Ελληνική Ιθαγένεια: Δικαίωμα που κερδίζεται

Το συγκεκριμένο άρθρο συντάχθηκε, είναι η αλήθεια, όταν ο Νόμος Ραγκούση τέθηκε σε ισχύ. Ο δαίμονας του "τυπογραφείου" ήθελε να αναρτηθεί αφού αυτός ο νόμος ανεστάλη με απόφαση του Συμβουλίου Επικρατείας.

Η απονομή ιθαγένειας στους αλλοδαπούς αποτελεί σίγουρα, ένα θέμα που τάραξε έντονα τα πολιτικά και κοινωνιολογικά στάσιμα νερά της χώρας. Δυστυχώς, μέχρι εκείνη την χρονική στιγμή μόνο η οικονομική συγκυρία απασχολούσε τον Ελληνικό λαό, ενώ μόνο λίγες φωνές ήταν εκείνες που ακούγονταν και έθιγαν ένα φλέγον θέμα.

Η αλήθεια είναι ότι η οικονομική κατάρρευση της χώρας έθεσε και σε αμφιβολία την εθνική μας κυριαρχία. Μέσα σε αυτό το διαμορφούμενο περιβάλλον, με τον νόμο Ραγκούση κατορθώσαμε να τονώσουμε την αποσάρθρωση της εθνικής ομοιογένειας, με την παιδαριώδη είναι η αλήθεια απόφαση για την απονομή ιθαγένειας.

Ένας από τους κυριότερους παράγοντες του αντίλογου ήταν η διάρκεια της εκπαίδευσης την οποία δέχονταν τα τέκνα των μεταναστών. Αποτελεί αυτό τον κύριο παράγοντα; Όχι κατά την άποψή μου.

Το δικαίωμα της ελληνικής ιθαγένειας που, όλοι όσοι ονομαζόμαστε Έλληνες φέρουμε, έχει αποκτηθεί με αίμα. Όιχ από εμάς! Άλλωστε, αν το είχαμε κάνει θα 'μασταν ικανοί να λάβουμε και σωστές αποφάσεις πάνω σε αυτά τα θέματα.

Έχει κερδιθεί με τους αγώνες για την σωτηρία - ελευθερία του Έθνους μας, που έδωσαν οι αγράμματοι αλλά φιλόπατροι πρόγονοί μας, που έχυσαν το αίμα τους στην Αλαμάνα και στο Μανιάκι, στον Σαγγάριο και στην Κοιλάδα του Αλή βεράν, στην Πίνδο και στο υψ. 731.

Μόνο με αυτό τον τρόπο έχουμε εμείς το δικαίωμα σήμερα, να ισχυριζόμαστε ότι είμαστε Έλληνες. Ας απόκτησουν αυτό το δικαίωμα και οι οικονομικοί μετανάστες. Όχι όμως, διότι είναι μετανάστες που οι οικονομική ανάγκη τους έστειλε σ' αυτή τη χώρα, αλλά διότι θα πληρώσουν τον φόρο υπερηφάνειας και εθνικής έξαρσης του να είσαι Έλληνας. Εμείς τότε θα τους αγκαλιάσουμε και θα τους δεχτούμε.  

Το τόλμημα της πραγματικής ενοποίησης...

Από το 2010 που η τότε Κυβέρνηση αποφάσισε να επιφέρει δριμύες αλλαγές στον αυτοδιοικητικό χάρτη της χώραςμε το Σχέδιο «Καλλικράτης», η τοπική κοινωνία της Δυτικής Φθώτιδας, παραμένει σε κατάσταση ανησυχίας, ενώ οι διαφοροποιήσεις σε θέματα, απλά αλλά και σύνθετα, καθιστούν το αυτοδιοικητικό περιβάλλον, ρευστό.

             Με πολύ αργά και αμφιβόλου σταθερότητας βήματα, πορευτήκαμε σε ένα καινούριο μέλλον το οποίο, μέχρι στιγμής, δεν έχει γίνει ακόμη παρόν και πραγματικότητα, αφού οι νέες δομές αποτελούν δύσκολο πεδίο ώστε να εμπεδωθεί από τους αυτοδιοικητικούς παράγοντες και θεσμούς. Πέραν όμως αυτών, η διαδικασία δεν έχει βρει ανταπόκριση στον πληθυσμό της περιοχής, αφού τα θέματα της «βίαιης» ενοποίησης – προσάρτησης,  δημιούργησαν ρεύματα τοπικιστικής αδιαλλαξίας. Αποτέλεσμα βέβαια, αντίθετο από το επιδιωκόμενο, αφού κύρια επιδίωξη του Καλλικράτη ήταν οργανώσει και ενώσει περιοχές, ώστε η πιο συγκεντρωτική διαχείρηση στο επίπεδο των νέων Δήμων, αλλά και η πιο αποκεντρωτική διοίκηση της Κεντρικής Κυβέρνησης, θα απέφερε οικονομία πόρων, ενότητα διοικήσεως στα μικρά κλιμάκια εξουσίας και φυσικά αμεσότερη αντιμετώπιση προβλημάτων από τους άμεσους διαχειριστές.

             Δυστυχώς, η σχεδίαση και η οργάνωση παρουσίασαν πολλά κενά, οφειλόμενα κυρίως, στην άγνοια τοπικών συνθηκών, αλλά και ιδιαιτεροτήτων, με αποτέλεσμα να είναι αδύνατη η ομαλή συμπόρευση αυτοδιοικητικών κοινοτήτων, οι οποίες επί ολόκληρα χρόνια είχαν εθιστεί στην αυτονομία τους.

             Τα προαναφερόμενα σίγουρα αποτελούν, απεικόνιση αυτών που τα τελευταία σχεδόν 2 χρόνια συμβαίνουν στην περιοχή της Δυτικής Φθιώτιδας, όπου η σύγκρουση τοπικιστικών τάσεων, επαναφέρει διαρκώς στην επιφάνεια θέματα, όπως η επιλογή έδρας του Δήμου και ονομασίας.

             Δεν θεωρώ ότι σε αυτά τα θέματα κρύβεται η πεμπτουσία των προβλημάτων, μίας ήδη προβληματικής και ξεχασμένης από την Κεντρική εξουσία, περιοχής. Σε κάθε, όμως, περίπτωση θεωρώ, ότι η αδυναμία επίτευξης υψηλού επιπέδου σύμπνοιας και ενότητας σκοπού, κλυδωνίζει τον αγώνα και αποστρέφει από την επιτυχία προσπάθειες, που απαραίτητα θα έπρεπε να είναι επιτυχημένες για το καλό όλων των κοινοτήτων.

             Όσον αφορά το θέμα της έδρας του Δήμου, τα πράγματα είναι πιο αντικειμενικά. Η εξέταση του όλου θέματος με βάση τα στοιχεία της απογραφής τα οποία έδειχναν, ότι η Σπερχειάδα αποτελούσε τον πιο πολυπληθή από τους προς ενοποίηση Δήμους, δεν αφήνει περιθώρια σχολιασμού. Μπορεί να δημιούργησε κάποια ερωτηματικά και αγανάκτηση στους κατοίκους της Μακρακώμης, πλην όμως, δεν ήταν κάτι το οποίο μπορούσε να αλλάξει. Και στην επιλογή της έδρας, ήταν κατά γενική ομολογία η ουσία του Καλλικράτη, όπως όμως, στενόμυαλα το αντιμετώπιζαν κάποιοι. Σκοπός δεν ήταν το ποιός θα πάρει την έδρα, ώστε να μαζέψει τις υπηρεσίες και να αφήσει τον άλλο ορφανό. Αλλά το πως θα μπορούσαμε εξίσου με σωστή οργάνωση και κατανομή να εξυπηρετήσουμε όλους τους Δήμους και Κοινότητες που ενοποιήθηκαν. Και εκεί, σύμφωνα με τα δικά μου μάτια αποτύχαμε. 

