Μελετώντας τη νεότερη
ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας, ο απλός μελετητής έρχεται συχνά αντιμέτωπος με
γεγονότα και συμβάντα όπου πρωτοστατεί η βία, προερχόμενη από τους πολιτικούς
πόλους.
Ζούμε,
κατά κοινή διαπίστωση σε μία χώρα όπου το κράτος ιδρύθηκε πάνω στα αποκαΐδια
μιας μεγάλης πολιτισμικής κληρονομιάς και μίας ένδοξης αυτοκρατορίας, αλλά
χωρίς να κουβαλάμε έστω και ελάχιστη από την αίγλη του παρελθόντος.
Προσπαθούμε
να ακροβατήσουμε σ’ αυτά που ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός πέρασε στο
γονιδίωμά μας, αλλά και με τη σύγχρονη μορφή του πολιτισμού, ο οποίος μας
δόθηκε αυτούσιος από την επιρροή της Δύσης και της καπιταλιστικής φύσης της.
Φτάσαμε
στη σημερινή εποχή με αγώνα και κόπο, ακροβατώντας πολλές φορές μεταξύ της
εθνικής καταστροφής και της δόξας, αλλά ταυτόχρονα βιώσαμε τις μεγάλες
ιδεολογικές αντιθέσεις που η σύγχρονη εποχή και ο 20ος αιώνας έφερε
με ακραίες μορφές και διδαχές.
Σήμερα
στις πρώτες ημέρες του 2013, για μία ακόμη φορά σαν λαός, βρισκόμαστε μπορστά
στη γνωστή διαμάχη που φουντώνει επικύνδυνα. Στη διαμάχη ανάμεσα στην Αριστερά
και το κατεστημένο. Μακρά ιστορία προερχόμενη από άλλο αιώνα, ως και 100 χρόνια
πίσω πρέπει κανείς να ψάξει ώστε να βρει τα ψήγματα της διαμάχης. Να κατανοήσει
τι είναι αυτό, συχνά – πυκνά είναι η αλήθεια, για το οποίο στην Ελλάδα ξεθάβουν
κάποιοι το τσεκούρι του πολέμου και προκαλούν αυτούς που κουβαλούν, κατά τους
ίδιους το κόκκινο πανί, διαφορετική αντίληψη, ίσως και λογική
Τρομακρατικές
επιθέσεις με γκαζάκια, ίσως σαν και αυτά που ρίχναμε πιτσιρικάδες στις φωτιές
της Αποκριάς, φωνές, ύβρεις και αντεγκλίσεις και στο τέλος κάποιοι που θεώρησαν
ότι η δουλειά έπρεπε να γίνει σωστή και έριξαν με Καλάσνικοφ.
Και
μετά; Η οπερέτα συνεχίζεται με τους πρωταγωνιστές να ανταλλάσουν βαρύγδουπες
κλισέ φράσεις και ο κοσμάκης να τρέμει και να φοβάται σε μία γωνιά, για να μην
κινδυνέψει η δημοκρατία… Καημένε κοσμάκη. Ποιος σου’ πε ότι την κρατάς στα
χέρια αυτή τη δημοκρατία; Είναι χειροπιαστή; Τη νοιώθεις; Ή μήπως φοβάσαι γιατί
δεν μπορείς να καταλάβεις για μία ακόμη φορά το δίλημμα που σου φέρνουν
μπροστά;
Θα
πέσει η Δημοκρατία που κέρδισες, νεο-Έλληνα σκλάβε, με τους κάποιους αγνώστου
ταυτότητας νεκρούς του Πολυτεχνείου; Θα κινδυνέψεις με το κεφάλαιο να σε
καταπνίγη και ταυτόχρονα να δένει σαν τον Προμηθέα στο βράχο τη αριστερά γιατί τόλμησε να σε κεράσει ισχυρές
δόσεις αριστερής διαφώτισης που δεν υπάρχουν πλέον πουθενά αλλού στον πλανήτη;
Θα επικρατήσουν οι δυνάμεις του σκότους και θα γίνεις ορκισμένο μέλος των SS που
θα εκδιώξουν με ρατσιστικό μένος κάθε ανθρώπινο οργανισμό απ’ την Ελλαδίτσα; Θα
σε ξεγελάσει για μία ακόμη φορά η αριστερά και θα σε κυνηγά να σου πάρει το
σπίτι; Θα βάλεις σε κίνδυνο αυτά που με τόσο κόπο κέρδισες Έλληνα δημοκράτη,
ρίχνοντας το κατεστημένο και αλλάζοντας το πλάνα του μέλλοντός σου;
Όσο
διαβάζω αυτά τα διλήμματα τόσο γελώ. Από αμηχανία, νευρικά, πικρόχολα,
πραγματικά. Και μετά κλαίω. Χωρίς συναίσθημα. Απλά για να ξεσπάσω και να
καθαρίσω το μυαλό μου.
Για
να μπορέσω να καταλάβω πως ακόμη μια φορά στη μακραίωνη ιστορία, βρέθηκε αυτός
ο λαός μπροστά σε διλήμματα. Γιατί πρέπει να προχωρά πάντα στο δύσκολο δρόμο
και όχι στο εύκολο; Μήπως γιατί, στα δήθεν διλήμματα, έχουμε μάθει να χανόμαστε
στα δαιδαλώδη μονοπάτια του μυαλού μας; Μήπως η συνομωσία, το άδικο και η
ίντριγκα μας εξιτάρουν. Είμαστε αδικολάγνοι. Μας αρέσει να μας αδικούν, να λέμε
φωναχτά πόσο δίκιο είχαμε αλλά δεν το βρήκαμε ποτέ.
Τώρα
τρέχουμε να λύσουμε το μυστήριο της τυφλής βίας. Σκοτεινοί τύποι κυκλοφορούν
μεταμεσονύκτια και πυροβολούν ανεξέλεγκτα. Στην αρχή κάψανε τις πόρτες στις
πολυκατοικίες που μένουν κάποιοι δημοσιογράφοι. Μετά έβαλαν φωτιά στην
πολυκατοικία συγγενούς του Κυβερνητικού εκπροσώπου. Τέλος, έκαναν ασκήσεις
σκοποβολής σε βάρος ενός κτιρίου που στεγάζει τα γραφεία του κόμματος της Νέας
Δημοκρατίας.
Αλλά
τα ψιλά γράμματα κανείς δεν τα βλέπει. Ξύπνησαν οι χρυσαυγίτες και φωνάζουν ότι είναι έτοιμοι για
την αναμέτρηση με την αριστερά. Φωνάζουν οι αναρχικοί ότι ήρθε η ώρα να
πληρωθεί το αίμα που έχυσαν στον Γράμμο και στο Βίτσι.
Τελικά
για μία ακόμη φορά, ο λαός θα πονέσει και θα γελάσουν αυτοί που επιδιώκουν τη
φθορά και τη διαίρεση του Έθνους. Έχει κανείς εντύπωση ότι αν εμπλακούμε σε
αδελφοκτόνο πόλεμο θα δοθεί η οριστική λύση; Το κράτος μας δομήθηκε με αυτή τη
μορφή που έχει από το 1825 όταν εν μέσω επάνστασης οι τρεις Μεγάλες Δυνάμεις
αποφάσισαν να στηρίξουν και δανειοδοτήσουν ένα τέτοιο αγώνα. Όχι γιατί ο
Ελληνικός λαός έπρεπε να ελευθερωθεί. Αν το πίστευαν θα το έκαναν πιο νωρίς και
όχι μετά από 380 χρόνια σκλαβιάς. Αλλά γιατί είχε έρθει η ώρα η Αγγλία και οι
λοιποί μεγάλοι να βάλουν στο χέρι τα πλούτη, τα αγαθά και κυρίως τις τύχες των
λαών της Μέσης και Εγγύς Ανατολής.
