Σήμερα η μέρα εμφάνισε ένα από τα πιο οξύμωρα σχήματα που έχω συναντήσει εδώ και 20 χρόνια. Ήταν μια σκληρή μέρα για όλους τους συναδέλφους. Ήταν η μέρα που όλοι διαπίστωσαν ότι το εισόδημά τους, μειωνόταν δραστικά, και οι ίδιοι χωρίς να μπορούν να πιστέψουν σε αυτά που έβλεπαν στα ΑΤΜ των τραπεζών, έσκυψαν το κεφάλι και ήρθαν για δουλειά. Πικραμένοι, απογοητευμένοι από την αχαριστία που δείχνει προς το προσωπό τους το Κράτος, σφίξαν τα χείλια και με την απόγνωση καλά κρυμμένη πίσω από ασπράδι του ματιού απέδειξαν ότι ο Έλληνας έχει φιλότιμο και αξιοπρέπεια. Εδώ και ένα μήνα δουλέυοντας σκληρά, έξω από τα όρια του απλού οχταώρου, βάζοντας προσωπικές επιδιώξεις και οικογενειακές ανάγκες πίσω από την συλλογική επαγγελματική προσπάθεια εκτέλεσαν την αποστολή τους συναισθανόμενοι ένα πράγμα: η Πατρίδα μας έχει ανάγκη. Μπορεί η ευγνωμοσύνη της Πατρίδας να μην μπορεί να φανεί αλλά να διακρίνεται η αχαριστία και η οικονομική εξόντωση, αλλά αγαπώντας αυτή την Πατρίδα, την δουλειά τους και το συνάδλεφό τους, ξεπέρασαν όλα τα όρια, δίνοντας απάντηση στους μονίμους αργόμισθους και απεργιολάτρες του Δημοσίου.
Προσωπικά, αυτοί οι άνθρωποι μου έκαναν το καλύτερο δώρο αυτές τις δύσκολες εποχές. Και πραγματικά χάρηκα που βρίσκομαι ανάμεσα σε τέτοιους ανθρώπους που στα δύσκολα δεν σκύβουν το κεφάλι και ας ξέρουν ότι το γάλα των παιδιών τους δεν θα είναι αύριο εξασφαλισμένο. Αλλά, αυτοί οι άνθρωποι διαθέτουν κάτι που οι πολιτικοί μας το έχουν ξεχάσει: Υπερηφάνεια που είναι Έλληνες, φιλότιμο γιατί είναι Έλληνες και σεβασμό στο συνάδελφο γιατί είναι Έλληνες.
Και σαν Έλληνες δεν περιμένουν από την Πατρίδα μπράβο και συγχαρητήρια. Τους αρκεί ένα χαμόγελο και ο καλός ο λόγος. Παιδιά σας ευχαριστώ!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου