Από το 2010 που η
τότε Κυβέρνηση αποφάσισε να επιφέρει δριμύες αλλαγές στον αυτοδιοικητικό χάρτη
της χώραςμε το Σχέδιο «Καλλικράτης», η τοπική κοινωνία της Δυτικής Φθώτιδας,
παραμένει σε κατάσταση ανησυχίας, ενώ οι διαφοροποιήσεις σε θέματα, απλά αλλά και
σύνθετα, καθιστούν το αυτοδιοικητικό περιβάλλον, ρευστό.
Με πολύ αργά και αμφιβόλου
σταθερότητας βήματα, πορευτήκαμε σε ένα καινούριο μέλλον το οποίο, μέχρι
στιγμής, δεν έχει γίνει ακόμη παρόν και πραγματικότητα, αφού οι νέες δομές
αποτελούν δύσκολο πεδίο ώστε να εμπεδωθεί από τους αυτοδιοικητικούς παράγοντες
και θεσμούς. Πέραν όμως αυτών, η διαδικασία δεν έχει βρει ανταπόκριση στον
πληθυσμό της περιοχής, αφού τα θέματα της «βίαιης» ενοποίησης – προσάρτησης, δημιούργησαν ρεύματα τοπικιστικής αδιαλλαξίας.
Αποτέλεσμα βέβαια, αντίθετο από το επιδιωκόμενο, αφού κύρια επιδίωξη του
Καλλικράτη ήταν οργανώσει και ενώσει περιοχές, ώστε η πιο συγκεντρωτική
διαχείρηση στο επίπεδο των νέων Δήμων, αλλά και η πιο αποκεντρωτική διοίκηση
της Κεντρικής Κυβέρνησης, θα απέφερε οικονομία πόρων, ενότητα διοικήσεως στα
μικρά κλιμάκια εξουσίας και φυσικά αμεσότερη αντιμετώπιση προβλημάτων από τους
άμεσους διαχειριστές.
Δυστυχώς, η σχεδίαση και η οργάνωση
παρουσίασαν πολλά κενά, οφειλόμενα κυρίως, στην άγνοια τοπικών συνθηκών, αλλά
και ιδιαιτεροτήτων, με αποτέλεσμα να είναι αδύνατη η ομαλή συμπόρευση
αυτοδιοικητικών κοινοτήτων, οι οποίες επί ολόκληρα χρόνια είχαν εθιστεί στην
αυτονομία τους.
Τα προαναφερόμενα σίγουρα
αποτελούν, απεικόνιση αυτών που τα τελευταία σχεδόν 2 χρόνια συμβαίνουν στην
περιοχή της Δυτικής Φθιώτιδας, όπου η σύγκρουση τοπικιστικών τάσεων, επαναφέρει
διαρκώς στην επιφάνεια θέματα, όπως η επιλογή έδρας του Δήμου και ονομασίας.
Δεν θεωρώ ότι σε αυτά τα θέματα
κρύβεται η πεμπτουσία των προβλημάτων, μίας ήδη προβληματικής και ξεχασμένης
από την Κεντρική εξουσία, περιοχής. Σε κάθε, όμως, περίπτωση θεωρώ, ότι η
αδυναμία επίτευξης υψηλού επιπέδου σύμπνοιας και ενότητας σκοπού, κλυδωνίζει τον
αγώνα και αποστρέφει από την επιτυχία προσπάθειες, που απαραίτητα θα έπρεπε να
είναι επιτυχημένες για το καλό όλων των κοινοτήτων.
Όσον αφορά το θέμα της έδρας του
Δήμου, τα πράγματα είναι πιο αντικειμενικά. Η εξέταση του όλου θέματος με βάση
τα στοιχεία της απογραφής τα οποία έδειχναν, ότι η Σπερχειάδα αποτελούσε τον
πιο πολυπληθή από τους προς ενοποίηση Δήμους, δεν αφήνει περιθώρια σχολιασμού.
