και δεν την παίρνει πίσω»

(Γεωργίου Τερτσέτη, Απομνημονεύματα)

Για την Επανάσταση - Ι

«Η Επανάστασις η εδική μας δεν ομοιάζει με καμμιάν απ’ οσαις γίνονται την σήμερον εις την Ευρώπην. Της Ευρώπης αι επαναστάσεις εναντίον των διοικήσεών των είναι εμφύλιος πόλεμος. Ο εδικός μας πόλεμος ήτον ο πλέον δίκαιος, ήτον ΕΘΝΟΣ με άλλο ΕΘΝΟΣ, ήτον με έναν λαόν οπού ποτέ δεν ηθέλησε να αναγνωρισθεί ως τοιούτος, ούτε να ορκισθεί, παρά μόνον ό,τι έκαμνε η βία. Ούτε ο Σουλτάνος ηθέλησε ποτέ να θεωρήσει τον ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΛΑΟΝ ως λαόν, αλλ’ ως σκλάβους. Μιαν φοράν όταν επήραμεν το Ναύπλιον, ήλθε ο Άμιλτον να με ιδεί. Μου είπε ότι: «Πρέπει οι Έλληνες να ζητήσουν συμβιβασμόν και η Αγγλία να μεσιτεύσει''. Εγώ του αποκρίθηκα, ότι: «Αυτό δεν γίνεται ποτέ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ή ΘΑΝΑΤΟΣ. Εμείς καπιτάν Άμιλτον, ποτέ συμβιβασμόν δεν εκάμαμεν με τους Τούρκους. Άλλους έκοψε, άλλους εσκλάβωσε με το σπαθί και άλλοι, καθώς εμείς, εζούσαμε ελεύθεροι από γενεά εις γενεά. Ο Βασιλεύς μας εσκοτώθη, καμμία συνθήκη δεν έκαμε, η φρουρά του είχε παντοτεινόν πόλεμον με τους Τούρκους και δυο φρούρια ήτον πάντοτε ανυπότακτα». Με είπε: «Ποία είναι η βασιλική φρουρά του, ποία ειναι τα φρούρια;». – «Η φρουρά του Βασιλέως μας είναι οι λεγόμενοι Κλέφται, τα φρούρια η Μάνη και το Σούλι και τα Βουνά''. Έτσι δεν με ομίλησε πλέον…»

Γεωργίου Τερτσέτη, Κολοκοτρώνη Απομνημονεύματα

Σ.σ. Τ’ ακούτε ορέ … νεο-οθωμανοί γενίτσαροι του ΣΚΑΪ και πληρωμένοι αντεθνικοί κονδυλοφόροι του ΕΛΙΑΜΕΠ, τι λέει ο Γέρος του Μωριά;! ΕΘΝΟΣ με άλλο ΕΘΝΟΣ! Ούτε φτωχολογιά με ολιγαρχία, ούτε ευημερίες και άλλα κουραφέξαλα! Ευτυχώς που ο Τερτσέτης τα έγραψε για να σας τα τρίβουμε στη μούρη!

Για την Επανάσταση - ΙΙ

«Ο κόσμος μας έλεγε τρελούς. Ημείς, αν δεν είμεθα τρελοί δεν θα εκάναμεν την Επανάστασιν, διατί ηθέλαμεν συλλογισθεί πρώτον δια πολεμοφόδια, καβαλλαρία μας, πυροβολικό μας, πυροτοθήκες μας, τα μαγαζιά μας, ηθέλαμεν λογαριάσει την δύναμην την εδική μας, την τούρκικη δυναμη. Τώρα οπού ενικήσαμεν, οπού ετελειώσαμεν με καλό τον πόλεμό μας, μακαριζόμεθα, επαινόμεθα. Αν δεν ευτυχούσαμεν, ηθέλαμε τρώγει κατάρες, αναθέματα. Ομοιάζαμεν σαν να είναι εις ένα λιμένα πενήντα-εξήντα καράβια φορτωμένα, ένα από αυτά ξεκόβει, κάνει πανιά, πηγαίνει ει την δουλειά του και με μια μεγάλη φουρτούνα, με μεγάλο άνεμο, πηγαίνει, πολεί, κερδίζει και λέγουν: «Ιδού άνθρωπος, ιδού παλληκάρια, ιδού φρόνιμος, και όχι σαν εμείς οπού καθόμεθα έτσι δειλοί, χαϊμένοι», και κατηγορούνται οι καπεταναίοι ως ανάξιοι. Αν δεν ευδοκιμούσε το καράβι, ήθελε ειπούν: «Μα τι τρελός, να σηκωθεί με τέτοια φορτούνα, με τέτοιο άνεμο, να χαθεί ο παλιάνθρωπος, επήρε τον κόσμο εις το λαιμό του».

(Γεωργίου Τερτσέτη, Κολοκοτρώνη Απομνημονεύματα)

Σ.σ. Τ’ ακούς αυτά ρε … Γιωργάκη Μνημονάκη, και τολμάς ακόμη να το παίζεις … καπετάνιος της Ελλάδας! Άϊντε ξεκουμπίσου, και τράβα για κανά ζεμπέκικο, κατά Τουρκία μεριά!

Η προσευχή του Κολοκοτρώνη

«Ο Κολοκοτρώνης πρωτοπάτησε το πόδι του στη Μάνη, αρχίζοντας η Επανάσταση. Από κει τράβηξε με Μανιάτες και Μεσσήνιους για την Τριπολιτσά, με σκοπό να την πολιορκήση. Στο δρόμο, με το πρώτο τουφέκι που κάμανε με τους Τούρκους, ο κόσμος άμαχος κι άπειρος φοβήθηκε και σκόρπησε. Οι άλλοι καπεταναίοι είπανε στον Κολοκοτρώνη: «- Τι θα κάμουμε πλειά εδώ; Να πάμε κατά το Λοντάρι, να δούμε τι γίνεται κι εκείνος ο κόσμος.» «- Εγώ δεν πάω πουθενά!» είπε ο Μολοκοτρώνης. «Αν θέλετε σεις τραβάτε. Εγώ θα μείνω ‘δω, να με φάνε τα πουλιά της πατρίδας μου, που με ξέρουνε». Κάθισε μοναχός του συλλογισμένος σε μια πέτρα, και του έβλεπε να φεύγουν. Ύστερα σηκώθηκε και μπήκε σε μιαν εκκλησιά της Παναγιάς, κοντά στο δρόμο, και προσευχήθηκε. «- Παναγία μου, είπε, βοήθα του χριστιανούς να κάμουνε καρδιά να πολεμήσου!» ».

(Φιλήμονος, Δοκίμιον Ιστορικόν περί Της Ελληνικής Επαναστάσεως, τομ. Γ, 1860, σελ. 149’ )

Για το προσκύνημα

«Εις τον καιρόν του προσκυνήματος εφοβήθηκα μόνο δια την πατρίδα μου, όχι άλλη φορά, ούτε εις τα αρχάς, ούτε εις τον καιρόν του Δρλαμαλη, οπού ήλθε με τριάντα χιλιάδες στράτευμα εκλεκτό, ούτε ποτέ, μόνο εις το προσκύνημα εφοβήθηκα. Η Ρούμελη ήταν όλη προσκυνημένη, η Αθήνα πεσμένη, τα ρουμελιώτικα στρατεύματα διαλυμένα, μόνον η Πελοπόννησος ήταν μεινεμένη με τα δύο νησιά, Ύδρα και Σπέτσες, οπού είχαν δύναμη. Ο Κιουταχής είχε πάρει προσκυνοχάρτια, επάσχιζε να πάρει και ο Ιμπραϊμης, δια να τα στείλει εις την Κωνσταντινούπολη, και όταν ή ο μινίστρος της Αγγλίας ή άλλης δυνάμεως εμεσίτευαν εις τον Σουλτάνο δια την Ελλάδα, να τους αποκριθεί: «Ποια Ελλάδα; Η Ελλάς είναι προσκυνημένη, να τα προσκυνοχάρτια τους. Εκτός από μερικοί κακοί άνθρωποι, ιδού οι άλλοι προσκύνησαν» Τότε αι Δυνάμεις δεν είχαν τίποτε να αποκριθούν, και ημείς εχανόμεθα. Διότι, αν δεν πρόφθανα το προσκύνημα, και επροσκύναε η Πελοπόννησος, τότε τι ήθελε κάμει και η Ύδρα και οι Σπέτσες; Ήθελε χαθούν. Εβάσταξα τον κόσμο έως ότου έγινε η ναυμαχία εις το Νεόκαστο [ Σ.σ. η ναυμαχία του Ναυαρίνου], ήλθεν ο Κυβερνήτης και η εκστρατεία των Φραντζέζων. Εις τα 1826 αρχίνησα δια να θαρρύνω τον κόσμον, και έφτιασα τα σπίτια απ’ έξω από το κάστρο, και πύργο, και ο κόσμος έλεγε, ότι αν ο Κολοκοτρώνης δεν ήξευρε ότι θα ελευθερωθούμε, δεν έκτιζε σπίτια, ούτε έβαζε αμπέλια σ’ εθνική γη. Και δια να ιδεί ο κόσμος αυτόν, ότι έκανε σπίτια, εμψυχώνετο κόσμος, ελάμβανε ελπίδες, και έτσι τους ενθάρρυνα».