Και
ακόμη αυτό ζήσαμε στο πρώτο και στο δεύτερο αντάρτικο. Οι Έλληνες σφάζονταν,
ενώ και τις δύο πλευρές και ειδικά το ΕΑΜ – ΕΛΑΣ είχε θεριέψει χάρη στις
αγγλικές λίρες που έπεφταν σε φορτία σε ζώνες ρίψης στα βουνά της Στερεάς και
της Θεσαλλίας. Για χάρη του Θανάση Κλάρα. Του μεγάλου πιονιού στα χέρια της
Αγγλίας.Για χάρη των λοιπών εθνοσωτήρων ακροδεξιάς επινόησης.
Και
δυστυχώς όλοι τσίμπησαν. Μα όταν ήρθε η ώρα, οι λιστοκράτες της εποχής πήραν τα
ηνία και όλοι όσοι αλληλοεξοντώνονταν μπήκαν στις μαύρες λίστες είτε εκ δεξιών,
είτε εξ ευωνύμων. Πρώτα αφανίστηκαν οι ένοπλες ομάδες της Ακροδεξιάς, και μετά
όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου η Αριστερά, εξαχνώθηκε κυριολεκτικά. Και έμεινε
ο πυρήνας του 10% που είχε αποδεχθεί ο ίδιος ο Στάλιν στη Γιάλτα ως μέγιστο
ποσοστό κομμουνιστικής επιρροής.
Μ’
αυτά και με τ’ άλλα φτάσαμε στην σημερινή εποχή. Μόνο που ο λαός πρέπει
επιτέλους να ακούσει και κρίνει με κρύο μυαλό. Πρέπει να σφίξει τα δόντια και
να κάνει την υπομονή που χρειάζεται ώστε να αποφύγει εκβιαστικά διλήμματα. Και
να τιμήσει αυτή τη ίδια τη δημοκρατία. Μπορούμε να πάρουμε σωστές αποφάσεις.
Και να απαιτήσουμε ηγέτες σωστούς. Όχι λιστοκράτες, Αλέξηδες και Κασιδιάρηδες.
Αυτοί δεν είναι ηγέτες. Κομπλεξικοί αναζητητές της επευφημίας είναι. Πρέπει να
βελτιώσουμε το ίδιο το αισθητήριο μας και να αναζητούμε ηγέτες με βάση την ικανότητα
και την εργατικότητα. Δεν με νοιάζει αν μιλάνε καλά και όμορφα στα αυτιά. Με
νοιάζει να δώσουν στον απλό Έλληνα ότι χρειάζεται αγώνας, πάλη με την
καθημερινότητα, λογική και πονηριά, εθνική και όχι συντεχνιακή. Γιατί οι στόχοι
πρέπει να είναι εθνικοί, κοινοί και όλοι να αγωνιζόμαστε γι’ αυτούς. Ντρέπομαι
όταν οι Ελβετοί είναι πιο εθνικιστές από εμένα. Και όταν λέω Εθνικιστής, εννοώ
άνθρωπο που αγαπά την πατρίδα και δεν είναι ούτε αριστερός, ούτε δεξιός, ούτε
κεντρώος, απλά νοικοκύρης και αποφασισμένος να τιμήσει την Πατρίδα του.
Δυστυχώς,
μέχρι σήμερα δεν βλέπω κάποιον άνθρωπο, απ’ το υπάρχον πολτικό σκηνικό να
μπορεί να αναλάβει τα ηνία της χώρας και να την οδηγήσει μπροστά. Πρέπει η
καρδιά και το μυαλό του λαού να το γεννήσει. Μόνο που σήμερα ο λαός είναι
μπερδεμένος και αποπροσανατολισμένος. Αυτό που θέλει, είναι ηρεμία και φρόνηση. Και προσωπικό αγώνα, από
καθένα μας, ώστε να επανέλθουν το δίκαιο και η αλληλεγγύη. Και τότε είναι
σίγουρο ότι η πολιτική μας κρίση θα επανέλθει δριμύτερη και αποκρυσταλλωμένη.
Μέχρι
τότε, όμως, όποια κορώνα εμφυλιακής αντιπαράθεσης ακούγεται, ας αντιμετωπίζεται
τουλάχιστον με δυσπιστία και θλίψη. Γιατί το αποτέλεσμα είναι γνωστό και
αποδεδειγμένο. Και σίγουρα σε βάρος αυτού του δύσμοιρου Έθνους.