Μπορεί να δημιούργησε κάποια ερωτηματικά και αγανάκτηση στους κατοίκους της
Μακρακώμης, πλην όμως, δεν ήταν κάτι το οποίο μπορούσε να αλλάξει. Και στην
επιλογή της έδρας, ήταν κατά γενική ομολογία η ουσία του Καλλικράτη, όπως όμως,
στενόμυαλα το αντιμετώπιζαν κάποιοι. Σκοπός δεν ήταν το ποιός θα πάρει την
έδρα, ώστε να μαζέψει τις υπηρεσίες και να αφήσει τον άλλο ορφανό. Αλλά το πως
θα μπορούσαμε εξίσου με σωστή οργάνωση και κατανομή να εξυπηρετήσουμε όλους
τους Δήμους και Κοινότητες που ενοποιήθηκαν. Και εκεί, σύμφωνα με τα δικά μου
μάτια αποτύχαμε.
Επίσης, το να δώσεις στον νέο Δήμο
το όνομα του παλαιού Δήμου ο οποίος στα σημεία έχασε το «πόλεμο» της έδρας, δεν
νομίζω ότι εξυπηρετεί κάτι. Σημαίνον
στέλεχος του Δημοτικού Συμβουλίου, μου είχε εξομολογηθεί σε κοινωνική
συνάντηση που είχαμε, «... τι να το κάνω εγώ το όνομα, όταν κοιτάζω την πλατεία
της Μακρακώμης και βλέπω τα κτίρια έρημα...». Σωστό, μέχρις ένα σημείου. Το
ζητούμενο, όμως δεν ήταν να ερημώσει κανένας. Το ζητούμενο, ήταν να
δημιουργηθεί ένα φορέας, που να παρέχει υπηρεσίες ανάλογες με αυτές που
αποζητούν οι δημότες σε έναν τεράστιο ορεινό Δήμο ο οποίος εδαφικά καλύπτει το 1/3
της Φθιώτιδας. Το επιτύχαμε; Μάλλον, όχι...
Και τι καταφέραμε; Να ενισχύσουμε
τις τοπικιστικές τάσεις, να πολλαπλασιάσουμε κάποιες γραφικές αποσχιστικές
φωνές και να καταστήσουμε δύσκαμπτη την οργανωτική μορφή του Δήμου. Γιατί; Γιατί,
όπως φαίνεται, το ζητούμενο ήταν πια πλατεία θα είχε τον περισσότερο κόσμο.
Κανείς δεν σκέφτηκε ότι η οργάνωση της αυτοδιοικητικής λειτουργίας του Δήμου, η
ταχεία αναπτυξιακή ιδέα λειτουργίας τους και η υιοθέτηση ενός ενιαίου, για όλο
τον Δήμο, αναπτυξιακού μοντέλου, θα
γέμιζε τις πλατείες.
Έτσι λοιπόν φτάσαμε στο μοντέλο
ονομασίας, σύμφωνα με το οποίο ο Δήμος λέγεται «Δήμος Μακρακώμης» (με έδρα την
Σπερχειάδα), ενώ αγνοείται πανηγυρικά ο τέως Δήμος Αγίου Γεωργίου καθώς και η
γραφική κοινότητα Τυμφρηστού. Όλα δηλαδή τμήματα μίας ενιαίας και αδιαίρετης
γεωγραφικής οντότητας που κάλλιστα μπορεί να ονομαστεί Δυτική Φθώτιδα
(γεωγραφικά), Φθία (ιστορικά – μυθολογικά).
Και αν με όσα λέμε, φαίνεται ότι το
θέμα της έδρας είναι ξεκαθαρισμένο, εκείνο που μπορεί να ξεκαθαρίσει τα
πράγματα και να επιφέρει μεγαλύτερη σύμπνοια και ηρεμία και σε συνδυασμό με την
μεταρρύθμιση της οργανωτικής λειτουργίας του Δήμου, να πολλαπλασιάσει την
αποδοτικότητα του υφιστάμενου Δήμου είναι μία επανεξέταση της ονομασίας και του
επαναπροσδιορισμού της, με γνώμονα τα κοινά χαρακτηριστικά των κατοίκων της
περιοχής.
Όσο και να κοιτάξω δεν μπορώ να
διαπιστώσω διαφορά στους κατοίκους των περιοχών. Δεν μπορώ να διαπιστώσω σε τι
διαφέρουν οι κάτοικοι της Τσούκας από τους κατοίκους της Άνω Καλλιθέας.
Αντίθετα βλέπω ένα κοινό χαρακτηριστικό και πλεονέκτημα. Και οι δύο
«εποπτεύουν» την κοιλάδα του Σπερχειού, γεωγραφικό στοιχείο που δεν επιδέχεται αμφισβήτηση
ανά τους αιώνες. Άρα, το να απευθυνόμαστε στους Δημότες με τοπικιστικούς
προσδιορισμούς, μάλλον δεν είναι τόσο εύστοχο, όσο αν απευθυνθούμε σε αυτούς
τονίζοντας κοινά χαρακτηριστικά τα οποία με τη σειρά τους, παράγουν κοινά
δικαιώματα και υποχρεώσεις.
Δεν επιθυμώ να εμπλακώ σε ένα
κυκεώνα ονοματολογίας, αλλά να ψηλαφήσω την ουσία του προβλήματος. Και όσο το
όνομα προσδιορίζει το ένα τμήμα του Δήμου και η έδρα το άλλο, τότε το πρόβλημα
αιωρούμενο πηγαινοέρχεται στην Κοιλάδα του Σπερχειού.
Ας επιδιώξουμε επομένως, την κοινή
αποδεκτή ονομασία, σε συνδυασμό με την μετεγκατάσταση των διοικητικών υπηρεσιών
του Δήμου σε μέρος πρόσφορο για την εξυπηρέτηση όλων των Δημοτών. Ας γίνει μία
διαβούλευση με όλους τους Δημότε ςκαι φορείς ώστε να μετασχηματιστούν τα
δεδομένα. Ήδη από τις αρχές του Ιουλίου, άρχισαν εκ νέου οι εργασίες του δρόμου
Ε-65 καθώς και θα προχωρήσουν οι εργασίες για την κατασκευή του δρόμου Καστρίου
– Καρπενησίου, ο οποίος θα αλλάξει τα δεδομένα, αφού θα καταστήσει πολύ κοντινό
προορισμό τον Άγιο Γεώργιο και τον Τυμφρηστό, ενώ με σωστή διαχείρηση και όραμα
θα εκτοξεύσει αναπτυξιακά την περιοχή. Η αντίληψη ότι κέντρο μιας πόλης είναι η
πλατεία της θα πρέπει να αλλάξει και το κέντρο και των δύο μελλοντικά όμορων με
το δρόμο Δ.Δ Σπερχειάδας και Μακρακώμης θα πρέπει είναι κοινό και πάνω στον
οδικό άξονα, ώστε εμπορικά και οικονομικά να ανασάνει ο ντόπιος πληθυσμός. Αν ο
καθένας παραμείνει εγκλωβισμένος στην δική του όχθη του Σπερχειού, θα μαραζώσει
και θα εκλείψει, ενώ η εξάπλωση δίπλα στο υπό κατασκευή δρόμο και η ενοποίηση
θα προκαλέσει άνθηση και οικονομική αποσυμφόρηση. Όσοι έχουν την δυνατότητα να
το αντιληφθούν θα κερδίσουν, διαφορετικά ένας μυστήριος «θάνατος» θα επέλθει
βασανιστικά. Άρα και οι δημοτικές υπηρεσίες θα πρέπει να πλαισιώσουν το νέο
οικονομικό κέντρο της περιοχής, πλησίον του νέου δρόμου, ενώ κάθε μία Δημοτική Ενότητα θα μπορεί να
εξυπηρετείται με ΚΕΠ, τα οποία θα ελέγχονται κεντρικά από το ίδιο κόμβο, στον
οποίο όλοι θα έχουν την ίδια πρόσβαση. Η όλη προσπάθεια θα πρέπει να χαρακτηρίζεται
από εξωστρέφεια και όχι με τοπική εσωστρέφεια και λανθάνουσα εμπάθεια.
Η ευκαιρία και το όποιο όραμα του
Καλλικράτη, αποτελεί για όλους μας την αφετηρία ώστε να επανεξετάσουμε τα
πράγματα και σε συνδυασμό με την σημερινή οικονομική συγκυρία, να αναζητήσουμε
τους τρόπους με τους οποίος οργανωμένα, με σύμπνοια και ενότητα, και
περισσότερο με κοινό όραμα να επιδιώξουμε την αποτελμάτωση της περιοχής μας. Η
Δυτική Φθιώτιδα, σιγά –σιγά, τείνει να επανέλθει στο επίκεντρο της ανάπτυξης
και της δημιουργίας. Αυτό το οποίο απαιτείται είναι απ’ όλους κοινή λογική και
στόχος να ξεπεράσουμε τα στενά όρια που μας περιορίζουν. Ας το τολμήσουμε!