(Γεωργίου Τερτσέτη, Κολοκοτρώνη Απομνημονεύματα)

Σ.σ. Τ’ ακούτε ορέ προσκυνημένα τομάρια της Παγκόσμιας Τάξης; Αυτή θα ‘ναι η μοίρα σας: «Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους».

Για την απειθαρχία των Ελλήνων

«Η αρχηγία ενός στρατεύματος ελληνικού ήτον μία τυραννία, διτί έκαμνε και τον αρχηγό, και τον κριτή, και τον φροντιστή, και να του φεύγουν κάθε ημέρα και πάλι να έρχονται. Να βαστάει ένα στρατόπεδο με ψέμματα, με κολακείες, με παραμύθια. Να του λείπουν και ζωοτροφίες και πολεμοφόδια, και να μην ακούν και να φωνάζει ο αρχηγός. Ενώ εις την Ευρώπην ο αρχιστράτηγος διατάττει τους στρατηγούς, οι στρατηγοί τους συνταγματάρχας, οι συνταγματάρχαι τους ταγματάρχας, και ούτω καθεξής. Έκανε το σχέδιό του και εξεμπέρδευε. Να μου δώσει ο Βελιγκτών [Σ.σ. ο στρατηγός Ουέλινγκτον νικητής του Ναπολέοντα στο Βατερλώ], σαράντα χιλιάδες στράτευμα το εδιοικούσα, αλλ’ αυτουνού να του δώσουν πεντακόσιους Έλληνας δεν ημπορούσε ούτε μια ώρα να τους διοικήσει. Κάθε Έλληνας είχε τα καπρίτσια του, το θεό του, και έπρεπε να κάμει κανείς δουλειά με αυτούς, άλλον να φοβερίζει, άλλον να κολακεύει, κατά τους ανθρώπους»

(Γεωργίου Τερτσέτη, Κολοκοτρώνη Απομνημονεύματα)

Σ.σ. Τίποτε δεν άλλαξε σε τούτον τον τόπο από το 1836 που ο Γέρος διηγήθηκε τα παραπάνω… .

Τα σαμάρια

«Ο Γέρος της Πελοποννήσου, ο στρατηγός Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ηρέσκετο, ω και πολοοί άλλοι του αγώνος άνδρες διαπρεπείς, ένα εν παροιμίαις λαλή. Κατά τον φόνον του Κυβερνήτου είπε τον εξής σημαντικόν μύθον εν μέσω των χαιρόντων ότι απηλλάγησαν του τυράννου.

«Απεφάσισαν ποτέ τα γαϊδούρια, νομίζοντα ότι κατά τον τρόπον αυτόν θα απαλλαγώσιν από την εργασίαν, να φονεύσωσι τον σαμαρτζήν, ώστε οι άνθρωποι μη έχοντες σαμάρια, να μη τα φορτώνωσι πλέον. Το είπαν και το έκαμαν. Τότε οι άνθρωποι προσεκάλεσαν τον κάλφαν του σαμαρτζή και του παρήγγειλαν να κατασκευάση σαμάρια, και τα δυστυχή γαϊδούρια όχι μόνον εδούλευαν όπως και πρότερον, αλλά είχον και πληγάς εις την ράχην, καθόσον ο κάλφας, ως πρωτόπειρος, έκαμνε τα σαμάρια ελεεινά και άθλια. Και τότε τα γαϊδούρια ενθυμήθηκαν τον σαμαρτζή, αλλά ήτον πλέον αργά»».

(Περιοδικό «Παρθενών», 31-12-1878, και Γεώργιος Τερτσέτης «Άπαντα»)

Σ.σ. Αυτή η παραβολή του Γέρου μου θυμίζει την … ανεπανάληπτη επιλογή του Ελληνικού λαού, το 2009. Πήγε να πετάξει το σαμάρι και βρέθηκε καταπληγωμένος! Οσονούπω δε και ξεβράκωτος!

Της Πατρίδας η πληρωμή

«Επήγαινα (διηγέται ο ίδιος) εις την τέντα μου κι έτρωγα λίγο ψωμί. Μου είπε (κάποιος φίλος του=: «-Άιντε Κολοκοτρώνη, παιδεύσου, παιδεύσου και η πατρίς σου θέλει σε ανταμείψει» Εγώ του αποκρίθηκα ότι «- Εμένα η Πατρίς θα πρωτοεξορίση» ».

(«Ο Γέρων Κολοκοτρώνης», Αθήνα 1851, σελ. 84)

Η δίκη και η καταδίκη του

«Όταν σαράντα χωροφύλακες με τον Μοϊραρχον επήγαν, νύκτα, να τον πάρουν από το περιβόλι του, είπε: «- Έφθανε να μου στείλουν ένα σκυλί μαλλιαρό από εκέινα οπού κάνουν θελήματα, με ένα γράμμα να πάω εις τα¨Ανάπλι και με ένα φανάρι εις το στόμα του να μας φέγγη και των δυωνών μας.» ».

(Γεωργίου Τερτσέτη, Απομνημονεύματα)

«Όταν εις το Βουλευτικόν (δικαστήριον) του ανεγνώσθη η απόφασις θανάτου είπε: «- Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου.» Το είπεν με φωνήν άτρεμην, έκαμε τον σταυρόν του και επήρε μία πρέζα ταμπάκο».

(Γεωργίου Τερτσέτη, Απομνημονεύματα)

«Όταν έπειτα από την καταδίκην του του εδόθη εϊδησις ότι ο Βασιλεύς του χαρίζει τη ζωήν και μόνον τον αφίνει είκοσι χρόνους φυλακή, είπε: «- Θα γελάσω τον Βασιλέα, δεν θα ζήσω τόσους.»».

(Γεωργίου Τερτσέτη, Απομνημονεύματα)

Οι εχθροί του

«Ο Πρόεδρος της Αντιβασιλείας Άρμανσπεργ  είπεν εις τον Γεροκολοκοτρώνην: «- Έχετε, Στρατηγέ, πολλούς εχθρούς.» «- Ναι, τω παρετήρησεν  Κολοκοτρώνης, είχον και έχω πολλούς, αλλά δύο μόνοι μου ήσαν και είναι οι μεγαλύτεροι και θανασιμώτεροι εξ όλων των εχθρών μου» «- Και ποίοι είναι ούτοι;» ηρώτησε μετά θαυμασμού ο Άρμασπεργ. «- Είναι, απεκρίθη ο Κολοκοτρώνη, ο ένας το όνομά μου και ο άλλος αι εκδουλεύσεις μου». «- Έχετε δίκαιον, Σταρτηγέ!», ωμολόγησεν ο Άρμασπεργ».

(Εφημερίδα «Εβδομάς», 24-11-1848)

Η αγραμματοσύνη του και η πίστη του στην Παιδεία

«Ο Γέρο-Κολοκοτρώνης δεν ήξευρε να διαβάζη, δεν ήξευρε να γράφη, ή να εξηγηθώ ορθότερα μόλις ήξευρε να διαβάζη, και το κονδύλι δεν πήγαινε μακρύτερα από όσα ψηφία ζωγραφίζουν το όνομά του».

(Γεωργίου Τερτσέτη, Απομνημονεύματα)

«Κτιζομένου του Πανεπιστημίου, ο βασιλεύς διήλθεν εκείθεν έφιππος και είδε τον Κολοκοτρώνην εξηπλωμένον με την κάπαν του εις τον ήλιον εκεί προ του Πανεπιστημίου. Ο Κολοκοτρώνης, όταν είδε τον Βασιλέα, εσηκώθη. Ο δε Όθων του είπε:  «- Πως σας φαίνεται, Στρατηγέ, αυτό το μεγάλο σχολείον που κτίζομεν;» «- Να, σου πω, Μεγαλειότατε, μου φαίνεται ότι τούτο δε δεν έπρεπε να κτισθή κοντά εις εκείνο (και έδειξε το Παλάτι), διότι φοβούμαι ότι τούτο θα φάη εκείνο» ».

(Εφημερίδα «Εστία», 9-10-1896, αναδημοσίευσις διηγήσεως του αυλάρχη Νοταρά )

«Ο Κολοκοτρώνης μία μέρα στο σπίτι του, στην Αθήνα, σεριάνιζε στην κάμαρα, ενώ το παιδί του ο Κολίνος έγραφε. Σταμάτησε μονομιάς και τονέ ρωτάει: «- Κουλίνε, ποιο νομίζεις είναι το εθνικό σπίτι της Ελλάδος;» Ο Κολίνος του αποκρίθηκε αμέσως: «- Το παλάτι του βασιλέως» «- Το παλάτι του βασιλέως; Όχι!» είπε ο Κολοκοτρώνης «- Το Πανεπιστήμιο» ».

(Γεωργίου Τερτσέτη, Απομνημονεύματα)

Σ.σ. Το ακούσατε ρε … τενεκέδες! Το Πανεπιστήμιο είναι το Εθνικό Σπίτι της Ελλάδος! Δεν είναι άσυλο για λαθρομετανάστες, ρε κοπριτόσκυλα!

Από τον περίφημο λόγο του στην Πνύκα (7-10-1838) - Ι

«Οι παλαιοί Έλληνες, οι πρόγονοί μας, έπεσαν εις την διχόνοιαν και ετρώγονταν μεταξύ τους, και έτσι έλαβαν καιρόν πρώτα οι Ρωμαίοι, έπειτα άλλοι βάρβαροι, και τους υπέταξαν. Ύστερα ήλθαν και οι Μουσουλμάνοι και έκαμαν ό,τι ημπορούσαν διά να αλλάξει ο λαός την πίστη του. Έκοψαν γλώσσες εις πολλούς ανθρώπους, αλλ' εστάθη αδύνατο να το κατορθώσουν. Τον ένα έκοπταν, ο άλλος τον σταυρόν του έκαμε...».

(Εφημερίδα "Αιών", 13-11-1838)

Σ.σ. Το βιβλίο Γλώσσας της Στ΄ Δημοτικού, γ΄ τεύχος, σελίδα 105, φιλοξενεί απόσπασμα του λόγου στην Πνύκα. Το κείμενο λογοκρίθηκε από το σημείο που λέει ο Γέρος του Μοριά «Ύστερα ήλθαν οι Μουσουλμάνοι» .... ένας τον σταυρόν του έκαμε». Πού να 'ξερε ο καπετάνιος ότι τα τωρινά απολειφάδια θα υπέγραφαν προσκυνοχάρτι - μνημόνια καλής συνεργασίας με τους Μεμέτηδες, και θα μίλαγαν ότι είναι “αστείο” τα περί συνέχειας του Ελληνικού Έθνους! Πήρατε την απάντηση, βρε ανιστόρητα ζωντόβολα;

Από τον λόγο του στην Πνύκα  - ΙΙ

«Εγώ, παιδιά μου, κατά κακή μου τύχη, εξ αιτίας των περιστάσεων, έμεινα αγράμματος και δια τούτο σας ζητώ συγχώρεση, διότι δεν ομιλώ καθώς οι δάσκαλοί σας. Σας είπα όσα ο ίδιος είδα, ήκουσα και εγνώρισα, διά να ωφεληθήτε από τα περασμένα κι από τα κακά αποτελέσματα της διχόνοιας, την οποία να αποστρέφεσθε, και να έχετε ομόνοια. Εμάς μη μας τηράτε πλέον. Το έργο μας και ο καιρός μας επέρασε και οι μέρες της γενιάς που σας άνοιξε το δρόμο, θέλουν σε λίγο περάσει. Την ημέρα της ζωής μας θέλει διαδεχθεί η νύκτα του θανάτου μας ... Εις εσάς μένει να ισάσετε και να στολίσετε τον τόπο όπου ημείς ελευθερώσαμε και δια να γίνει τούτο, πρέπει να έχετε ως θεμέλια της Πολιτείας την ομόνοια, την θρησκεία, την καλλιέργεια του θρόνου και την φρόνιμον ελευθερία.».

(Εφημερίδα "Αιών", 13-11-1838)

Σ.σ. Ζήτησε συγχώρεση που ήταν αγράμματος ποιος;! Αυτός που ελευθέρωσε την Ελλάδα, αυτός που είδε το γιο του Πάνο νεκρό στις εμφύλιες συγκρούσεις, αυτός που καταδικάστηκε σε θάνατο από την Αντιβασιλεία, που φυλακίστηκε, που κατηγορήθηκε άδικα… Και από ποιους; Από τους μαθητές του Γυμνασίου Αθηνών, που σπούδαζαν λεύτεροι χάρη στους αγώνες του και στην πεποίθησή του στην νίκη της Επανάστασης! Κι βρίσκεται εκεί ένας … τυχάρπαστος Πάγκαλος, να λέει “αγράμματους” τέτοιους άνδρες! Η … παλιολινάτσα, η επιτομή της προβοκάτσιας!

Τι γίνονται τα χρήματα

«Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης έκαμε και Σύμβουλος της Επικρατείας επί Όθωνα. Το 1838 ο Υπουργός των Οικονομικών υπόβαλε στο Συμβούλιο τον Προϋπολογισμό. Τότε σηκώθηκε ο Κολοκοτρώνης και ρώτησε: «- Πόσα είναι τα έσοδα;» «- Δεκαπέντε εκατομμύρια», είπε ο Υπουργός. «- Εγώ ξέρω, αποκρίθηκε ο Στρατηγός, πως ο λαός πληρώνει εικοσιπέντε κατομμύρια. Τι γίνονται τα’ άλλα δέκα; Καταλαβαίνετε μονάχοι τι γίνονται!» ».

(Γεωργίου Τερτσέτη, Απομνημονεύματα)

Σ.σ. Τα κλέβουν, όπως και σήμερα! 170 χρόνια τώρα τον ρημάζουν τον Έλληνα.  

Η γκιλοτίνα

«Εγίνετο λόγος εις το Συμβούλιον του Κράτους να καταργηθή η γκιλοτίνα. «- Όχι, δεν θέλω!» είπε γελώντας. «- Αλλά να δοκιμάσετε και εσείς την τρομάρα της!» Εγέλασαν και οι άλλοι συνάδελφοί του».

(Γεωργίου Τερτσέτη, Απομνημονεύματα)

Συμπεθεριά

«Ο γιος του Κολοκοτρώνη Κολίνος πήρε γυναίκα την εγγονή του πρίγκηπα της Βλαχίας Καρατζά Φαναριώτη. Ο Κολοκοτρώνης σ’ όσους τον ευχότανε για το γάμο έλεγε: «- Συμπεθέρεψε η Γούνα με την Κάπα, το Μέστι με το Τσαρούχι, ο Αφέντης των Βλάχων με το Γέρο των βλάχων!» ».

(Μ.Οικονόμου, Ιστορικά της Ελληνικής Παλλιγγενεσίας, 1874, σελ. 494)

Ο θάνατός του

Αθήναι τη 4^η Φεβρουαρίου 1843,

Γενναιότατε Κύριε Κουμπάρε!

Λυπηράν και όλως απαρηγόρητον αγγελίαν Σας φέρει η παρούσα μου. Ο Σεβαστός μας γέρων Κολοκοτρώνης, όστις χθες το σπέρας ήτον εις τον Βασιλικόν χορόν, προσεβλήθη καθ’ ύπνον από αποπληξίαν, περί την τετάρτην  ώραν της νυκτός. Μόλις εγνώρισαν τούτον οι εν τη οικία ότε ουδεμία ήτον πλέον ελπίς. Οι ικανώτεροι των ιατρών έσπευσαν να του δώσουν βοήθειαν με φλεβοτομίας, βδέλλας, συνασπίσματα εις τους πόδας, χιόνας εις την κεφαλήν και άλλα, αλλ’ εις μάτην τα πάντα, ο αοίδιμος, άφωνος και μόλις πνέων, περί την ενδεκάτην ώραν προ μεσημβρίας έλειψε του να είναι μεταξύ των ζώντων. Ίσως ο μακαρίτης ητήσατο απ τον τοσούτον δοξάσαντα αυτόν ύψιστον Θεόν το να υπανδρεύση και τον Κολοκοτρώνην Κωνσταντίνον [ τον επονομαζόμενο Κουλίνο ] και ν’ αποθάνη. Ο Γέρων μας δεν είναι πλέον μεταξύ μας, εις την άλλην ζωήν μας περιμένει! Ας ευχώμεθα όθεν προς Κύριον ίνα αναπάυση αυτόν ει τας αιωνίους μονάς αγίων.

                        Ο κουμπάρος Σας Α.Καρδαράς

         Κύριον Δ.Τζοκρην, Συνταγματάρχην, Εις Άργος

Η Πατρίδα που αυτός και οι άλλοι Αγωνιστές του 1821 θεμελίωσε, έστερξε να τον τιμήσει με τον περίφημο ανδριάντα του μπροστά από την Παλαιά Βουλή, στην γνωστή πια Πλατεία Κολοκοτρώνη. Στη βάση του ανδριάντα του, ο προσεκτικός διαβάτης διαβάζει το εξής:

Έφιππος χώρει, Γενναίε Στρατηγέ, ανά τους αιώνας διδάσκων τους λαούς πώς οι δούλοι γίνονται ελεύθεροι!..

ΑΘΑΝΑΤΟΣ!

ΠΟΙΑ ΗΤΑΝ Η «ΨΩΡΟΚΩΣΤΑΙΝΑ»;

Την εποχή που κυβερνήτης του νεοσύστατου Ελληνικού κράτους ήταν ο Ιωάννης Καποδίστριας, ζούσε στο Ναύπλιο, την τότε πρωτεύουσα της Ελλάδας, μια ζητιάνα, που την έλεγαν όλοι «Ψωροκώσταινα». 
Ποια ήταν όμως στην πραγματικότητα αυτή η «Ψωροκώσταινα»; Ήταν η Πανωραία Χατζηκώστα, η άλλοτε αρχόντισσα των Κυδωνιών της Μικράς Ασίας, που ήταν γνωστές και ως Αϊβαλί. Υπήρξε σύζυγος πάμπλουτου Αϊβαλιώτη εμπόρου, και φημιζόταν όχι μόνο για τα πλούτη του συζύγου της, αλλά και για τα δικά της, αφού καταγόταν από επίσης πλούσια οικογένεια, αλλά και για την ομορφιά της.

Όταν, με την έκρηξη της Επανάστασης του 1821, οι Τούρκοι πυρπόλησαν την πόλη του Αϊβαλιού και έσφαξαν, κατά την προσφιλή τους τακτική, άνδρες και γυναικόπαιδα, η αρχόντισσα Πανωραία Χατζηκώστα, που είδε να σφάζουν οι Τούρκοι τον σύζυγό της και τα παιδιά της, ήταν ανάμεσα σε αυτούς που σώθηκαν. Κατά καλή (ή κατά κακή της …) τύχη, ένας ναύτης την βοήθησε και μαζί με άλλους την ανέβασε σε ένα καράβι που ξεμπάρκαρε στα Ψαρά, που κι αυτά αργότερα γνώρισαν από πρώτο χέρι τι θα πει Τούρκος…

Στα Ψαρά, η δυστυχής Πανωραία Χατζηκώστα αναγνωρίστηκε από έναν ομοιοπαθή της, τον Βενιαμίν τον Λέσβιο, ο οποίος της παρείχε προστασία, και τον οποίο ακολούθησε στην επαναστατημένη Πελοπόννησο, όταν αυτός αποφάσισε να μεταβεί εκεί. Στο Ναύπλιο, όπου εγκαταστάθηκαν, ο Βενιαμίν παρέδιδε μαθήματα για να ζήσει, και η Πανωραία άρχισε να ξενοπλένει και αργότερα, με σαλεμένα σχεδόν τα λογικά της, ζητιάνευε στους δρόμους του Ναυπλίου.

Κάποια Κυριακή του 1826, η ερανική επιτροπή υπέρ του Αγώνα της Ανεξαρτησίας, είχε στήσει ένα τραπέζι στην πλατεία του Ναυπλίου, προκειμένου να συγκεντρώσει κάποια χρήματα ή τιμαλφή, τα οποία θα μετέτρεπε σε βοήθεια από τρόφιμα και όπλα για το πολιορκούμενο από τον Ιμπραήμ και τον Κιουταχή, Μεσολόγγι. Και ενώ όλοι ήταν αδιάφοροι ή διστακτικοί στο να προσφέρουν βοήθεια, η Πανωραία Χατζηκώστα πλησίασε το τραπέζι και είπε: «Δεν έχω τίποτα άλλο από αυτό το ασημένιο δαχτυλίδι κι αυτό το γρόσι. Αυτά τα τιποτένια προσφέρω στο μαρτυρικό Μεσολόγγι». Και τα ακούμπησε, η πλύστρα Χατζηκώσταινα, πάνω στο τραπέζι!

Ύστερα από αυτή την απρόσμενη χειρονομία, κάποιος από το πλήθος φώναξε: «Για δείτε, η πλύστρα η Ψωροκώσταινα, πρώτη πρόσφερε τον οβολό της». Αυτό «χτύπησε» στο φιλότιμο τους μέχρι τότε αδιάφορους Ναυπλιώτες. Βροχή άρχισαν να πέφτουν πάνω στο τραπέζι οι λίρες, τα γρόσια, τα ασημικά και τα χρυσαφικά. Αυτό ήταν το αποτέλεσμα της φτωχής προσφοράς της άτυχης πλύστρας Πανωραίας Χατζηκώσταινας, που από εκέινη τη στιγμή και μετά απαθανατίστηκε στο Ναύπλιο και στην ιστορία με το παρατσούκλι «Ψωροκώσταινα».

Σε κάποια από τις Εθνικές Συνελεύσεις, κάποιος αντιπρόσωπος, θέλοντας να περιγράψει τα οικονομικά χάλια του Ελληνικού Δημοσίου, το παρομοίωσε με την πασίγνωστη πλέον πλύστρα και ζητιάνα του Ναυπλίου. Από τότε ο χαρακτηρισμός επαναλήφθηκε πολλές φορές στις συζητήσεις και επικράτησε. Μόνο που αργότερα, όταν λεγόταν, δεν αναφερόταν μόνο στο Ελληνικό Δημόσιο, αλλά σε ολόκληρη τη χώρα…

Μετά το περιστατικό του εράνου στο Ναύπλιο, και ακούγοντας αυτό το περίφημο «Ψωροκώσταινα», ο Ιωάννης Καποδίστριας όταν έφθασε στην Ελλάδα, την περιμάζεψε, και όταν ίδρυσε το Ορφανοτροφείο την εγκατέστησε εκεί, όπου η Πανωραία Χατζηκώστα, η γνωστή πια με το παρανόμι «Ψωροκώσταινα» προσφέρθηκε να πλένει τα ρούχα των ορφανών χωρίς καμιά πληρωμή…

Μετά τα παραπάνω, τα οποία άντλησα από άρθρο του Ευ. Δαδιώτη, στο περιοδικό «Αιγαιοπελαγίτκα Χρονικά», τεύχος 13, έχω να επισημάνω τα εξής:

1. Κάποτε σε αυτή τη χώρα ζούσαν ΕΛΛΗΝΕΣ που μέσα στην απέραντη δυστυχία τους δεν ξεχνούσαν τις δυστυχίες των υπολοίπων. Δεν ξέχασε η Ψωροκώσταινα το μαρτυρικό Μεσολόγγι…
2. Οι ΕΛΛΗΝΕΣ αυτοί, οι φτωχοί και ψοφοδεείς, που ήταν χιλιόχρονο ΕΘΝΟΣ, σήκωσαν μπαϊράκι ενάντια στον ΞΕΝΟ και ΒΑΡΒΑΡΟ ΤΥΡΑΝΝΟ και έφτιαξαν ΚΡΑΤΟΣ μέσα από τα αποκαΐδια της άθλιας ζωής που τους επέβαλλε αυτός με τις ωμότητές του, ώστε να είναι σήμερα ελεύθερες κάποιες … λούγκρες, κάποια προσκυνημένα τομάρια, τύπου Τσατσόπουλου, Βερέμη, και λοιπών εκλεκτών παραγόντων του ακατονόμαστου ΕΛΙΑΜΕΠ, και κάποιοι διαχρονικά ξενοκίνητοι πολιτικάντηδες, που αφενός μεν καταβάλουν κάθε προσπάθεια καταρράκωσης του εθνικού αισθήματος των νεοελλήνων πιστοί στις προσταγές του ανθέλληνα Κίσινγκερ, και αφετέρου ερήμην τους, τους υποδουλώνουν στα συμφέροντα της Νέας Παγκόσμιας Τάξης πραγμάτων του Ομπάμα, της Μέρκελ. του Σαρκοζί και του Στρος-Καν.
3. Οι ΕΛΛΗΝΕΣ αυτοί άντεξαν, γιατί κάποια από τα «γκεσέμια» τους, όπως ο ΓΕΡΟΣ ΤΟΥ ΜΩΡΙΑ κι ο ΓΙΟΣ ΤΗΣ ΚΑΛΟΓΡΙΑΣ, εφάρμοσαν την τακτική «ΦΩΤΙΑ ΚΑΙ ΤΣΕΚΟΥΡΙ ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΕΝΟΥΣ»! Γιατί, όπως ο ίδιος ο Κολοκοτρώνης (που έφυγε για τις αιώνιες μονές της ιστορικής μνήμης του ΕΘΝΟΥΣ, σαν χθες, στις 4/2/1843) ομολογεί: «Εις τον καιρόν του προσκυνήματος εφοβήθηκα μόνον διά την πατρίδα μου, όχι άλλη φορά, ούτε εις τας αρχάς, ούτε εις τον καιρόν του Δράμαλη όπου ήλθε με τριάντα χιλιάδες στράτευμα εκλεκτό, ούτε τότε. Μόνο εις το προσκύνημα εφοβήθηκα».
4. Οι ΕΛΛΗΝΕΣ αυτοί είχαν κυβερνήτες που είχαν … κρέας μέσα στα παντελόνια τους! Είχαν ένα Καποδίστρια που αφού «έστησε» όλη αυτή την σχεδόν μυθική ιστορία με τη Φιλική Εταιρεία, με τις διπλωματικές του ικανότητες έπεισε και τους Άγγλους πολιτικούς και τον Μέττερνιχ, να στέρξουν να δώσουν αυτό το χιλιοχτυπημένο απ’ το κύμα ακρωτήρι της υφηλίου, στον προαιώνιο κάτοχό του! Και που όταν ήρθε να κυβερνήσει παρά τις οικονομικές αντιξοότητες ΠΕΡΙΕΘΑΛΨΕ τους Έλληνες αγωνιστές και τα ορφανά τους…  Αλλά δεν τον άφησαν να τελειώσει ότι άρχισε… Τον «έφαγαν», γιατί είχε σκοπό να κάνει ντοβλέτι! Όχι παραμάγαζο της Τρόϊκας όπως κάποιοι … Μνημονιακοί, 200 χρόνια μετά…
5. Οι Έλληνες, διαχρονικά, είναι λαός που πρέπει να του ξυπνήσεις το φιλότιμο… Τότε δίνει και το … βρακί του! Βάρδα μην τον αρχίσεις στις φορολογίες, και στα μέτρα και στις μειώσεις μισθών και στα χαράτσια… Τότε, μαύρο φίδι και κολοβό, που σ’ έφαγε! Τότε είναι δυνατόν, να γίνει της … Τυνησίας και της Αιγύπτου! Και στην Ελλάδα, υπάρχουν ακόμα κάποιο Έλληνες, παρά τις φιλότιμες … προσπάθειες των … παραγιών να τους ξενάνουν!
6. Η συντριπτική πλειοψηφία από αυτά τα 300 δήθεν δημοκρατικά … τσογλάνια του … οίκου της Πλατείας Συντάγματος, θα πρέπει να πιάνουν στο στόμα τους με μεγίστη ευλάβεια το όνομα «Ψωροκώσταινα»! Γιατί δεν της μοιάζουν ούτε στο δαχτυλάκι! Και αν θέλουν να χαρακτηρίσουν με κάποιο τρόπο τα χάλια στα οποία έχουν διαχρονικά οδηγήσει την Ελλάδα, υπάρχουν άλλοι καταλληλότεροι όροι: Όπως, για παράδειγμα «Φουμαροανδρέαινα», «Θαλασσομητσοτάκαινα», «Ξυπολητοσιμήταινα», «Ραχατοκώσταινα» ή «Μνημονογιώργαινα»…
7. Αυτά τα αποδεδειγμένα παράσιτα της Πατρίδας, που ντροπιάζουν και τους λίγους ΄Ελληνες που υπάρχουν ανάμεσά τους αλλά και τον αριθμό, που έχει αποθεωθεί στις Θερμοπύλες, της «Ψωροκώσταινας», πρέπει να της στήσουν προτομή, δίπλα στον Άγνωστο Στρατιώτη… Γιατί αυτοί οι δύο μαζί είναι που έστησαν Ελλάδα! Και να προσέχουν πολύ σαν περνούν κάτω από τον ανδριάντα του Γέρου μπροστά από την Παλιά Βουλή! Γιατί πολλά μπορούν να συμβούν! Μα ο Γέρος θα ζωντανέψει και θα τους αφαλοκόψει με το γιαταγάνι, μα το άλογό του θα ξαναχλιμιντρήσει και θα τους … καταχέσει… Τους τουρκόσπορους!

Κώστας Γ. Αρβανίτης

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟΥ ΑΣΥΛΟΥ…

Δεδομένου ότι σε προηγούμενη ανάρτηση, ένας εκ των διαχειριστών του ιστολογίου μας, αναφέρθηκε στο ζήτημα του πανεπιστημιακού ασύλου, θέτοντας το ερώτημα του ποιος έπρεπε να το προστατεύει, θα ήθελα να επισημάνω τα ακόλουθα:

1. Ασχέτως με το τι αναφέρει ο νομοθέτης στο Ν. 1549/2007, σχετικά με το πανεπιστημιακό άσυλο, θα πρέπει να γίνει κατανοητό  ότι αυτή η, για ορισμένους, «δημοκρατική κατάκτηση», υπήρξε ουσιαστικά συγκεκαλυμμένη «παραχώρηση» της πολιτείας που εγκαθιδρύθηκε μετά το 1974, προς την Αριστερά, η οποία έβαλε το «χεράκι» της στην ανατροπή της δικτατορίας και η οποία έμεινε εκτός τελικής νομής της εξουσίας. Με δεδομένο ότι ο αριστερός πολιτικός χώρος, είναι σταθερά στην αντιπολίτευση επί 37 συναπτά έτη (πλην ενός εξαμήνου στην περίοδο 1989-1990, οπότε τμήμα της συμμετείχε στην κυβέρνηση Τζαννετάκη και στην οικουμενική κυβέρνηση Ζολώτα) και δεν έχει «απολαύσει» όσα θα ανέμενε μετά τα συμβάντα στο Πολυτεχνείο και την πτώση της χούντας, της έχει «αθορύβως» παραχωρηθεί το Πανεπιστήμιο ως χώρος άσκησης εξουσίας! Και εκεί, ο κατακερματισμένος αριστερός ιδεολογικός και πολιτικός χώρος δρούσε και δρα ανεξέλεγκτα, υπό την κάλυψη του μανδύα του «ασύλου», σε τέτοιο βαθμό, ώστε στην ελληνική κοινωνία θεωρείται σήμερα εν πολλοίς «ταμπού», «ιεροσυλία» και «έγκλημα κατά της δημοκρατίας», η οποιαδήποτε απλή αναφορά στο άσυλο, το οποίο ουσιαστικά εξυπηρετεί φασιστικούς σκοπούς που οι γνωστοί κύκλοι που έκαναν κατά βούληση «χρήση» του ασύλου ονόμαζαν και ονομάζουν «δημοκρατία». Ταυτόχρονα, με την τεραστίων διαστάσεων και πολύχρονη πλύση εγκεφάλου, με βάση την οποία, τα δημοκρατικά κόμματα, και δη τα αριστερής προέλευσης, χειραγωγούν τον ελληνικό λαό επί 4 δεκαετίες, πολλοί καλής προαίρεσης φοιτητές, ακαδημαϊκοί δάσκαλοι, διανοητές, αλλά και απλοί Έλληνες, έφθασαν στο σημείο να πιστεύουν την «αναγκαιότητά» του!
2. Το πανεπιστημιακό άσυλο, χρησιμοποιήθηκε κατά το παρελθόν και χρησιμοποιείται ακόμη και σήμερα για κατασκευή και χρήση φύλαξη βομβών μολότοφ. Υπάρχουν πολλές μαρτυρίες. Μία προέρχεται από ένα τέως Επίκουρο Καθηγητή του ΕΜΠ, που είχε το θάρρος να το καταγγείλει, χωρίς από κανένα να δοθεί συνέχεια.
3. Το άσυλο έχει επανειλημμένα, σύμφωνα με καταγγελίες χρησιμοποιηθεί (πχ για το Αριστοτέλειο, το Πολυτεχνείο Κρήτης και αλλού), για τη δημοκρατικότατη διαδικασία της … διακίνησης ναρκωτικών.
4. Χρησιμοποιώντας το άσυλο έφτασαν «σπουδαστές» να αποκλείουν, κάποτε εξ όσων ενθυμούμαι με κτίσιμο, καθηγητές που απλά ήθελαν να κάνουν τη δουλειά τους. Για παράδειγμα, κατά την διάρκεια της προηγούμενης πρυτανείας στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, στην περίοδο 2006-2010, οι φοιτητές του Ανεξάρτητου Αριστερού Χώρου (ΑΝ.Α.Χ.) έκτισαν με τσιμέντο και τούβλα την πόρτα του Πρύτανη κ. Ζέρβα, προκειμένου να μην έχει πρόσβαση στο γραφείο του και να μην μπορεί να συγκαλέσει τη Σύγκλητο, με αποτέλεσμα αυτή να συγκληθεί επί μακρόν σε χώρους εκτός του Ιδρύματος!
5. Τα περί επέμβασης της δημόσιας δύναμης (π.χ. αστυνομίας, πυροσβεστικής, κλπ.) κατόπιν πρόσκλησης ή άδειας του αρμόδιου οργάνου του Ιδρύματος και με την παρουσία εκπροσώπου της δικαστικής αρχής, είναι παραμύθια της Χαλιμάς! Οι πρυτάνεις δεν είναι εισαγγελείς για να κρίνουν αν μία πράξη είναι παράνομη ή όχι ή μπορεί να προκαλέσει έγκλημα που επιτρέπει την επέμβαση δημόσιας δύναμης. Επιπλέον, οι πρυτάνεις και τα αρμόδια όργανα δεν βρίσκονται στο Πανεπιστήμιο 24 ώρες το 24ωρο! Πως είναι λοιπόν δυνατόν να λάβουν έγκαιρα κρίσιμες αποφάσεις όταν η όλη διαδικασία είναι άκρως γραφειοκρατική και δεινοσαυρική, και συχνά η κατάσταση που καθιστά αναγκαία την επέμβαση απαιτεί αποφάσεις λεπτών της ώρας και όχι ωρών ή ημερών; Ενθυμούμαι ο ίδιος, ως μεταπτυχιακός φοιτητής του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου, την ολοσχερή καταστροφή της παλαιάς Πρυτανείας του Ιδρύματος στο ιστορικό κτήριο των οδών Στουρνάρη και Πατησίων, από ρίψη βόμβας μολότοφ, επί πρυτανείας του συναδέλφου κ. Ν.Μαρκάτου! ¨ένα ιστορικό κτήριο έγινε παρανάλωμα του πυρός, μαζί με ανεκτίμητης αξίας ιστορικά αρχεία και καλλιτεχνικούς θησαυρούς (πίνακες μεγάλων ελλήνων ζωγράφων, χαρακτικά, κλπ.)! Κι όλα αυτά γιατί η άρση του ασύλου ήταν θέμα ωρών, ενώ η επέμβαση της πυροσβεστικής έπρεπε να είναι άμεση! Τέλος, δεν αντιλαμβάνομαι, με βάση την κοινή λογική, τι χρειάζεται η παρουσία της δικαστικής αρχής, π.χ. του εισαγγελέα; Για να διαπιστώσει αυτά … που άλλοι διαπίστωσαν και κάλεσαν την δημόσια δύναμη να επέμβει; Και να επιβεβαιώσει ότι καλώς εκλήθη; Και έστω, ότι ο εισαγγελέας παρευρίσκεται! Και διαπιστώνει ότι δεν συντρέχει λόγος επέμβασης! Τότε ποια είναι η θέση των πρυτάνεων και των αρμοδίων οργάνων του Πανεπιστημίου; Δεν έκθετοι οι πρυτάνεις που προκάλεσαν τέτοια αναστάτωση, κακώς κατά τη δικαστική αρχή! Για φανταστείτε να φωνάζετε κάθε τρεις και πέντε την αστυνομία σπίτι σας, θεωρώντας ότι απειλείστε, και κάποιος εισαγγελέας να σας λέει ότι κακώς τη φωνάξατε! Κινδυνεύετε να πάτε γίνετε ρεζίλι και να πάτε και μέσα δια τα περαιτέρω, ή όχι;!
6. Οι Πρυτάνεις κυριολεκτικά φοβούνται να ζητούν την επέμβαση της αστυνομίας, o,τι και να συμβαίνει από φοιτητές, κυρίως των γνωστών κομμάτων, που θρασύτατα και παράνομα διακόπτουν γενικές συνελεύσεις, μαθήματα και εργαστήρια,, απειλούν καθηγητές και επιτίθενται εναντίον του, και κάνουν παράνομες καταλήψεις που εμποδίζουν τη λειτουργία των Πανεπιστημίων. Σε εμένα τον ίδιο απαγορεύτηκε να πραγματοποιήσω προγραμματισμένο εργαστήριο, από ομάδα φοιτητών, οι οποίοι μου επεδείκνυαν ένα κουρελόχαρτο από ξεσκισμένη σελίδα τετραδίου (!) που έφερε μια σφραγίδα ακατάληπτη, που ήταν «δήθεν» του φοιτητικού συλλόγου! Όταν διαπίστωσα ότι αυτά τα καλόπαιδα δεν ήταν καν εκπρόσωποι των φοιτητών, και τους απέπεμψα, με τη βοήθεια συναδέλφων σκαιότατα, με απείλησαν, ότι θα τα πούμε στην επερχόμενη εκλογή μου, όπου βέβαια δεν τόλμησαν να πατήσουν τα θρασίμια! Εξάλλου, πόσοι συνάδελφοι καθηγητές και πρυτάνεις δεν έχουν υποστεί ξυλοδαρμούς από φοιτητές διαφόρων κομματικών παρατάξεων, αλλά κυρίως του αναρχοαυτόνομου αριστερού χώρου; Να θυμηθούμε σε τι κατάντια φθάσαμε, όταν κάμποσοι πρυτάνεις και καθηγητές του Παντείου Πανεπιστημίου «έφαγαν της χρονιάς τους», επειδή κατήγγειλαν διαχρονικά τα οικονομικά σκάνδαλα του αλήστου μνήμης Μεταξόπουλου, και φοιτητές υποκινούμενοι από τους λωποδύτες της Πρυτανείας και της Οικονομικής Υπηρεσίας του Παντείου Πανεπιστημίου, ανέλαβαν ρόλο μπράβου; Ξεχνιούνται αυτά! Ή, μήπως, δεν έχουν διαδραματιστεί μπροστά στα μάτια μας σκηνές απείρου κάλους, κατά τις οποίες στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, ο τότε υποψήφιος και νυν Πρύτανης περιφερόταν έξω από τον χώρο ψηφοφορίας των φοιτητών, αλά μπρατσέτα με τους επικεφαλής των φοιτητικών παρατάξεων με την μεγαλύτερη επιρροή, προκειμένου όχι μόνο να εκλεγεί (όπως και συνέβη, παρά το γεγονός ότι στην κάλπη του Δ.Ε.Π. μειοψήφησε), αλλά και να έχει το κεφάλι του ήσυχο από καταλήψεις την επόμενη μέρα! Και δεν είδαμε κα το εξής ανεπανάληπτο: Οι φοιτητές να θέλουν να συμμετάσχουν σε κινητοποίηση για την επέτειο του θανάτου του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, και ο Πρύτανης να αναστέλλει τη λειτουργία του Ιδρύματος ώστε να τους διευκολύνει, δεδομένου ότι αν άφηνε το Πανεπιστήμιο ανοικτό, η κατάληψη ήταν βεβαία! Τέτοια δημοκρατία έχει φέρει το «άσυλο» στο Πανεπιστήμιο, που ο Πρύτανης το κλείνει πρώτος, για να μην προλάβουν να το κλείσουν οι φοιτητές! Αίσχος!
7. Με βάση το άσυλο όπως το αντιλαμβάνονται ορισμένα στρεβλωμένα μυαλά μπαίνει στα ιδρύματα κάθε καρυδιάς καρύδι, οπωσδήποτε όχι φοιτητές, που πολλές φορές με διαρρήξεις γραφείων, εργαστηρίων κτλ, κατακλέβουν τα ιδρύματα και τους εργαζομένους στο ίδρυμα. Την τελευταία διετία κλάπηκαν μόνο σε δύο εργαστήρια του Τμήματος Αξιοποίησης Φυσικών Πόρων & Γεωργικής Μηχανικής του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών, περισσότερα από 15 πορτοφόλια και τρεις φορητοί υπολογιστές. Στο Εργαστήριο Γεωργικής Μηχανολογίας κλάπηκαν παλμογράφοι και τρεις ολόκληροι υπολογιστές γραφείου με τους εκτυπωτές τους, αναγκάζοντας τον Διευθυντή του, καθηγητή Γρ. Λαμπρινό, να εγκαταστήσει σύστημα ασφαλείας, περικόπτοντας τα πενιχρά έσοδα του Εργαστηρίου από τον Κρατικό Προϋπολογισμό! Για να μεταβείς από το γραφείο σου στο εργαστήριο ή στο αμφιθέατρο για μάθημα, πρέπει να διπλοκλειδώνεις την πόρτα σου, που κανονικά θα έπρεπε, όπως και σε κάθε άλλο δημόσιο χώρο, να είναι ορθάνοιχτη στον έλληνα πολίτη και ειδικά στον φοιτητή! Στους διαδρόμους των εργαστηρίων, περιδιαβαίνουν διάφοροι περίεργοι τύποι, που διενεργούν διάφορους παράνομους «εράνους», υπέρ τυφλών, κωφών, χωλών, απεξαρτημένων από ναρκωτικές ουσίες, κλπ. Ακόμη και «έρανο» για τους αναξιοπαθούντες … ναυτεργάτες πραγματοποίησαν λίγο πριν τα Χριστούγεννα του 2010, κάποιοι απίθανοι και άπλυτοι … μουσάτοι στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο. Γενικώς, όλοι αυτοί, με θράσος και περισσή φορτικότητα, διακόπτουν επιστημονικές συναντήσεις σε γραφεία, μαθήματα σε αμφιθέατρα, εργαστηριακές παραδόσεις κλπ. για να «ξεκολλήσουν» τον οβολό των μελών της πανεπιστημιακής κοινότητας, έχοντας και πλήρες ιδεολογικό οπλοστάσιο, το οποίο βάζουν μπρος όταν κανείς τους αρνηθεί τον οβολό του…

Κατόπιν όλων των ανωτέρω, των οποίων, δυστυχώς, έχω ιδία αντίληψη, το ερώτημα δεν θα έπρεπε να είναι ποιος προστατεύει το πανεπιστημιακό άσυλο, αλλά γιατί υπάρχει ακόμη αυτός ο κατάπτυστος θεσμός! Τι χρειάζεται αυτό το αναχρονιστικό και ατελέσφορο μέτρο, σε μία ευρωπαϊκή χώρα στην οποία η δημοκρατία είναι στέρεα θεμελιωμένη, όπως μας διαβεβαιώνουν οι πολιτικοί μας και οι κυβερνήτες μας; Υπάρχει περίπτωση, μετά από 37 χρόνια δημοκρατίας στην Ελλάδα, κάποιος από την πανεπιστημιακή κοινότητα, να καταλύσει και να καταπατήσει την ελευθερία έκφρασης και διακίνησης ιδεών; Υπάρχει περίπτωση να χειραγωγηθεί η επιστημονική έρευνα και η επιστημονική διδασκαλία, στην Ελλάδα του σήμερα, από άτομα της ακαδημαϊκής κοινότητας; Η απάντηση είναι ορθά-κοφτά: ΟΧΙ! Περισσότερο κινδυνεύει η ελεύθερη επιστημονική έρευνα από τις παρεμβάσεις της αγοράς εργασίας και ιδίως του ιδιωτικού τομέα που θέλει επιστήμονες σε τιμή ευκαιρίας και βέβαια να επιλύσει τα δικά του προβλήματα, που σχετίζονται με ζητήματα μιας παγκοσμιοποιημένης αγοράς στην οποία, η Ιντρακόμ, για παράδειγμα, επιζητεί πάση θυσία να επιβιώσει! Δεν κινδυνεύει μία συγκεκριμένη μορφή διδασκαλίας της φιλοσοφίας π.χ. από τις αντίθετες απόψεις φοιτητών ή και καθηγητών, αλλά από το γεγονός ότι η σύγχρονη αγορά εργασίας την θεωρεί ξεπερασμένη ως επιστήμη και αντιπαραγωγική, σε μια εποχή που όλα μετρώνται με τα μέτρα του οικονομικού κέρδους! Απέναντι, σε μια τέτοια αντιμετώπιση το πανεπιστημιακό άσυλο, τι είδους προστασία μπορεί να προσφέρει, σε τέτοια επιστημονικά πεδία, τα οποία στο παρελθόν, υπήρξαν κατ’ εξοχήν πεδία ακαδημαϊκών αντιπαραθέσεων; Απάντηση: ΚΑΜΜΙΑ! Συνεπώς, από κάθε άποψη, το πανεπιστημιακό άσυλο είναι ένας αναχρονισμός, μία ανορθογραφία του πανεπιστημιακού συστήματος και πρέπει να εκλείψει, άμεσα! Το άσυλο χρησιμοποιείται για τη διάλυση της Ανωτάτης Παιδείας, γιατί σε αυτό στηρίζεται κάθε παράνομη φασιστική πράξη κατάληψης και παρεμπόδισης της λειτουργίας των Ανωτάτων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων.

Επιπρόσθετα, προκαλεί απορία, η μέχρι σήμερα μετ’ επιμονής εφαρμογή του ασύλου, μόνο στα πανεπιστημιακά ιδρύματα, ως να είναι οι μόνοι οργανισμοί στην οποία διακινείται ελεύθερα η επιστημονική σκέψη! Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί δεν υπάρχει άσυλο π.χ. στα Ανώτατα Δικαστήρια! Εκεί, τι εξασκείται; Mόνο το δίκαιο και η απονομή του; Μα αν εξασκείται μόνο αυτό, η εξάσκηση γίνεται εκτός επιστημονικής σκέψης; Όχι, βέβαια! Ένας Σύμβουλος Επικρατείας (παίρνω ως παράδειγμα το Σ.τ.Ε. γιατί σε αυτό υπηρέτησα έξι χρόνια της καριέρας μου ως τεχνικός Προϊστάμενος του Αρσακείου Μεγάρου, όπου στεγάζεται το Ανώτατο Διοικητικό Δικαστήριο, και ως εκ τούτου έχω αρκετούς γνωστούς Ανώτατους Δικαστικούς), λαμβάνει υπόψη του τους κανόνες της Επιστήμης του Δικαίου, προγενέστερες αποφάσεις, δεδικασμένα, για να βγάλει μια εισήγηση. Και μπορεί, για ένα ζήτημα, ας πούμε πολεοδομικής φύσης, να υπάρχει διάσταση απόψεων μεταξύ δύο η περισσοτέρων Συμβούλων; Τι σημαίνει αυτό, ότι θα αρχίσουν να μαλλιοτραβιούνται μεταξύ τους και ότι θα πρέπει να τους επιβάλλουμε ένα, ας πούμε δικαστικό άσυλο, για να προστατέψουμε την ελευθερία διακίνησης των ιδεών και της άποψης περί την επιστήμη του δικαίου; Και να επιτρέπουμε σε οποιονδήποτε δικηγόρο που έχει αντίθετη νομική άποψη ή σε κάθε θιγόμενο από μια απόφαση πολίτη, να καταλαμβάνει τον χώρο, γιατί υπάρχει εκεί άσυλο; Διανοήθηκε ποτέ κανείς κάτι τέτοιο στην Ελλάδα; Εξ όσων ενθυμούμε πριν από κανένα δίμηνο που μπήκα στο Αρσάκειο Μέγαρο, στην πύλη πέρασα από ειδικό ανιχνευτή, και με προϋπάντησαν όλοι κι όλοι ένας αστυνομικός και ένας φύλακας (κατά τον Πάγκαλο … κατ’ εξοχήν «κοπρίτες» και οι δύο… ). Και μέσα δεν ακουγόταν τσιμουδιά! Όλοι εργάζονταν ή υποτίθεται ότι εργάζονταν διακινώντας ελεύθερα τις σκέψεις τους περί τη τάδε ή δείνα υπόθεση που τους προέκυψε προς επεξεργασία! Γιατί, λοιπόν, δεν υπάρχει η αντίστοιχη εικόνα στο Ελληνικό Πανεπιστήμιο; Γιατί, όταν συμβεί κάτι παράνομο σε ένα δικαστήριο ή σε ένα υπουργείο επιλαμβάνεται άμεσα η αστυνομία και στο Πανεπιστήμιο, δεν βρίσκεις αστυνομικό σε απόσταση 5 τετραγώνων; Είναι δυνατόν, στο Εφετείο ή στον Άρειο Πάγο, να υπάρχει έλεγχος στην είσοδο και στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο να μπαίνει ανεξέλεγκτα ο ένας κι άλλος, ως να είναι ξέφραγο αμπέλι, δεδομένου ότι οι φύλακες στις πύλες είναι οι μισοί πρώην Αλβανοί υπήκοοι, και οι άλλοι μισοί άτομα με ειδικές ανάγκες; Τι φύλαξη μπορούν να προσφέρουν σε ένα Πανεπιστημιακό ίδρυμα άνθρωποι που αδυνατούν από φυσικής απόψεως να προστατέψουν τους ίδιους τους εαυτούς τους; Τι φύλαξη μπορούν να προσφέρουν σε ένα Ίδρυμα ηλικιωμένοι άνθρωποι που μέχρι πριν 20 χρόνια ήταν Αλβανοί υπήκοοι; Τι τους κόφτει και αν καεί το ρημάδι! Τα λεφτά μας να παίρνουμε και να ταΐζουμε τα σκυλιά που έχουμε μαζέψει στα φυλάκια! Για τολμήστε να βγείτε κατά τις 5-6 το απόγευμα από το Γεωπονικό Πανεπιστήμιο στην Ιερά Οδό, κι αν σας μείνει μπατζάκι, τα ξαναλέμε!

Τέλος, να πω παρεμπιπτόντως και μια από τις εμπειρίες μου από πανεπιστήμιο του εξωτερικού! Τον Φεβρουάριο του 2000 συμμετείχα σε ένα συνέδριο Γεωργικής Μηχανικής που έλαβε χώρα στην μεγαλύτερη πανεπιστημιούπολη του Τόκιο, στην Τσουκούμπα. Σε ένα διάλειμμα του συνεδρίου, βγήκα έξω από το αμφιθέατρο και προχώρησα σε κάποιου διαδρόμους που οδηγούσαν σε ένα παράρτημα του Τμήματος Φυσικής του Πανεπιστημίου. Καθώς προχωρούσα, είδα έκπληκτος μία ουρά από νεαρά άτομα, προφανώς φοιτητές, να περιμένουν έξω από μία πόρτα! Κάθισα και τους χάζευα, και έβλεπα έναν-έναν να μπαίνει στο γραφείο να μένει μέσα πέντε-δέκα λεπτά και να βγαίνει ανακουφισμένος ή κατσουφιασμένος από αυτό! Το πράγμα μου έκανε εντύπωση, οπότε πλησίασα στην πόρτα και κοιτώντας την πινακίδα, γραμμένη στα ιαπωνικά και στα αγγλικά, είδα ότι ήταν το γραφείο κάποιου κυρίου Ματσουσίτα, καθηγητή Φυσικής. Ρώτησα τους νεαρούς στην ουρά σχετικά με το τι έκαναν εκεί και μου είπαν ότι περίμεναν να παραδώσουν κάποιες εκθέσεις για εργαστηριακές ασκήσεις! Όλο αυτό το διάστημα, των 20-30 λεπτών που τους παρατηρούσα δεν ακούστηκε κιχ! Μεταξύ τους δε, μιλούσαν ψιθυριστά! Καταλαβαίνετε πως αισθάνθηκα συγκρίνοντας την κατάσταση με το ελληνικό πανεπιστήμιο, στο οποίο ο καθένας μπαίνει στο γραφείο σου, για να ρωτήσει άσχετα πράγματα, ότι ώρα του καπνίσει! Καταλάβατε, μήπως που το πάω; Δεν χρειάζεται άσυλο βρε λεβέντες για να δουλέψει το Ελληνικό Πανεπιστήμιο! To μόνο που χρειάζεται είναι να σηκώσουμε την καρέκλα του δασκάλου τόσο ψηλά ώστε να μην ξεχωρίζει από εκεί πάνω αν είναι μπλε, πράσινο, κόκκινο ή παρδαλό το χρώμα των ιδεών του φοιτητή του! Και τότε όλα θα πάνε καλλίτερα! Και δεν ξεκινάμε να φτιάχνουμε το πανεπιστήμιο με το να θέλουμε να προσλάβουμε μάνατζερ και άλλες τέτοιες βλακείες! Ξεκινάμε από χαμηλά, και βάζουμε τα δυο ποδάρια στο ένα παπούτσι, στους βανδάλους και στους αιώνιους κοπρίτες των πανεπιστημίων! Και ξαναδίνουμε στον πανεπιστημιακό δάσκαλο τη χαμένη του υπόσταση! Και τότε μπορεί να γυρίσει πίσω και κανένα από τα μυαλά μας που την κοπάνησαν για την Αμερική! Και τότε ζητάμε από τον καθηγητή και ευθύνες και απαιτούμε να τον κρίνουμε αυστηρά, και άλλα τέτοια αμερικάνικα! Αλλιώς, 15 μάνατζερ να φέρουμε, έχοντας σε ισχύ το άσυλο, δεν πρόκειται να φτιάξουμε πανεπιστήμιο στον αιώνα τον άπαντα! Γιατί, πως θα κάνει τη δουλειά του ο μάνατζερ με τι μπετονιέρες έξω από το γραφείο του και με τους ροπαλοφόρους κάθε μέρα στο γραφείο του;

Το λέω και το επαναλαμβάνω, Το άσυλο είναι ένας από τους σπουδαιότερους λόγους υποβάθμισης και διάλυσης της Ανωτάτης εκπαίδευσης στη χώρα μας, δεδομένου πλην των άλλων καταστάσεων που ανέφερα, ότι εδώ και χρόνια δεν υπάρχει έτος όπου να συμπληρώνονται κανονικά οι ημέρες διδασκαλίας, κυρίως λόγω των αυθαίρετων και παράνομων φασιστικών καταλήψεων. Και Είναι απόλυτα φανερό ότι η κατάργηση του ασύλου θα διευκολύνει τα μέγιστα τους διδάσκοντες Καθηγητές που σήμερα πολλές φορές υφίστανται την τρομοκρατία ατόμων που δεν έπρεπε να είναι καν σπουδαστές.

Συνεπώς, μην ψάχνετε ποιος προστατεύει το άσυλο στη Νομική! Ψάξτε να βρείτε ποιος θα το εξαφανίσει ολοκληρωτικά ως θεσμό από τα Ελληνικά Πανεπιστήμια! Μήπως και δούμε καμιά άσπρη μέρα επιτέλους!

Κώστας Γ.Αρβανίτης