             Επίσης, το να δώσεις στον νέο Δήμο το όνομα του παλαιού Δήμου ο οποίος στα σημεία έχασε το «πόλεμο» της έδρας, δεν νομίζω ότι εξυπηρετεί κάτι. Σημαίνον  στέλεχος του Δημοτικού Συμβουλίου, μου είχε εξομολογηθεί σε κοινωνική συνάντηση που είχαμε, «... τι να το κάνω εγώ το όνομα, όταν κοιτάζω την πλατεία της Μακρακώμης και βλέπω τα κτίρια έρημα...». Σωστό, μέχρις ένα σημείου. Το ζητούμενο, όμως δεν ήταν να ερημώσει κανένας. Το ζητούμενο, ήταν να δημιουργηθεί ένα φορέας, που να παρέχει υπηρεσίες ανάλογες με αυτές που αποζητούν οι δημότες σε έναν τεράστιο ορεινό Δήμο ο οποίος εδαφικά καλύπτει το 1/3 της Φθιώτιδας. Το επιτύχαμε; Μάλλον, όχι...

             Και τι καταφέραμε; Να ενισχύσουμε τις τοπικιστικές τάσεις, να πολλαπλασιάσουμε κάποιες γραφικές αποσχιστικές φωνές και να καταστήσουμε δύσκαμπτη την οργανωτική μορφή του Δήμου. Γιατί; Γιατί, όπως φαίνεται, το ζητούμενο ήταν πια πλατεία θα είχε τον περισσότερο κόσμο. Κανείς δεν σκέφτηκε ότι η οργάνωση της αυτοδιοικητικής λειτουργίας του Δήμου, η ταχεία αναπτυξιακή ιδέα λειτουργίας τους και η υιοθέτηση ενός ενιαίου, για όλο τον  Δήμο, αναπτυξιακού μοντέλου, θα γέμιζε τις πλατείες.

             Έτσι λοιπόν φτάσαμε στο μοντέλο ονομασίας, σύμφωνα με το οποίο ο Δήμος λέγεται «Δήμος Μακρακώμης» (με έδρα την Σπερχειάδα), ενώ αγνοείται πανηγυρικά ο τέως Δήμος Αγίου Γεωργίου καθώς και η γραφική κοινότητα Τυμφρηστού. Όλα δηλαδή τμήματα μίας ενιαίας και αδιαίρετης γεωγραφικής οντότητας που κάλλιστα μπορεί να ονομαστεί Δυτική Φθώτιδα (γεωγραφικά), Φθία (ιστορικά – μυθολογικά).

             Και αν με όσα λέμε, φαίνεται ότι το θέμα της έδρας είναι ξεκαθαρισμένο, εκείνο που μπορεί να ξεκαθαρίσει τα πράγματα και να επιφέρει μεγαλύτερη σύμπνοια και ηρεμία και σε συνδυασμό με την μεταρρύθμιση της οργανωτικής λειτουργίας του Δήμου, να πολλαπλασιάσει την αποδοτικότητα του υφιστάμενου Δήμου είναι μία επανεξέταση της ονομασίας και του επαναπροσδιορισμού της, με γνώμονα τα κοινά χαρακτηριστικά των κατοίκων της περιοχής.

             Όσο και να κοιτάξω δεν μπορώ να διαπιστώσω διαφορά στους κατοίκους των περιοχών. Δεν μπορώ να διαπιστώσω σε τι διαφέρουν οι κάτοικοι της Τσούκας από τους κατοίκους της Άνω Καλλιθέας. Αντίθετα βλέπω ένα κοινό χαρακτηριστικό και πλεονέκτημα. Και οι δύο «εποπτεύουν» την κοιλάδα του Σπερχειού, γεωγραφικό στοιχείο που δεν επιδέχεται αμφισβήτηση ανά τους αιώνες. Άρα, το να απευθυνόμαστε στους Δημότες με τοπικιστικούς προσδιορισμούς, μάλλον δεν είναι τόσο εύστοχο, όσο αν απευθυνθούμε σε αυτούς τονίζοντας κοινά χαρακτηριστικά τα οποία με τη σειρά τους, παράγουν κοινά δικαιώματα και υποχρεώσεις.

             Δεν επιθυμώ να εμπλακώ σε ένα κυκεώνα ονοματολογίας, αλλά να ψηλαφήσω την ουσία του προβλήματος. Και όσο το όνομα προσδιορίζει το ένα τμήμα του Δήμου και η έδρα το άλλο, τότε το πρόβλημα αιωρούμενο πηγαινοέρχεται στην Κοιλάδα του Σπερχειού.

             Ας επιδιώξουμε επομένως, την κοινή αποδεκτή ονομασία, σε συνδυασμό με την μετεγκατάσταση των διοικητικών υπηρεσιών του Δήμου σε μέρος πρόσφορο για την εξυπηρέτηση όλων των Δημοτών. Ας γίνει μία διαβούλευση με όλους τους Δημότε ςκαι φορείς ώστε να μετασχηματιστούν τα δεδομένα. Ήδη από τις αρχές του Ιουλίου, άρχισαν εκ νέου οι εργασίες του δρόμου Ε-65 καθώς και θα προχωρήσουν οι εργασίες για την κατασκευή του δρόμου Καστρίου – Καρπενησίου, ο οποίος θα αλλάξει τα δεδομένα, αφού θα καταστήσει πολύ κοντινό προορισμό τον Άγιο Γεώργιο και τον Τυμφρηστό, ενώ με σωστή διαχείρηση και όραμα θα εκτοξεύσει αναπτυξιακά την περιοχή. Η αντίληψη ότι κέντρο μιας πόλης είναι η πλατεία της θα πρέπει να αλλάξει και το κέντρο και των δύο μελλοντικά όμορων με το δρόμο Δ.Δ Σπερχειάδας και Μακρακώμης θα πρέπει είναι κοινό και πάνω στον οδικό άξονα, ώστε εμπορικά και οικονομικά να ανασάνει ο ντόπιος πληθυσμός. Αν ο καθένας παραμείνει εγκλωβισμένος στην δική του όχθη του Σπερχειού, θα μαραζώσει και θα εκλείψει, ενώ η εξάπλωση δίπλα στο υπό κατασκευή δρόμο και η ενοποίηση θα προκαλέσει άνθηση και οικονομική αποσυμφόρηση. Όσοι έχουν την δυνατότητα να το αντιληφθούν θα κερδίσουν, διαφορετικά ένας μυστήριος «θάνατος» θα επέλθει βασανιστικά. Άρα και οι δημοτικές υπηρεσίες θα πρέπει να πλαισιώσουν το νέο οικονομικό κέντρο της περιοχής, πλησίον του νέου δρόμου,  ενώ κάθε μία Δημοτική Ενότητα θα μπορεί να εξυπηρετείται με ΚΕΠ, τα οποία θα ελέγχονται κεντρικά από το ίδιο κόμβο, στον οποίο όλοι θα έχουν την ίδια πρόσβαση. Η όλη προσπάθεια θα πρέπει να χαρακτηρίζεται από εξωστρέφεια και όχι με τοπική εσωστρέφεια και λανθάνουσα εμπάθεια. 

             Η ευκαιρία και το όποιο όραμα του Καλλικράτη, αποτελεί για όλους μας την αφετηρία ώστε να επανεξετάσουμε τα πράγματα και σε συνδυασμό με την σημερινή οικονομική συγκυρία, να αναζητήσουμε τους τρόπους με τους οποίος οργανωμένα, με σύμπνοια και ενότητα, και περισσότερο με κοινό όραμα να επιδιώξουμε την αποτελμάτωση της περιοχής μας. Η Δυτική Φθιώτιδα, σιγά –σιγά, τείνει να επανέλθει στο επίκεντρο της ανάπτυξης και της δημιουργίας. Αυτό το οποίο απαιτείται είναι απ’ όλους κοινή λογική και στόχος να ξεπεράσουμε τα στενά όρια που μας περιορίζουν. Ας το τολμήσουμε!

...άρχισαν να σφίγγουν και οι ζέστες....

Καλημέρα και καλή εβδομάδα!

Προεκλογική εβδομάδα, εύχομαι η τελευταία για το αμέσως ακόλουθο διάστημα! Εβδομάδα παθών, με πολύ κόσμο να προβληματίζεται για την ψήφο του και την επιλογή του. Τα καλά και απροβλημάτιστα της προηγούμενης εκλογικής αναμέτρησης πέρασαν, όλοι διαμαρτυρηθήκαμε, καταθέσαμε τον προβληματισμό μας, καθώς και την εντολή μας: "μάγκες συνεργαστείτε!"
Βάλτε όλοι μαζί πλάτη να αλλάξει αυτή η πραγματικότητα, αυτή η φορολαγνεία, ώστε να ανασάνουμε, να ξοδέψουμε λίγο χρήμα ρε αδερφέ, να ανασάνει ο κοσμάκης.... Εμείς τα είπαμε, κανείς δεν τα άκουσε.... Οι μισοί οραματίζονται αναδιαπραγμάτευση, οι άλλοι μισοί πιο σκληροί, άμεση καταγγελία μνημονίων....
Παρακολουθήσαμε και δωρεάν οπερέτες με τις διερευνητικές εντολές, όπου όλοι δεν είχαν πρόβλημα να συνεργαστούν και που τελικά ουδείς συνεργάστηκε, σε βάρος της εντολής του λαού, ο οποίος απορημένος με μισάνοιχτο στόμα κοίταγε τα πολιτικά παχύδερμα να κάνουν του κεφαλιού τους...

Και τώρα τι; Εγώ θα πω μάλλον τίποτα... Αναμένεται μία αμφίρροπη εκλογική μάχη, αποτελέσματα που οδηγούν σε αδιέξοδο (απ' αυτά που κανονικά δεν υπάρχουν στην Δημοκρατία, αλλά σίγουρα υπάρχουν στον εγκέφαλο των πολιτικών μας), οπερέτες σε νέα έκδοση.... Αλλά από πίσω τι γίνεται;

Τα φάρμακα εξαφανίστηκαν, η ηλεκτρική ενέργεια θα διανέμεται με αλβανικό τρόπο, τα ράφια σε κάποια σούπερ μάρκετ είναι ήδη άδεια, η ανεργία πρέπει να τοποθετηθεί κάπου στο 25% (...και βάλε), οι φόροι αναμένονται να καταβληθούν (απ' όσους μπορούν), οι συντάξεις των γονιών μας και παπούδων μας, έχουν ήδη τεθεί εν αμφιβόλω....

Άρα λοιπόν, τι γίνεται; Το ζήτημα όπως εγώ το κατανοώ δεν είναι ποιός θα αναλάβει τα ηνία από τις 18 Ιουνίου. Έτσι και αλλιώς όποιος και να αναλάβει, η βόμβα θα σκάσει στα χέρια του... Το ζητούμενο θα είναι η επόμενη ημέρα, μετά το σκάσιμο της βόμβας... Ποιοί θα έχουν μείνει ζωντανοί, ποιοί θα έχουν τα "άντερα" να βγάλουν τα κάστανα απ' τη φωτιά, ποιοί θα εκμεταλλευθούν καταστάσεις. Και επειδή όπως είπα, οι πολιτικοί μας είναι παχύδερμοι (τώρα τελευταία κιόλας δεν κουνιούνται, ακόμη και όταν πέφτει ξύλο....), δεν διαφαίνεται κάτι συγκεκριμένο.... Απλά μόνο θεριεύει η πεποίθηση ότι σε κάτι τέτοια αδιέξοδα (απ' αυτά που δεν έχει η Δημοκρατία...) ότι δεν χρειάζονται όλοι αυτοί αλλά ένας, που στον κουβά με τα σκατά θα βάλει μέσα τα χέρια για να τον καθαρίσει... Και αν συνεχιστεί κάποιοι να τραγουδούν φάλτσα, δεν θα αργήσει η ώρα!!!!    

Πλατανοδάσος Σπερχειού: Το αληθινό πρόσωπο της κρίσης!

Την ώρα που γράφονται τούτες οι γραμμές, ο τόπος μας ζει την πιο υπέροχη εποχή του χρόνου. Η υπέροχη άνοιξη που είναι σε εξέλιξη έχει χρωματίσει τα τοπία μας με όλες τις αποχρώσεις του πράσινου, ενω πινελιές διαφόρων εντυπωσιακών χρωμάτων, διεγείρουν την ψυχή και μας κάνουν όλους να θαυμάσουμε τα θαύματα της φύσης. Η γεννέθλια περιοχή μας αυτές τις ημέρες είναι στολισμενη και ξεχωριστή από κάθε άποψη. Η ομορφιές την κάνουν ιδιαίτερα ελκυστική και ταυτόχρονα ιδανικό προορισμό για αναψυχή.

Είμαστε πλέον τρεις ημέρες μακριά από την γιορτή της Πρωτομαγιάς, η οποία εκτός του πολιτικού και κοινωνικού ρόλου που έχει, ξεχωρίζει και για την φυσιολατρική μορφή της αφού όλοι μας μικροί και μεγάλοι θα επιδιώξουμε να βρεθούμε κοντά στη φύση για να τη θαυμάσουμε και να την απολαύσουμε.

Ένας από τους χώρους που θα αποτελούσε μία φυσιολογική επιλογή για την γιορτή της Πρωτομαγιάς είναι και το πανέμορφο και διαφημισμένο Πλατανοδάσος του Σπερχειού, κοντά στο χωριό Παλιούρι του Δήμου Μακρακώμης. Η επιλογή γίνεται ακόμη πιο φυσιολογική, αν κάποιος αναλογιστεί και τις υποδομές που πριν 2,5 χρόνια περίπου δημιουργήθηκαν, ώστε να προκύψει ένας χώρος αναψυχής που θα μπορεί να αγκαλιάζει τους πολίτες αλλά και θα μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε διάφορες πολιτιστικές εκδηλώσεις.

 Η σημερινή επίσκεψη σ' αυτό τον χώρο, όμως έκρυβε μία δυσάρεστη έκπληξη τεραστίων διαστάσεων. Τα φωτογραφικά πλάνα δεν μπορούν με τίποτα να αναδείξουν την εικόνα εγκατάλειψης και ανθρώπινης αδιαφορίας η οποία χαρακτηρίζει τον συγκεκριμένο χώρο. 

Η όλη κατάσταση, όπως απεικονίζεται, είναι τραγική. Και είναι πολλά πράγματα που ο φωτογραφικός φακός δεν μπορεί να καταγράψει. Είναι πράγματι, ανίκανο να χωρέσει στο μυαλό του απλού συνειδητού πολίτη - δημότη πως η ανευθυνότητα και η ασχετοσύνη κάποιων έχουν υποβαθμίσει την περιοχή στα επίπεδα του κέντρου της Αθήνας. Σύριγγες και προφυλακτικά πεταμένα σε όλο τον χώρο. Απορρίματα και μπάζα έχουν "στολίσει΄" την περιοχή. Το μεγαλύτερο μέρος των ξύλινων περιφράξεων έχει καταστραφεί. Τα τραπέζια και οι λοιπές υποδομές αναποδογυρσμένες. Η παιδική χαρά έγινε τρομάρα, ενώ η προσπέλαση του χώρου απαιτεί εξαιρετικά μεγάλη προσοχή ώστε ο διαβάτης να αποφύγει φίδια και καταστραμένα λιθόστρωτα.

Αξίζει να σημειωθεί προς γνώση του κόσμου και των Δημοτών του Δήμου Μακαρακώμης, ότι το έργο αυτό έχει ολοκληρωθεί πριν 2,5 χρόνια. Η υπογραφή της συμφωνίας ένταξης και η αποδοχή των όρων όπως αυτοί περιγράφονται σε αυτή έχουν έναρξη το τέλος του 2010, δηλαδή με την εκλογή μίας νέας Δημοτικής Αρχής η οποία ανέλαβε τα καθήκοντά της από 1 Ιανουαρίου 2011. Σύμφωνα, λοιπόν, με τους όρους το έργο τελεί υπό καθεστώς μακροχρόνιων υποχρεώσεων του Δήμου Μακρακώμης προς το Ελληνικό Δημόσιο (Υπουργείο Οικονομικών, Διαχειριστική Αρχή) αλλά και ως προς την Ερωπαϊκή Ένωση η οποία αποτέλεσε και τον χρηματοδότη του όλου αυτού έργου. Εφόσον λοιπόν, υφίστανται μακροχρόνιες υποχρεώσεις, οι οποίες προσδιορίζονται σε μία πενατετία από το πέρας τους έργου, σημαίνει ότι ο Δήμος είναι υπεύθυνος και υπόλογος προς αυτούς του φορείς. Άρα για να γίνονται τα πράγματα πιο κατανοητά, σε περίπτωση καταγγελίας της όλης αυτής κατάστασης, η Ευρωπαϊκή Ένωση θα ορίσει επιθεωρητές οι οποίοι προσερχόμενοι στον χώρο, αν καταγράψουν και διαπιστώσουν την συγκεκριμένη κατάσταση θα κοστολογήσουν και θα απαιτήσουν την καταβολή του ποσού των 150.000 ευρώ που στοίχισε το έργο.

Πέραν όμως, του πρακτικού μέρους της όλης υπόθεσης, το γεγονός προκαλεί θλίψη, αφού κυριαρχεί η εγκατάλειψη, η αδιαφορία και κυρίως η έλλειψη πολιτισμού. Ο Δήμος Μακρακώμης κατά γενική ομολογία αποτελεί ίσως, τον πλέον δύσκολο και ιδιαίτερο Δήμο της Περιφερειακής Ενότητας της Φθιώτιδας. Μεγάλη έκταση, πολλά Δημοτικά Διαμερίσματα και οικισμοί και φυσικά, περιορισμένοι Δημοτικοί Πόροι. Η όλη κατάσταση θα μπορούσε να ανακουφιστεί αν η υπάρχουσα Δημοτική Αρχή ενεργούσε με ζήλο, αποφασιστικότητα, μακρόπνοο σχεδιασμό ανάπτυξης και πολιτισμικό αισθητήριο. Δυστυχώς όλα αυτά τα απαιτούμενα αποτελούν είδη υπό εξαφάνιση και στης θέση τους στον Δήμο αναφύονται, η μικροπολιτική, η κουτοπονηριά, η πολιτική και όχι μόνο ιδιοτέλεια και ο πάσης φύσης καιροσκοπισμός. 

Τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι πολλά. Αν σε αυτό τον χώρο, ο οποίος είναι, μέσα σε όλα τα υπόλοιπα, και προικισμένος από άποψη πρόσβασης, η αδιαφορία κυριαρχεί, τότε ποιά διέξοδο έχουν τα απομονωμένα και δυσπρόσιτα ορεινά χωριά μας εκτός από από την αυτονόμηση και την αυτοδιοίκηση τους μακριά από αυτή την Δημοτική Αρχή;
Για ποιό λόγο δεν συνεχίστηκε η χρήση αυτού του χώρου ώστε να αποδίδονται στον Δήμο κέρδη και οφέλη;
Ποιός από τους Αντιδημάρχους έχει την ευθύνη της περιοχής και γιατί αδιαφόρησε χαρακτηριστικά;
Ποιές θα είναι ενέργειες από εδώ και πέρα;

Για εμένα προσωπικά η εικόινα αυτή αποτελεί το πραγματικό πρόσωπο της κρίσης. Η κρίση δεν είναι οικονομική. Είνια κρίση αξιών, κρίση πολιτισμού, αξιοκρατίας, ικανότητας, δημιουργίας, ενδιαφέροντος, οξυδέρκειας, αγάπης για τον τόπο, τον συνάνθρωπο, τον ίδιο μας τον εαυτό.

Το πλέον άμεσο που μπορεί να γίνει είναι η αποκατάσταση του χώρου, εκ μέρους του Δήμου. Το επόμενο βήμα η απονομή ευθυνών στους καθ' ύλη αρμόδιους.
Σε διαφορετική περίπτωση δεν μιλάμε για αμέλεια και ανικανότητα αλλά για συγκάλυψη και οργανωμένο σχέδιο. 

Η όλη αυτή κραυγή αγωνίας ας ακουστεί από τις δυνάμεις εκείνες που μπορούν να αποτελματώσουν τον τόπο. Καλώ την μείζονα αντιπολίτευση του Δήμου να σταθεί στο ύψος του ρόλου της και να αναλάβει τις ευθύνες της, καταβάλλοντας προσπάθεια να απελευθερωθεί ο τόπος απ' τα δεσμά του. Ας προβεί σε όλες τις προβλεπόμενες και νομικά κατοχυρωμένες ενέργειες που απαιτούνται, ώστε ο τόπος να επανέλθει στο επίπεδο όπου τουλάχιστον γίνεται σεβαστή η έννοια του ανθρώπου, του πολίτη, του δημότη.

Διαφορετικά, σαν πολίτες, που η κρίση μας έχει ευαισθητοποιήσει και κλονίσει σύγκορμα, θα αναλάβουμε εμείς το μερίδιο των ευθυνών μας. Η Δυτική Φθιώτιδα το αξίζει και το απαιτεί!!! 

Η εμπειρία της «αγρανάπαυσης»

         Οι άγιες ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδας και του Αγίου Πάσχα, αποτελούσαν, ανέκαθεν τις κατ’ εξοχήν ημέρες όπου όλοι οι Έλληνες επισκέπτονταν τα πάτρια χώματα. Η εμπειρία του Πάσχα στα υπέροχα γραφικά χωριά μας είναι σίγουρα μοναδική.

         Σε όλα όμως τα χωριά μας; Είναι κοινή αλήθεια ότι εδώ και 16 μήνες τα χωριά του Δήμου Μακρακώμης, ζουν μία περίοδο αναπτυξιακής αγρανάπαυσης. Πολλά λειτουργικά προβλήματα και δυσλειτουργίες, έχουν οδηγήσει σε τέλμα όλα τα έργα που πιθανότατα, να προσέφεραν στον τόπο προοπτική.

         Είμαστε ήδη στον τέταρτο μήνα του 2012 και ο προϋπολογισμός του Δήμου είναι υπό αίρεση και κατάρτιση με αποτέλεσμα, ο Δήμος να αδυνατεί να φέρει σε πέρας βασικές λειτουργικές του ανάγκες. Κατανοούμε την γενική οικονομική συγκυρία η οποία επέβαλε δυσπραγία στον σύνολο των οικονομικών δραστηριοτήτων, μόνο που η εξελισσόμενη πραγματικότητα είναι κοινή για όλους τους Δήμους της περιοχής. Η αδράνεια όμως, που ο Δήμος Μακρακώμης  παρουσιάζει, αποτελεί κάτι το πρωτόγνωρο.

         Και στο πλαίσιο αυτό δημιουργούνται αρνητικές εντυπώσεις και ερωτηματικά. Δεν δεχόμαστε σαν πολίτες ενός από τους μεγαλύτερους Δήμους της Φθιώτιδας να είμαστε οι φτωχοί συγγενείς. Με ζήλια παρακολουθούμε τις προσπάθειες του Δημάρχου Στυλίδας ο οποίος έχει φέρει όλη την Ανατολική Φθιώτιδα στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος. Με προσμονή παρακολουθούμε δυναμικές προσπάθειες στον Δήμο Μώλου – Αγίου Κωνσταντίνου. Με θλίψη και αγανάκτηση παρακολουθούμε την δυσαρμονία στην αυτοδιοικητική διαχείριση και πρόοδο που λαμβάνει χώρα σε απόσταση λίγων χιλιομέτρων.

         Ίσως τελικά, οι επιλογές του λαού της Δυτικής Φθιώτιδας να τον έχουν φέρει αντιμέτωπο με ένα ζοφερό παρόν και μία αρνητική προοπτική. Προσωπικά πιστεύω ότι η συγκεκριμένη κατάσταση έχει περισσότερους του ενός πρωταίτιους και σίγουρα τεράστιο ρόλο παίζει και η παντελής αδράνεια λοιπών φορέων.

         Ας αντιληφθούμε την όλη κατάσταση σαν μία περίοδος αγρανάπαυσης η οποία ουσιαστικά θα δημιουργήσει την νέα δυναμική που είναι απαραίτητα για την μελλοντικά επιτυχημένη αναπτυξιακή πορεία του τόπου. Οι αυτοδιοικητικοί άρχοντες αδρανούν, κωφεύουν ή ενεργούν όσο μπορούν και αντέχουν. Δεν εναντιωνόμαστε στην πρόθεση η οποία σίγουρα, εφόσον υπάρχει ανάμειξη με τα κοινά είναι θετική. Είμαστε αντίθετοι σε μεθόδους, πρακτικές και πολύ περισσότερο στο αποτέλεσμα. Ή καλύτερα στο ανύπαρκτο αποτέλεσμα. Αυτό λοιπόν είναι η πραγματικότητα. Οι νόμοι, στους οποίους όλοι πρέπει να πειθαρχούμε, όμως, προβλέπουν ότι η όποια αλλαγή δεν είναι δυνατή πριν την παρέλευση 21/2 χρόνων τα οποία, ουσιαστικά θα βυθίσουν ακόμη περισσότερο τον τόπο.

         Επομένως, το βάρος πέφτει στην πλάτη των λοιπών φορέων, πολιτιστικών συλλόγων,  της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, οι οποίοι με πνεύμα αγάπης για τον τόπο θα πρέπει εθελοντικά και χωρίς ίχνος ιδιοτέλειας να αγωνιστούν ώστε ο τόπος να είναι σε κατάσταση δυναμικής εκκίνησης προς την αναπτυξιακή επιτυχία. Οι τομείς είναι πολλοί και ποικίλοι και οι προσπάθειες θα μπορούσαν να είναι συνεχείς, δυναμικές, με γνώμονα το κοινό συμφέρον και την βελτίωση της εξελισσόμενης κατάστασης.

         Προσπάθειες ενημέρωσης του πληθυσμού πάνω σε προγράμματα περιβαλλοντικής δράσης θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε καλύτερα αποτελέσματα πάνω στην διαχείριση απορριμμάτων στον Δήμο. Ακόμη και η δράση στα πλαίσια καθαρισμού περιοχών του Δήμου θα μετέφερε το ενδιαφέρον της κοινωνίας και θα σχολιαζόταν ευμενώς.

         Η λειτουργία και η πρόσκληση φορέων ώστε να τεθεί σε λειτουργία το υπέροχο πάρκο κυκλοφοριακής αγωγής θα έδινε προοπτική σε κάτι ήδη ξεχασμένο. Η προσφορά του Δήμου στις Διευθύνσεις Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης του Νομού σε συνεργασία με τη Περιφέρεια, θα μπορούσε να δημιουργήσει παράδοση στην εκπαιδευτική προσπάθεια των Φθιωτών μαθητών πάνω σε θέματα κυκλοφοριακής αγωγής.

         Η προώθηση των υπέροχων αγροτικών προϊόντων της περιοχής, κατόπιν συνεργασίας Δήμου και ιδιωτικής πρωτοβουλίας, ακολουθώντας το παράδειγμα του λανσαρίσματος προϊόντων όπως ο Δήμος Στυλίδας πραγματοποίησε, θα αύξανε την παραγωγή και κερδοφορία ενώ θα τόνωνε την εμπορική δραστηριότητα. Επιπρόσθετα, τέτοιες ενέργειες εξασφαλίζουν περίοπτη θέση στο επιχειρηματικό γίγνεσθαι προϊόντων που δυστυχώς το ευρύ κοινό δεν γνωρίζει.

         Η οργάνωση και πραγματοποίηση συνεδρίων και ημερίδων στα πλαίσια ενημέρωσης πληθυσμού πάνω σε θέματα δυναμικών καλλιεργειών, θα έδινε προοπτική στο νεανικό εργατικό δυναμικό της περιοχής το οποίο στερείται της παραμικρής προοπτικής απασχόλησης. Οι παραδοσιακές και φτωχές πλέον καλλιέργειες θα πρέπει να ξεπεραστούν και να οδεύσουμε σε μία πιο δυναμική ενασχόληση με καλλιέργειες έξυπνες και αποδοτικές.

         Η πρόσκληση φορέων για την διαχείριση των πλούσιων υδάτινων πόρων της περιοχής καθώς και του αιολικού δυναμικού θα έδινε την δυνατότητα ενεργειακής αυτάρκειας της περιοχής, σε όφελος της ανάπτυξης και της οικονομίας.

         Όλες αυτές τις προσπάθειες μπορούν να τις επωμισθούν φορείς της περιοχής οι οποίοι θα γίνουν αρωγοί, όχι για την συγκεκριμένη δημοτική αρχή, η οποία θα κριθεί, αλλά του τοπικού συμφέροντος προκειμένου να ελαχιστοποιηθεί το κόστος που θα πρέπει μελλοντικά να καταβληθεί από τους κατοίκους της Δυτικής Φθιώτιδας, ώστε να επαναφέρουν την περιοχή σε προοπτική προόδου.

         Απαιτείται, ενδιαφέρον, συμμετοχή, άοκνη εργασία, κοινωνική αλληλεγγύη, ανιδιοτέλεια, αδελφοσύνη και πραγματική αγάπη για τον τόπο. Οι πολιτιστικοί σύλλογοι καλούνται να ασχοληθούν ενεργά και πέρα από τα στενά πλαίσια του χωριού τους. Οι ιδιώτες να συνεισφέρουν με πρωτοβουλίες και ιδέες. Οι Εμπορικοί Σύλλογοι με πρωτότυπες δράσεις και οικονομική ενθάρρυνση.

         Δυστυχώς, το μέλλον είναι προδιαγεγραμμένα αρνητικό. Ας απαλύνουμε τις συνέπειες που ο τόπος έχει κληθεί να αντιμετωπίσει και ας δημιουργήσουμε τον φάρο που θα μας οδηγήσει σε ασφαλές λιμάνι, έξω από την οικονομική κρίση και την δυσπραγία λόγω της τοπική αδράνειας και αδιαφορίας. Η αγρανάπαυση σε λίγα χρόνια τελειώνει και εμείς πρέπει το χωράφι μας να το έχουμε έτοιμο να δεχτεί τον σπόρο της ανάπτυξης, της οικονομικής και κοινωνικής επιτυχίας.    

Το αίσχος της Ριτσώνας

Έχει αποδειχτεί πάρα πολλές φορές, ότι όταν κάτι ξεκινά σαν μεγάλη και αγαπημένη δραστηριότητα, στο τέλος ο ίδιος ο Έλληνας το υποβαθμίζει και του προσδίδει ταμπέλα χαμηλού επιπέδου. Σίγουρα, είμαστε ένας λαός ο οποίος ενθουσιάζεται εύκολα. Πολύ δε περισσότερο, αρέσκεται σε εκδηλώσεις, στις οποίες μας αρέσει να ξεχωρίζουμε. Εκείνο όμως,  που σίγουρα, δεν διαθέτουμε και στο τέλος υποβαθμίζει την κοινή προσπάθεια, είναι η συλλογικότητα, η κοινή δράση και στο τέλος η αγάπη που διακηρύτουμε για τον τόπο μας τον οποίο δυστυχώς οι ίδιοι υποβαθμίζουμε και περιφρονούμε!
Οι εικόνες που παρατίθενται είναι από την περιοχή της Ριτσώνας Ευβοίας, πλησίον της Χαλκίδας, σήμερα Τετάρτη 7/3/2012, μόλις τρεις (3) ημέρες από την επιτυχημένη, κατά πολλούς, οργάνωση και εκτέλεση της εκδήλωσης μηχανοκίνητου αθλητισμού που λέγεται «Ανάβαση Ριτσώνας». Ο συγκεκριμένος αγώνας αποτελεί ίσως τον πιο αγαπημένο και κλασσικό του πρωταθλήματος αναβάσεων του πανελληνίου πρωταθλήματος Ράλλι και αποτελεί πόλο έλξης για χιλιάδες οπαδούς του μηχανοκίνητου αθλητισμού.

Προφανώς η όλη εκδήλωση στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία κατά το εκτελεστικό κομμάτι. Γιατί σύμφωνα με τις εικόνες, ούτε οργανωτικά αλλά ούτε η διαχείριση του περιβάλλοντος στέφθηκε με επιτυχία. Όλοι ήρθαν, παρακολούθησαν, χειροκρότησαν και έφυγαν , χωρίς να δείξουν την παραμικρή ευαισθησία για την όμορφη περιοχή που τους φιλοξένησε και τους επέτρεψε να ικανοποίησουν το γούστο τους. Απέρριψαν στο έδαφος κάθε λογής σκουπίδι, χωρίς να δείξουν ενδιαφέρον για τους ανθρώπους που διαβιώνουν στην περιοχή, χωρίς σεβασμό στους οικοδεσπότες.

Αλλά και οι ίδιοι οι οικοδεσπότες μπορεί στο τέλος να πανηγυρίζουν για την όλη εκδήλωση και για την επιτυχή έκβαση μιας προσπάθειάς τους, μόνο που οι εικόνες σίγουρα δεν τους τιμούν και δεν τους επιβεβαιώνουν. Πολλοί, θα πουν ότι η συγκεκριμένη εκδήλωση προάγει τον πολιτισμό και τον αθλητισμό, αλλά προσωπικά κινούμενος σήμερα σ’ αυτόν τον δρόμο, μόνο θλίψη και απογοήτευση ένοιωσα. Ίσως γιατί ο ευαγγελιζόμενος από πολλούς πολιτισμός χάθηκε μέσα στη βρώμα και τη δυσωδία.

Ολόκληρη η Χαλκίδα είναι περήφανη για την διοργάνωση πολύ κοντά της, στην πόρτα της, αυτής της εκδήλωσης. Καλό θα ήταν όμως, να μην περιμένει μόνο τους επισκέπτες και τα ευρώ που αυτοί είναι αποφασισμένοι να αφήσουν στα καφέ και τα ουζερί, αλλά να λάβει μέριμνα για το περιβάλλον στο οποίο η αγάπη και το ενδιαφέρον, πρέπει να επιδικνύονται έμπρακτα και όχι θεωρητικά.

Το φετινό ράλλι της Ριτσώνας πέρασε, πιθανόν με πολλές συμμετοχές και προσέλευση χιλιάδων θεατών. Σίγουρα, όμως υπό τις συνθήκες που αυτή τη στιγμή παρουσιάζει η περιοχή, καλο είναι να μην ξαναγίνει. Γιατί αποτελεί προσβολή στο πολιτισμικό και εθνικό αισθητήριό μας, το μίσος που δείχνουμε σε ένα τόπο ο οποίος μας υποδέχεται και μας φιλοξενεί.

Επίσης θα ήταν ευχής έργο, οι τοπικοί παράγοντες, ο Δήμος Χαλκιδέων και η διοργανώτρια αρχή, ακόμη και ο εμπορικός σύλλογος της Χαλκίδας, να καταβάλλουν άμεσα κάθε προσπάθεια για την αποκατάσταση αυτού του αίσχους. Δεν τους τιμά και δεν αποτελεί την καλύτερη διαφήμιση για την πόλη τους.

Προσωπικά, μόνο ένα έχω να πω: Κρίμα γιατί με μεγάλο μένος και θέρμη υποστηρίζουμε την ελληνικότητα και την υπεροχή μας από πολλούς λαούς, αλλά στην πρώτη ευκαιρία δείχνουμε την κακή μετάλλαξη που 400 χρόνια τουρκικής σκλαβιάς έχουν επιφέρει στο DNA μας. Λυπάμαι!!!

Το ατσάλι της ψυχής μας

Με σκεπτικισμό διαβάζω σήμερα τις δηλώσεις του Υπουργού Οικονομικών της Γερμανίας κ. Σόιμπλε, ο οποίος προσβλέπει και διαβεβαιώνει ότι η Γερμανική Βουλή θα επικυρώσει τις πρόσφατες αποφάσεις του Eurogroup. Με ακόμη μεγαλύτερη προσοχή όμως, βλέπω και παρακολουθώ τις αντιδράσεις των γερμανικών Μ.Μ.Ε τα οποία παρουσιάζουν δημοσκοπήσεις με αρνητικές απόψεις των γερμανών πολιτών σε οποιαδήποτε προσπάθεια διάσωσης της Ελλάδας.
             Είναι προφανές από τις αντιδράσεις και την ακουληθητέα «συμμαχική» τακτική κατά τις διαπραγματεύσεις,  ότι οι Έλληνες δεν είναι πλέον συμπαθείς στους κόλπους αυτού που ονομάζεται «ζώνη του Ευρώ». Υποπτεύομαι ότι δεν είναι πλέον συμπαθείς ούτε στην Ευρώπη γενικότερα. Ούτε τελικά ήταν ποτέ, αν εξαιρέσεις κάποιους ανθρώπους με ευρωπαϊκή προοπτική και όραμα, που ενέταξαν την Ελλάδα στην Ευρωπαϊκή οικογένεια για δικούς τους λόγους.

             Η Ελλάδα λοιπόν, για μια ακόμη φορά στην ιστορία της βιώνει την απέχθεια, την αδικία και περιφρόνηση των «εταίρων» της. Σίγουρα, δεν είναι πρωτόγνωρο, ούτε δυστυχώς και η τελευταία. Αποτελεί ένα από τα αιώνια χαρακτηριστικά των Ελλήνων: να ορέγονται το χτύπημα στην πλάτη των «πολιτισμένων» φίλων τους, ενώ στην πραγματικότητα δεν αντιλαμβάνονται ότι είναι λυκόφιλοι. Αυτό το χαρακτηριστικό, αποτελεί γενετικό ιδίωμα του λαού μας. Κάθε λαός διαθέτει τέτοιου είδους ιδιώματα:

Οι Άγγλοι, είναι εμπορικότατοι, ψιλοβρωμιάρηδες, πανούργοι, εργατικότατοι και αποικιοκράτες.
Οι Γάλλοι είναι κρασοκανάτες, μόνιμα θύματα των Γερμανών και αθεράπευτα ρομαντικοί
Οι Γερμανοί, είναι ιμπεριαλιστές, λάτρεις της ομαδικότητας μέχρι επιπέδου κοπαδιού και ανασφαλείς.

             Ναι, μάλιστα ανασφαλείς. Ένας λαός διόλου εθισμένος και δεμένος με τις προγονικές εστίες οι οποίες δεν μπορούν απ’ ότι φαίνεται να του εξασφαλίσουν την θαλπωρή που τόσο του λείπει. Πάντα λάτρευαν την κάθε μορφής επέκταση που αποσκοπούσε στην ανάπτυξη αυτού που τον καλούν ζωτικό χώρο. Και πάντα κάποιος βρισκόταν να ανακόψει αυτή την πορεία είτε ήταν προς την Ανατολή, είτε προς την Δύση. Και έτσι η Γερμανία, ήταν καταδικασμένη να απλώνεται στα κρύα και μελαγχολικά λιβάδια καθώς και στα σκοτεινά και ανήλιαγα δάση της Κεντρικής Ευρώπης.

             Και εμείς ένας λαός διαφορετικός, με τη μοίρα προαιώνια συνυφασμένη με τούτη τη γη, που μπορεί να μην είναι η πλέον εύφορη, αλλά έχει τα πάντα. Ήλιο και αέρα, νερό και βλάστηση, ορυκτά και θάλασσα. Όλα αυτά τα συστατικά, πέρασαν μέσα στο γονιδίωμα του Έλληνα και τον έκαναν έξυπνο, γενναίο, φιλόδοξο, ψυχόπονο, τεμπελάκο, μοναχοφάη. Μα πάνω απ’ όλα του έδωσαν το μεγαλύτερο προνόμιο: να σφυρηλατεί την ψυχή του και το είναι του και να είναι πραγματικά «αθάνατος».

             Έτσι λοιπόν φίλε μου Γερμανέ εθνικιστή που με λοιδωρείς και με θεωρείς το κατακάθι της Ευρώπης. Έχω ένα καλό που όσα χρόνια και να περάσουν δεν θα το αποκτήσεις.

             Χτύπα και άλλο! Αντέχω, γιατί είμαι σφυρηλατημένος στη φωτιά της ιστορίας εδώ και 90 αιώνες. Όπως το σίδερο, έτσι και εγώ καθαρίζω όταν με χτυπάνε πυρωμένο!!! Βρώμισα, κηλιδώθηκα τόσα χρόνια και δεν ημουν αγνός και άσπιλος. Έμαθα στην τρυφηλή ζωή, στην ακαματοσύνη, στο δρόμο της Κακίας, στις διασκεδάσεις και την παγαποντιά. Και τώρα που με φτύνεις και με ποδοπατάς με καθαρίζεις.

             Χτύπα και άλλο Ούνε!!! Άνοιξε μου τα μάτια να δω ποιοι είναι φίλοι μου και ποιοι όχι. Ξύπνα μου το μυαλό να θυμηθώ το παρελθόν μου και την ιστορία μου, γιατί εσύ δεν έχεις παρά μόνο τα τελευταία 150 χρόνια…

             Χτύπα και άλλο ξανθό και ασπρουλιάρικο ζώο!!! Φτιάξε μου την ψυχή μεγάλη σαν την θαλασσά μου, περήφανη και αγέρωχη σαν τα βουνά μου, το πνεύμα μου ελεύθερο σαν τον αέρα που φυσά και τη ματιά μου αγέρωχη και καυτή σαν τον ήλιο μου.

             Και τότε ετοιμάσου!!! Πρόσμενε τη μοίρα σου όπως όλοι πήραν την σειρά τους και την υπέμειναν. Όταν οι Πέρσες με σκότωσαν και με βίασαν το πλήρωσαν με το ίδιο και χειρότερο τρόπο. Όταν οι Τούρκοι με βασάνιζαν για τέσσερις αιώνες, τους το ανατοπέδωσα, και αν οι «σύμμαχοι» δεν μπλέκονταν θα τους έλιωνα! Όταν οι Ιταλοί με περιέπαιζαν τους έφτασα μια ανάσα από την θάλασσα! Όταν εσύ με επιβουλεύτηκες σε έστειλα στην παγωμένη κόλαση της Ρωσίας να εξαγνιστείς!

             Χτύπα!!! Μόνο να είναι δυνατά και γρήγορα, ώστε να φύγει γρήγορα  η σκουριά της ψυχής μου! Γιατί εγώ πάντα ήμουν καθαρός Έλληνας! Και αυτός σου μιλά σήμερα, γελώντας με τα προστάγματά σου!!! Γιατί εσύ θα είσαι μια ζωή ανασφαλής. Για το αν είσαι Γερμανός ή ένα μούλικο που έσπειραν το ’45 οι σοβιετικοί κατακτητές του Βερολίνου!!!

Υπάρχει και η λέξη "αξιοπρέπεια"...

Παρακολουθώ όλες αυτές τις μέρες, μία αγωνιώδη προσπάθεια ώστε έγκαιρα να συμφωνηθεί η διαδικασία "κουρέματος" του χρέους μας προς τους ιδιώτες, η οποία αποφασίστηκε με ευθύνη των Μεγάλων Ευρωπαϊκών δυνάμεων. Εντύπωση μου έχει προκαλέσει η προσήλωση κάποιων σε αυτό τον σκοπό, ώστε τους έχει αποστερήσει την δυνατότητα να παρακολουθούν τις εικόνες που απλόχερα προσφέρονται σε όλους εμάς, με ανθρώπους κατεστραμένους οικονομικά, οι οποίοι έχοντας από πριν υποθηκεύσει το μέλλον τους βασισμένοι σε ψεύτικες υποσχέσεις και διαβεβαιώσεις, πλέον έχουν οδηγηθεί στο κατώτατο οικονομικό στρώμα της πατρίδας.

Το δυστυχές είναι ότι η δομή της "σοσιαλιστικής - καπιταλιστικής" κοινωνίας μας, αποκύημα της μεταπολιτευτικής δράσης συγκεκριμένων πολιτικών κληρονόμων του δαχτυλιδιού της εξουσίας, σου υπαγορεύει και την απομάκρυνση του ελάχιστου μανδύα αξιοπρέπειας ο οποίος είχε απομείνει. Η κοινωνία μας διατάζει ότι όταν χάνεις τα λεφτά σου χάνεις και την αξιοπρέπεια σου. Αυτό βέβαια, είναι μία "κατάκτηση" των τελευταίων δεκαετιών αφού η πλούσια σε παραδείγματα ελληνική ιστορία άλλα αφηγείται.

Ο Έλληνας είναι ίσως ο πιο αξιοπρεπής λαός παγκοσμίως. Λίγοι λαοί με μακραίωνη ιστορία και πολιτισμό μπορούν να τον συναγωνιστούν, όπως οι Κινέζοι, οι Ιάπωνες, οι Ινδοί. Όλοι οι άλλοι λαοί οι οποίοι αποτέλεσαν περισσότερο οικονομικά και λιγότερο πνευματικά κα πολιτισμικά παιδιά αυτού του κόσμου ξέρουν ότι η αξιοπρέπεια, το φιλότιμο, είναι αξία πολλές φορές επικίνδυνη και συνάμα καταστροφική για τη ζωή. Τους ενδιαφέρει η ζωή σαν ζωτική λειτουργία και όχι η ποιότητά της και οι αξίες που θα πρέπει να την διέπουν.

Βέβαια, αυτό είναι εύκολο να παρατηρηθεί σε λαούς που δεν γέννησαν Λεωνίδες και Σπαρτιάτες αφού οι έννοια του "Μολών Λαβέ" είναι γονιδιακό χαρακτηριστικό του Έλληνα και όχι μία φράση στον αέρα.

Προσωπικά φοβάμαι, μήπως αυτά τα 38 χρόνια που μεσολάβησαν από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, όπου ο στείρος καταναλωτισμός και η καλοπέραση, η αποφυγή συμμετοχής σε μία εθνική προσπάθεια, που να γεννά πόνο και πίκρα αλλά συνάμα ανείπωτη χαρά και εθνική περηφάνια, έχουν κάνει τους ανθρώπους διστακτικούς. Δύσκολα δέχονται αλλαγές που ουσιαστικά θα ξεβολέψουν την καθεστηκυία τάξη, ανεξάρτητα βέβαια, αν καθημερινά αυτή ανατρέπεται από την ανέχεια και τελικά την πείνα. Ο Έλληνας παραμένει μέχρι σήμερα προσκολλημένος στην καλοπέραση του, με ένα διαρκές ευχολόγιο στο στόμα, να περιοριστεί το κύμα ανατροπής του κοινωνικού ιστού, χωρίς όμως, ο ίδιος να συμπεριληφθεί σε αυτή την ανατροπή. 

Όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι. Ξέρουμε καλά ότι όταν το σπίτι του γείτονα πάρει φωτια τότε το δικό σου γίνεται προσάναμμα και θα πρέπει να κουνήσεις τον απαυτό σου αν δε θες να κλαις σε αποκαΐδια. Υάρχουν και οι φωνές που μιλάνε για συνεχή αντίσταση και ανταρσύα, αλλά που έχουν μάθει να μιλούν με μονότονα κλισέ χωρίς την υπεύθυνη γλώσσα της συνεισφοράς και της συλλογικής δράσης.

Ο Έληννας πρέπει να ξυπνήσει από τον λήθαργο στο οποίο έχει περιπέσει. Τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο. Να στρέψει την προσοχή και τον ενδιαφέρον του από τα υλικά αγαθά και διασκεδάσεις στις εθνικές αξίες του που για χιλιετηρίδες τον κρατησαν ζωντανό στο παγκόσμιο χωνευτήρι. Και για να τονωθεί αυτή η μεταστροφή πρέπει να βρεθεί ο εγγυητής της χαμένης αξιοπρέπειας του Ελληνικού Έθνους. Στην Ελλάδα υπήρξαν διάφοροι δοσίλογοι, αλλά υπήρξαν και εθνάρχες. Άνθρωποι που δεν λογίστηκαν κόπους και θυσίες του Έθνους για να εξασφαλίσουν κάτι άυλο: την αξιοπρέπεια και το φιλότιμο του Έλληνα. Αυτό προστάτευσαν στις Θερμοπύλες το 480 π.Χ, στην Βασιλεύουσα το 1453 μ.Χ, στο Κούγκι, στο Αρκάδι, στο Καλπάκι και στο ύψωμα 731 στην Κλεισούρα, και σε όλους τους ιστορικούς τόπους όπου η η θυσία και η προσφορά στην πατρίδα έστησαν ανδριάντες και τρόπαια υμνώντας τη γενναιότητα και αυτοθυσία των Ελλήνων.

Να "πεθάνεις" για ένα κούρεμα, το οποίο σου εγγυάται την εθνική υποδούλωση και το θάνατος της εθνικής συνείδησης δεν έχει νόημα. Να πεθάνεις γιαν να είσαι μία ζωή ελεύθερος, έστω και πάμπτωχος, ίσως να σημαίνει τα πάντα. Γιατί εμείς οι Έλληνες δεν ζούμε για κάτι άλλο, παρά μόνο για μια ελεύθερη ανάσα, την αρμυρή μυρωδιά της θάλασσας, το κρύο ανασαμό του βουνών, το γλυκό κελάηδημα ενός πουλιού και την αιώνια ευλογία του να είσαι ελεύθερος!!!